k ben geboren aan een dijk. Niet met
de voeten in het water: het was een
dijk midden in de Hoeksche Waard.
Achter ons huis lag de appelboom
gaard van de buurman waar wij
's zomers struinden met de krui
wagen. Alleen wat op de grond lag
mochten we meenemen, 's Winters
kon je aan de andere kant van de dijk
goed sleeën. Je moest wel uitkijken
voor het slootje, als dat nog niet dicht
lag. Het was aan die kant van de dijk
dat ik ooit een hap verse sneeuw in
mijn mond deed. Ik weet nog dat het
naar niets smaakte, en hoe wonder
lijk ik het vond dat die hele handvol
in je mond smolt tot maar een klein
slokje.
Tussen deze twee werelden van
zomer en winter liep de dijk waar
over ik naar school fietste, 's Morgens
mocht je eraf, zodra je linksaf sloeg
naar het dorp, en kreeg je even de
vaart van de zwaartekracht. Op de
terugweg moest je ertegenop. Ik zou
er nu om lachen, maar voor mijn
kinderbeentjes was de dijk de
scherprechter in de etappe van
school naar huis.
Met het bouwen van de dijken,
sijpelde de dijk ook onze taal binnen.
En onze liedjes. Denk aan Annie
M.G. Schmidt, die inM'n opa schreef:
Van de dijk afrollen en m'n opa was
de dijk,
detectiejje spelen en m'n opa was het
lijk
Of Jan Boerstoel, in misschien wel
het mooiste en droevigste Kinderen
voor kinderen-liedje De Lek, dat begint
met de regels:
Vroeger, vorig jaar nog,
ging ik met mijn vader samen
dikwijls fietsen langs de Lek,
over hele smalle dijken,
waar je altijd uit moest kijken,
want er reden ook wel auto's en die
scheurden als een gek
Ik ben altijd van dijken blijven hou
den. Wie op een dijk staat, heeft het
overzicht. Maar onderaan herbergt
de dijk een belofte. De belofte van
wat erachter ligt. Het kan een voetbalveld
zijn. Een afgestroopte akker. De zee,
natuurlijk. Of een begraafplaats, zoals in
Brakel. Daar stond ik ooit, op een zater
dagochtend, te kijken naar het kale graf
van de verongelukte verloofde van een
collega. Achter de dijk, die de levenden
en de doden van het dorp droog hield,
stroomde de Waal waar zij als kind zo
vaak in had gespeeld. Water dat zij nooit
meer zou zien - of het moest vanuit de
hemel wezen. 41
341 zaterdag 18 november 2017
