Het was mooi,
het was
goed en het
was fout
aan m'n hoofd.
Nauwelijks - maar niet helemaal niet. In 5-athe-
neum had ze een andere leraar Nederlands. In ja
nuari verhuisde ze met haar ouders naar een ander
deel van het land. Ik kreeg nog een paar keer een
brief, waarop ik niet heb geantwoord.
Zomer 1987 stond ze voor mijn deur in Amster
dam-Zuid - om haar atheneumdiploma te laten zien,
zei ze met een zweem van zelfspot. We wandelden
door het Vondelpark, maar ik was er met m'n ge
dachten niet bij. Wel viel me op dat ze stampend
liep, vrij onelegant, maar ze zag er blij en gelukkig
uit. In 1990 kreeg ik een envelop met vier erotische
gedichten, zonder enig begeleidend commentaar.
In 1991 vertelde iemand dat ze in Rome woonde
met een knappe Italiaan. Zo, het klopt allemaal weer,
dacht ik bij mezelf. Hollandse schone plus Zuid-
Europeaanse charmeur. Jaren later hoorde ik dat ze
in Nederland samenwoonde met een andere man,
een stuk ouder. En ze had een kind.
In januari 2012 kwam op mijn Twitter-account een
boodschap binnen: 'Hoe gaat het?' Even moest ik na
denken, Eva? Oh, Eva. Pas eind april stuurde ik terug:
'Goed, en met jou?'
Zo begon het.
De vijfde mail
Er volgde een uitwisseling van elk vier brave e-mails.
Ergens op de sociale media had ze uitgevonden dat
ik 'uit elkaar' was. Wat vervelend voor me. Intussen
was het voor mij of ik weer naast haar fietste in de
duinen, zoals in 1985. Wonderlijk heldere beelden.
Was er iets bijzonders tussen ons dat de jaren over
spande, of legde ik dat er zeifin?
Of ik al aan een nieuwe vriendin dacht. Nee, ant
woordde ik in de vijfde mail. Toen kwam het,
opeens: 'Ik wil jou. Altijd heb ik van je gedroomd.
Over je gefantaseerd. Ik was zo verliefd', schreef ze.
Echt verrast was ik niet, want soms weet
je dingen zonder dat je ze wilt weten.
Wel was de heftigheid overrompelend.
Na een paar dagen wennen, begon ik aan
Eva te denken als rijpere vrouw - ze was
43 - en als liefdespartner, dus aan haar
zoals ik haar niet eerder had gezien. Dat
beviel goed.
Na nog een maand ontmoetten we el
kaar in Utrecht. Ze was uiterlijk weinig
veranderd, maar haar woordkeuze was
een stuk minder fijnzinnig. Ze verklaarde
zich bereid onmiddellijk een 'liefst depri
merende hotelkamer' in te rennen om
'keihard... (etc.)'. Daar stond ik paf van
en het gebeurde dan ook niet, die dag
niet, noch de eerste maanden erna. Een
bevriende collega: „Op onze leeftijd?
Dat wordt lastig."
De driestheid ging er weldra af en er
begon een zachtzinnige toenadering.
Alles was nieuw en spannend - maar
voelde tegelijk vertrouwd doordat er een
verleden was, 27 jaren die diepte gaven
aan de liefde die zich ontwikkelde. We
ontmoetten elkaar een of twee keer per
week, meestal voor een wandeling. Alles
wat geliefden doen, deden we. Altijd blij
elkaar te zien. In een stationshal naar el
kaar toe rennen. Hand in hand lopen. En
nog zo wat van die afgezaagde dingen.
Mijn kinderen kregen er lucht van toen ik
iets te vaak op lollige toon zei dat ik naar
de Intratuin ging. Had pap een vriendin?
Dochter (19) vond het 'wel wat snel'.
Zoon (17) ontmoette Eva bij toeval langs
een voetbalveld en sprak: „Ik zou haar
wel doen" - als compliment op te vatten.
Beiden woonden bij mij, en het leek beter
me daar niet met Eva te vertonen. Maar
bij haar thuis komen was al helemaal uit
gesloten.
Zij woonde namelijk nog met de ou
dere man en een zoon die nu in de puber
leeftijd was. In de onderneming van deze
man deed Eva met bezieling en toewij
ding haar dagelijks werk. Ze zei van alles
over hem: dat de liefde over was, er 'ei
genlijk nooit echt' was geweest; hij was
manipulatief, een bullebak soms, aan de
andere kant vaak ook goed voor haar, de
vader van haar kind, haar zakenpartner.
Ze wilde bij hem weg, zei ze, maar dat
moest 'op een goede manier' gebeuren.
Kon dat eigenlijk wel? En dan, ze wilde
haar kind geen pijn doen. En haar werk
niet kwijt. Ze voelde zich schuldig: im
mers, ze bedroog hen.
Hoe moest dit verder? Intussen voelden
we ons gelukkig telkens als we elkaar
zagen, altijd maar een paar uur, afgepaste
hoeveelheden tijd en ruimte, eilanden
waar het overige niet bestond. Ik keek
naar haar en hield van haar stampende
loopje en dat ze dingen in mijn oor fluis
terde, meestal onverstaanbaar. Het was
mooi, het was goed en het was fout.
Totaal
Die middag van 31 maart 2013 stond Eva
onder grote druk, al had ze die zorgen
buiten de dampen en de sneeuwvlokken
weten te plaatsen. De partner was erach
ter gekomen en dreigde haar alles af te
nemen: kind, huis en werk, kortom haar
leven. „Hij heeft de macht, hij kan het
doen", zei Eva.
In een mail kondigde ze een paar dagen
later aan dat ze alle contact met mij ging
verbreken. Totaal. Het kon niet anders
dan totaal. Ze koos voor het bestaande.
Deed niets anders dan huilen, zei ze.
„Zo gaat het toch meestal, ontrouwe
mensen kiezen toch voor hun partner",
zei een vriend. „Er zijn dingen die jij niet
weet. Ze had meer met die man dan ze
toegaf. Zet het uit je hoofd."
Zet het uit je hoofd. Dat is dus in nage
noeg vijfjaar niet gelukt.
wg magazine 25
Eva heet in het echt anders.
