ment dus om niet te gaan staan voor het
Amerikaanse volkslied, maar te knielen.
Uit protest tegen hoe zwarten worden
behandeld. Nou, die jongen wordt uit
gekotst. Kan geen club meer vinden,
niemand wil hem hebben. Ongekend."
„Van mij wel! Maar je hebt gelijk. We
hadden hier een voorsprong van 1492
jaar, maar die voorsprong loopt terug.
Omdat wij nu te maken krijgen met wat
zij al veel langer hebben: de komst van
grote groepen minder geschoolde men
sen uit arme gebieden. En dus zien we
hier nu dezelfde dingen gebeuren, valt
dat laagje beschaving weg.
„Misschien was dat wel een van mijn
motieven om dit boek te schrijven. Ik
wilde nieuwe horizonten vinden, maar
ook aantonen dat er een hoop ongelijk
heid en racisme bestaat. En zeggen dat als
we dezelfde kant opgaan - en soms lijkt
het daarop - dat we hier dan ook heel on
smakelijke toestanden krijgen. Daar kant
ik me fel tegen. In zo'n wereld geloof ik
niet."
„Totaal niet. Welnee. Recensies heb ik
nooit belangrijk gevonden. Al verkopen
we er maar drie, dan vind ik het al de
moeite waard. Op het ogenblik gedijen
sportboeken vooral als je de ranzige kant
opzoekt. Zie Thijsje, met Thomas Dekker.
Een boek dat ik overigens niet gelezen
heb. Mijn boek is een geschiedenisboek,
waar toevallig ook sport in staat. Ik ben
niet op zoek gegaan naar sensatie.
„Een man die ik overigens heel graag
mag. Thijs moet zelf weten wat hij doet.
Er is niks verkeerds aan hem, er is iets
verkeerds aan Thomas Dekker. Ik hoef
niet te weten dat wielrenners naar de
hoeren zijn geweest met z'n allen. Zulke
dingen zeg je niet. Persoonlijke dingen
die andere mensen betreffen. Dat gaat
mij niet aan."
„Maar dat wist ik toch al, dat er doping
is gebruikt? Daar zijn betere boeken over
geschreven."
„Hij heeft me zes jaar lang voorgelogen
hè, Thomas Dekker. Ik heb nog tegenover
hem gezeten, z'n advocaat erbij. 'Doping?
O nee, nooit aangeraakt.' Nou, ziedaar."
„Ik kon er niet omheen. Ik wilde nog eens
proberen uit te leggen hoe ik tegenover
magazine 111
Als een zwarte speler van het Neder
lands elftal gaat zitten tijdens het
Wilhelmus, zou hij dan applaus krij
gen?
Uw vriend en voormalig NOS-collega
Frits van Rijn noemt Mijn Amerika
het belangrijkste boek dat u ooit
schreef, uw levenswerk. Is het dan
nog belangrijk hoe het wordt ontvan
gen?
U begint ineens over journalist Thijs
Zonneveld, die...
Zijn boek gaat voor een belangrijk
deel over doping.
Maar waarom heeft u het niet eens
gelezen?
U staat in uw boek nog een keer
uitgebreid stil bij de kwestie Lance
Armstrong.
