iflfplr
'IK GA TE WERK ALS
EEN SPION, NIET
ALS EEN STALKER'
WÈË
et achterhoofd van een vrouw
met blauw geverfd haar lijkt
als een kwal op te gaan in
een zeegezicht van de Franse
schilder Henri-Edmond
Cross. Een vrouw met een
strohoedje, gekleed in een
transparante jurk met bloem
motief, kijkt naar een van de
Waterlelies van Monet; ze
zou er zo uit weggelopen
kunnen zijn. Voor een donker
schilderij van een haven bij
nacht staat een in donker
blauwe coltrui en muts ge
klede hipster. De zuigzoen in
zijn nek correspondeert per
fect met het rode lichtpuntje
op het schilderij.
Het lijkt in scène gezet, maar
niets is minder waar, zegt de
Oostenrijkse fotograaf Stefan
Draschan (38). Volgens hem
zijn de foto's toevaltreffers
waarop hij geduldig heeft
gewacht.
Draschan is autodidact. De
voormalig journalist begon
met fotograferen toen hij
stopte met roken en letterlijk
iets om handen moest hebben
om dat vol te houden. Dat was
vier jaar geleden. Draschan
begon als straatfotograaf. Hij
maakte foto's van koppels die
dezelfde kleding dragen, en
van geparkeerde auto's die
qua kleur of vormgeving een
opvallende match vertonen
met het gebouw erachter. Die
toevallige overeenkomsten
trof hij ook aan in musea, die
hij als fervent kunstliefhebber
graag bezocht. In de zomer
van 2014 zag hij een opval
lende gelijkenis tussen de
torso van een mannelijke mu
seumbezoeker en een Griekse
vaas, en tussen een vrouw
met een zwart-witte hoed en
een schilderij van Vermeer in
dezelfde kleurstelling. Toen
dacht hij: hier moet ik iets
mee doen. Sindsdien maakte
hij meer dan vijfhonderd
foto's voor de serie People
Matching Artworks.
Afgelopen zomer kreeg hij
een prijs, in oktober was een
Metropolis-documentaire
over zijn werk te zien op
kunstkanaal Arte en toen
volgden interviews en werd
zijn werk populair op Face-
ra
u>
ra
c
o
book en andere sociale media.
Hoewel de fotograaf bena
drukt dat de foto's niet zijn
geënsceneerd, laat hij niet
alles aan het toeval over. Zo
heeft hij de kunstwerken van
de musea waar hij rondloopt
goed in zijn hoofd, en zoekt
dan onder de bezoekers naar
een kandidaat die daar bij kan
passen. Dat kan iemands pos
tuur zijn, kapsel of kleding-
motief. Hij volgt diegene tot
die voor het kunstwerk staat
en maakt dan razendsnel
foto's. Stiekem. „Als een
sluipschutter, een spion, niet
als een stalker", zegt hij. Op
internet is te zien hoe hij te
werk gaat. Negen minuten
duurt het in totaal: het beeld
kiezen, de kandidaat vinden
en die volgen. „En maar
hopen dat de groep eromheen
weggaat en de kandidaat blijft
staan." De vrouw in het film
pje met bruin krullend haar
en groene-witte blouse, waar
van de kleuren en structuren
terugkomen in een schilderij
van Gauguin, heeft er niets
van gemerkt. „Gemiddeld
kijkt iemand 11 seconden naar
een schilderij, dus je moet
snel schieten."
De fotograaf denkt dat
mensen onbewust worden
aangetrokken door beelden
waarin zij iets van zichzelf
herkennen. „Iemand met
rood haar kijkt eerder naar
een roodharige op een
schilderij."
En soms lukt het ook niet. Zo
postte Draschan eens bij het
rood-zwarte schilderij van
Marc Rothko in Centre Pom
pidou waar binnen één uur
drie mensen langs liepen die
in rood en zwart gekleed
waren. „Ze stonden niet stil."
-Jillf
CD
00
O)
-t—
73
.4)
'Z
Li.
73
ra
O
k_
ra
o.
<0
ra
O
Peoplematchingartworks.
tumblr.com
321 zaterdag 11 november 2017
WG
