1 Persoonlijk
Meer dan driehonderdduizend Nederlandse kinderen groeien op in
armoede. Ooit was schrijver Vincent Cardinaal (35) een van hen. De
littekens van een jeugd op straat staan nog altijd op zijn knieën. En zijn ziel.
onderdagochtend, 11 uur. Ik kom thuis
van een wandeling met mijn dochter.
Naast de gebruikelijke reclametroep en
een tijdschrift in cellofaan, ligt er een
brief op de mat. Van een deurwaarder.
Ik schrik. Terwijl ik naar de naam van
het incassobureau tuur, rinkelen in mijn
hoofd een paar bellen tegelijk. Ik voel
angst en weerzin om de brief open te
maken.
Ik denk terug aan de jaren 80, aan mijn
jeugd in Rotterdam Crooswijk. Ik kom
terug van school. Ik zie mijn moeder -
vastgevroren in de bijstand en doodsbang
voor mijn vervreemde vader - op haar
hurken zitten bij de ingang van onze flat.
Op de vloer ligt een pak enveloppen,
samen een decimeter dik. Het zijn brie
ven van schuldeisers maar op dat mo
ment snap ik dat nog niet. Of nu ja,
brieven; dat zou impliceren dat ze even
tueel ook leuk nieuws kunnen bevatten.
Nee, dit zijn sommaties. Hoewel we geen
cent te makken hebben, en de schulden
vooral betrekking hebben op mijn vader,
blijven ze bij ons op de deur rammen.
Ik ben 6 jaar oud als een stel deurwaar
ders onze huisraad naar buiten sjouwt.
Mijn speelgoed, wat keukenspulletjes, de
koelkast en de manshoge stapel vinyl die
mijn vader heeft achtergelaten, mogen
we houden. Terwijl de laatste incasso
man de deur sluit, zie ik hem nog net een
gebaar maken naar zijn collega - hij
knijpt zijn neus dicht, ik hoor gelach. Vijf
minuten later duw ik de punt van een
potlood net zo lang in de palm van mijn
hand tot er bloed te zien is.
Als ik een verhaal als het bovenstaande
vertel, is de vraag 'hoe was dat dan, arm
opgroeien?' meestal niet ver weg. Begrij
pelijk. Voor de meeste mensen is armoe
de een ver-van-mijn-bedshow. Althans,
voor de meeste mensen met wie ik me
nü omring. Tot mijn 10de kende ik nie
mand die de eindjes gemakkelijk aan
elkaar kon knopen. Dus ja, hoe het was
om arm op te groeien? In principe niet
anders dan opgroeien in een Vinex-
magazine 21
Voor altijd
een dubbeltje
l oto s WILLEM DE KAM
