e helft van haar tijd bivakkeert Francine
Oomen (57)in haar appartement hartje
Amsterdam. Daar stuit ze vlak na haar
voordeur op kuddes toeristen met rol-
koffers en afritsbroeken en op luidruch
tige vrijgezellenfeestjes. Daarnaast zijn
er de yogaclub, favoriete schrijfplekken
in koffietentjes, vrienden, theater, con
certen en film.
Als haar behoefte aan de stad is gestild
en de drukte in haar hoofd toeneemt,
pakt ze haar dagboek, iPad, telefoon en
spullen uit de koelkast die op moeten en
vertrekt naar haar andere huis, een prach
tige boerderij op het Noord-Hollandse
platteland. Lokaal decor: weilanden,
sloten, koeien en vooral veel stilte.
„Er zit geen ritme in waar ik woon,
geen vaste structuur. Ik kies op gevoel.
Het komt voor dat ik drie dagen aan het
werk ben en niemand zie. Héél rustig,
voor iemand die toch al de neiging tot
piekeren heeft."
Op de grond keurig gerangschikte
tekeningen, langs de muren in haar im
posante atelier staan de kinderboeken
die ze de afgelopen decennia schreef. Van
elke druk vijf exemplaren, strak in het
gelid. Meer dan honderd schreef ze
er, vol herkenbare groeipijnen en op
eigen ervaring gebaseerde thema's als
gescheiden ouders, eerste vriendjes,
puberteit, aanpassingsproblemen, mis
bruik.
Vele daarvan groeiden uit tot regel
rechte bestsellers die haar de luxe ver
schaften van dat pendelend bestaan
tussen Amsterdam en het platteland.
Ook vormden ze een financiële buffer
en vluchtheuvel - 'die vrijheid had ik
bij elkaar verdiend' - toen de schrijver
tekenaar vijfjaar terug 'remmend en
piepend' tot stilstand kwam. Ze was
op. Vond er geen bal aan zichzelf te zijn.
Het was de overgang, maar daar kwam
ze later pas achter.
Ze nam noodgedwongen de tijd voor
de confrontatie met die hormonenhussel
en voor haar zoektocht naar nieuwe
ankers. Een van de resultaten: Oomen
stroomt over, het boek waarin zij haar per-
soonlijk gewroet en haar soms moeizame
ontdekkingsreis transformeerde tot een
herkenbaar piekerfestijn waar ook om ge
lachen kan worden. Over haar libido als
dat van een diepvrieskip, over haar sleu
tels die in het vriesvak belandden door
aanhoudende breinblubber en over de
gevechten met haar innerlijke criticus
Tang, die haar constant wijst op tekort
komingen en onzekerheden. Maar ook
over licht aan het einde van de tunnel,
nieuw evenwicht en hervonden ambitie.
Menopauzaal Nederland omarmt het
werk sinds april, overgangsappclubs
draaien overuren.
„Ik heb heel veel reacties - honderden,
duizenden - gekregen van vrouwen die
klachten hadden die ze niet konden
plaatsen, dachten dat ze gek waren of
fysiek op instorten stonden. Ze waren
dankbaar omdat ze zich door mijn boek
realiseerden dat ze geen burn-out had
den, depressief of lichamelijk ziek waren;
het was gewoon de overgang. Door
Oomen stroomt over vielen de puzzel
stukjes op hun plek. Dat zorgde voor op
luchting. Want ze waren al tien keer bij
de huisarts geweest en liepen van de ene
naar de andere specialist.
„Ook de medische hoek liet van zich
horen. Ik heb gesproken met huisartsen,
psychologen en therapeuten. Sommigen
bekenden tot hun schaamte dat ze tijdens
hun opleiding precies nul minuten aan
de overgang hadden besteed. Mijn boek
i
Wat is er gebeurd sinds het boek
uitkwam?
101 zaterdag 11 november 2017
