iikm-wê
16
UIT COMA REVALIDATIE
Zes jaar geleden hing het leven van Britt Mollen aan een zijden draad.
Na een ongeluk raakte ze in coma. Haar ouders Sjef en Sandra vertellen
over hun leven met een dochter die nooit meer de oude zal zijn.
Haar ogen waren open
en ze volgde ons. Maar ze
had een lege, trieste blik
e lange, blonde vlecht van Britt
(25) ligt nog steeds in een kast.
Met pijn in het hart hebben Sjef
en Sandra Mollen (beiden 53)
hem zes jaar geleden laten af
knippen toen hun dochter in
coma lag. „We wilden het liever
niet, en Britt zou het sowieso nooit gewild heb
ben", zegt Sandra. „Maar er viel niet doorheen te
kammen. We hebben de vlecht bewaard, mocht ze
ernaar vragen. Dat heeft ze nooit gedaan."
De haren zijn weer aangegroeid. Trots en ont
roerd kijken Sjef en Sandra hoe Britt door het huis
schuifelt achter haar rollator. Ze horen haar vertel
len over haar grote passie: sieraden maken.
Op de laptop bladeren ze door foto's vanaf de
dag dat ze in coma raakte. Velen zijn voorzien van
een persoonlijk tekstje. Hoeveel ze van haar hou
den. Hoe trots ze zijn dat ze weer zelfstandig kan
ademen. Hoe gelukkig ze worden als haar hand,
voet en ogen reageren als ze tegen haar praten. Dat
ze moet blijven geloven, en dat alles goed komt.
Sjef: „Als Britt in een dip zit, laten we zien hoe ze
er toen bij lag en hoe ver ze nu is gekomen."
Zes jaar geleden lag Britt aan een beademings
machine in het St. Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg.
Op 10 november 2011 wordt ze op de fiets geschept
door een auto die door rood rijdt. Sjef: „Britt lag in
coma. De arts zei dat we ons op het ergste moesten
voorbereiden. De grond zakte onder mijn voeten
weg."Aan de linkerkant wordt acuut een deel van
haar schedel verwijderd om de druk op de hersen
stam door bloedingen te verlichten. Ze moeten
toestemming geven voor reanimatie en orgaando
natie. De pastor wil haar volgens katholiek gebruik
'bedienen' met de laatste sacramenten. „Dat wilde
ik niet", zegt Sjef. „Het voelde alsof we afscheid
van haar moesten nemen. Hij heeft wel ziekenzal
ving gedaan."
Britt doorstaat de operatie. Sjef, Sandra en hun
zoon Niels zitten continu aan haar bed. Uren, da
gen, weken. Ze praten tegen haar, huilen en lachen,
vertellen de verpleging hoe de oude Britt was. Vro
lijk, gezellig, eerlijk, sociaal en zachtaardig. Sandra
leest elke dag aan haar bed voor. „Haar hartslag
was heel hoog. Als ik voorlas, werd ze rustiger."
Artsen controleren dagelijks of haar pupillen
reageren. Het zijn slopende momenten als de art
sen twijfelen, terwijl Sjef en Sandra wel een reactie
BRITT
menen te zien. „Als we haar vingers zagen bewe
gen, zeiden ze dat het stuiptrekkingen waren. We
voelden ons machteloos. Als de artsen geen veran
dering zien, stoppen ze met behandelen."
Na een paar weken kan Britt van de beademing
af. Ze ontwaakt langzaam uit de coma. Ze maakt
geluid, reageert op pijnprikkels en kan kort in een
rolstoel met hoofdsteun zitten. Sjef: „Haar ogen
waren open en ze volgde ons. Maar ze had een lege,
trieste blik. Alsof ze door je heen keek."
Vlak voor kerst verhuist Britt naar het naastge
legen revalidatiecentrum Leijpark. Dat heeft als
enige in Nederland een speciaal behandelpro
gramma (Vroege Intensieve Neurorevalidatie,
VIN) voor comapatiënten tot 25 jaar. Met zintuig
lijke en cognitieve prikkels proberen ze Britt bij
bewustzijn te brengen. Sjef: „Ze zeiden dat er geen
garanties waren. En dat we ons kind van voor het
ongeluk niet meer terug zullen krijgen."
Britt krijgt logopedie, ergotherapie en fysiothe
rapie. Ze moet alles opnieuw leren: haar balans be
waren, rechtop zitten, praten en slikken. Aan de
hand van oude foto's moet ze herinneringen te
rugkrijgen, en spelenderwijs moet ze haar moto
riek onder controle proberen te krijgen.
Sjef en Sandra vragen zich af of de therapie wel
zal aanslaan. Ze hebben een dubbel gevoel als ou
ders van andere comapatiënten bericht krijgen dat
hun kind bij bewustzijn is. Sjef: „Je bent ontzet
tend blij voor hen. Tegelijk denk je: potverdomme.
Omdat ons eigen kind nog niet zo ver is en we niet
weten of ze ook bij bewustzijn komt."
T-rV v'-T'-' nVv
De vooruitgang gaat met stapjes. De lege bik in
haar ogen wordt een blik van herkenning. Sjef: „Je
moet geduld hebben. We hebben veel trotse mo
menten meegemaakt. Toen ze voor het eerst een
hapje yoghurt doorslikte of drinken door een rietje
kon zuigen. Het was ontroerend toen ze voor het
eerst weer een bal kon teruggooien." Sandra:
„Toen ik huilend naast haar bed stond, ging haar
hand langzaam naar me toe. Alsof ze me aan het
troosten was."
Emotioneel zijn de momenten dat Britt de eerste
woordjes zegt. Als ze weer gaat bewegen, zich ver
plaatst in een rolstoel en gaat eten. Tegelijk is het
pijnlijk om te zien welke handelingen niet meer
lukken en dat ze zich dingen niet meer herinnert.
zaterdag 11 november 2017
GO
Britt wordt nooit
meer de oude,
maar barst
van de ambitie
Tonny van der Mee
Eersel
Britt Mollen (25) wil
dolgraag laten zien
wat ze kan. Hoe ze
zelf thee en koffie
kan zetten, achter
haar rollator loopt.
In haar hobbyka
mer hangen haar
schilderwerken. Bij
haar werkbank de
monstreert ze hoe
ze sieraden maakt.
„Ik heb voor mijn
moeder een han
ger gemaakt voor
haar verjaardag",
zegt ze. Er zijn nog
genoeg uitdagin
gen voor Britt. Ze
wil graag een
brommobiel. En
doet - met enige
hulp - aan paal
dansen. „Ik kan al
boven de grond op
mijn kop in de paal
hangen." Aan de
gevolgen van het
ongeluk wil ze lie
ver niet denken. „Ik
ben mijn geheugen
kwijt. Ik wil alleen
nog vooruitkijken.
Het is gebeurd. Ik
kan er niks aan
veranderen. Ik stop
alles in een bo
demloze kast. Daar
kan heel veel in
hoor", zegt ze la
chend. „Ze dach
ten dat ik niet meer
uit mijn bed of rol
stoel kon komen.
Nu heb ik een fiets.
Als ik foto's zie van
toen, had ik niet
durven hopen dat
ik hier nu zit."
V*
Anderhalve maand voor het ongeluk ging haar
verkering uit. Als haar ex op bezoek komt in Leij-
—Vader Sjef
1
Britt en
haar vader,
79 dagen na
het ongeluk.
Het
meisje
voordat het
noodlot
toesloeg.
►►Een
kleine vier
maanden
na het
ongeluk:
Britt wil
verder met
haar leven.
PRIVÉFOTO'S
