'Pieter, onze hond,
hoort erbij en
heeft ook recht
op vakantie'
verpleeghuis. Mijn moeder is 59 gewor
den, dus toen ik die leeftijd passeerde,
voelde ik een zekere opluchting. Mijn
man en ik hebben niet iets speciaal laten
vastleggen vanwege het ouder worden,
vinden het ook vreselijke materie om ons
in te verdiepen. We hebben er alleen tien
jaar terug voor gezorgd dat we liften heb
ben, zowel in onze woning in Oostende
als in Amsterdam. We zagen dat oudere
vrienden hun huis uit moesten omdat ze
de trap niet meer op konden. Een drama.
„Nog steeds vind ik het concept dood
moeilijk. Alleen ben ik er niet meer zo
chagrijnig onder. Ik vind het jammer dat
ik al mijn verworven kennis en ervaring
achter me moet laten en durf er niet aan
te denken dat het bijna ophoudt. Maar ja,
ik zal wel moeten, we hebben allemaal de
doodstraf. Het liefst zou ik 100 worden, ik
ben dol op het leven en er is haast te veel
om naar uit te kijken."
„Als schrijver denk ik niet aan mijn pen
sioen, ik werk gewoon door. We leven
nu min of meer hetzelfde als toen we 40
waren. Ik zie geen verschil. Ik ben nooit
bedaard geweest, maar was ook niet van
het uitgaan in grote groepen. Het liefst
spreken we af met twee anderen, ontvan
gen we eters of gaan we naar mensen toe,
of bezoeken een voorstelling. Doordat ik
gezegend ben met een zekere vitaliteit,
ga ik er met mijn man graag op uit. We
genieten van het buitenleven. Houden
van actieve trips. En we wandelen veel.
Altijd samen met de hond, hij hoort erbij
en heeft ook recht op vakantie."
„Nee. Onze eerste hond hebben we jaren
geleden twee weken naar het asiel ge-
Paspoort
Charlotte
Jacoba Maria
Mutsaers
Privé
bracht omdat we met het vliegtuig naar
Portugal gingen. Ik miste hem vreselijk
en voelde me schuldig toen ik merkte hoe
ongelukkig hij daar was. Dat nooit meer.
Pieter - onze vierde hond - gaat overal
mee naartoe, ik pas alles aan hem aan.
Ik weet precies in welke winkels, restau
rants en supermarkten in Amsterdam
hij naar binnen mag, zoals de Etos en de
Bijenkorf. Als ik naar een nieuwe gele
genheid ga, bel ik vooraf. Is Pieter niet
welkom, dan kom ik ook niet."
„Nee. Pieter is goed opgevoed en hij kent
zijn plaats. Heel anders dan veel kinderen
die met hun vieze handen in de schappen
graaien, of in een restaurant aan mijn
tafel komen blèren, zodat mijn man en
ik elkaar amper kunnen verstaan. Maar
dat moet ik allemaal wel tolereren en
normaal vinden. Als ik er wat van zeg,
bijten hun ouders mij toe: zeker nooit
kinderen gehad. Dan zeg ik: inderdaad
meneer en mevrouw, mag het alsjeblieft?
Maar vrijheid van meningsuiting bestaat
op dat gebied niet meer in Nederland.
Terwijl je aan de andere kant op Facebook
van alles kunt zeggen en roepen. Ik ben
een enorme fan van Facebook, omdat
ik daardoor op een makkelijke manier
kennismaak met mensen die helemaal
niets met literatuur te maken hebben.
Dat is verfrissend. Ik heb er heel waarde
volle contacten aan overgehouden."
„Dat weet ik niet. Het is in elk geval
makkelijker communiceren met de
buitenwereld. Daarom vind ik: geef
iedere oudere een iPad. Leer die generatie
googelen en omgaan met YouTube. Dat
vergroot niet alleen de intellectuele capa
citeiten, het zorgt er ook voor dat de hele
wereld binnen handbereik is. Ook in
ziekenhuisbed of verpleeghuis." 41
Wat voor plannen heb je?
Je gaat nooit zonder hem ergens
naartoe?
Geboren
2 november 1942.
Opleiding
Studie Nederlands,
Gerrit Rietveld
Academie.
Loopbaan
Maakt als beeldend
kunstenaar schil
derijen, illustraties
en affiches, die
in diverse musea
worden geëxpo
seerd. Maakt haar
literaire debuut in
1983 met Het cir
cus van de geest.
Schrijft verhalen
bundels, essays,
poëzie en romans,
waaronder Kerse-
bloed, Rachels
Rokje, Paardejam,
Zeepijn, Koetsier
herfst en Harnas
van Hansapiast.
Gehuwd met
Neerlandicus
Jan Fontijn.
Gaat dat niet een beetje ver?
Zou je broer met Facebook niet zo'n
eenzaam bestaan hebben gehad?
Harnas van
Hansapiast is
verschenen bij
Das Mag (€21).
Charlotte Mutsaers
161 zaterdag 4 november 2017
