IK DOE NET OF
IK TWIJFEL-JE
MOET DE LAT
HOOGHOUDEN
Column
Vrijdagavond, stapavond. Voor het eerst wil ook
Monica's oudste dochter naar een schoolfeestje.
k noem haar nog steeds mijn kleintje.
Maar echt klein kan ik Oudste Dochter
allang niet meer noemen. Ze meet
inmiddels ruim anderhalve meter en
heeft schoenmaat 37. Soms doet ze
mijn hakken aan (maat 40) en zegt trots:
„Kijk, nog maar een klein stukje en dan
pas ik ze." (Dan passen ze jou! reageer ik
dan, maar dat beklijft niet).
Ze verandert, niet alleen in de lengte.
Met haar vriendinnetje sluit ze zich op in
haar kamer. Ik hoor ze giebelen. Nee, niet
binnenkomen! roepen ze als ze mijn ge
klots op de zoldertrap horen. „Ik kom al
leen de was halen", zeg ik zo neutraal
mogelijk. Ik oefen alvast, voor als ze daar
met een vriendje zit, in plaats van een
vriendinnetje.
Samen komen ze een uurtje later naar
beneden. Ze hebben duidelijk een plan.
Vraag jij het maar, nee, vraag jij het maar,
ze duwen elkaar naar voren. Oudste
Dochter moet het doen, besluiten ze,
want ik ben haar moeder. Het vriendin
netje heeft vanavond een Halloween-
feestje, georganiseerd door haar school,
en introducés zijn welkom. Of ze
alsjeblieft, alsjeblieft samen mogen gaan?
De oppas van het vriendinnetje brengt
en haalt. Hoe laat ben je dan thuis, wil ik
weten. Het is om 9 uur afgelopen, dus
niet veel later. Ik doe net of ik twijfel
- je moet de lat hooghouden - en geef
dan toe. „Oké, het mag, maar alleen
omdat je morgen niet naar school hoeft
en de hockeywedstrijd pas om 10 uur
begint."
Ze rennen weg en zijn vervolgens twee
uur bezig zich op te maken en de perfecte
heksenoutfit te vinden.
Het is dan wel vrijdagavond,
uitgaansavond, maar om 9 uur heb ik
geen zin meer in de was, geen zin in
televisie, Jongste Dochter ligt te slapen,
Nieuwe Liefde heeft avonddienst en ik
ben vooral moe van de week. Ik wil
slapen. Nog even lezen dan maar tot
Oudste Dochter thuiskomt.
Half 10. Ik lees nog even door.
10 uur. Waar blijft mijn meisje? Een
nieuwe gewaarwording: het is pikdonker
buiten en ik lig in bed te wachten tot
mijn kind thuiskomt. Gaat alles wel
goed, moet ik de oppas appen? Nee,
nog niet.
Kwart over 10. Ha! De bel. Als een
stuiterbal valt ze binnen. Het was zó
leuk! En ze waren nog even bij haar
vriendinnetje binnen geweest bij het
afzetten. En ze hadden ook een heksen-
bezemrace gedaan. En een heel mooie
natuurketting gemaakt. Kijk! Ik knik, ja,
heel mooi, maar nu gaan we snel naar
bed, want het is al heel laat.
Ik krijg nog een 'ik ben echt niet moe,
hoor', maar als we naar boven lopen, hoor
ik al een gaap.
Bij de eerste treden van de zoldertrap,
trekt ze aan mijn pyjama. „Mag ik bij jou
liggen? Ik vind het een beetje eng boven."
Ik draai me om. „Tuurlijk m'n kleintje.
Kom maar." 41
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
Wachten
81 zaterdag 4 november 2017
