ZEELAND 21
'Ze brandt altijd zeven kaarsjes als je moet spelen'
doorgaan." Piëdro: „Er liepen ge
noeg jongens rond die veel meer ta
lent hadden dan ik. Maar ik kon dat
compenseren door er hard voor te
werken."
De Koudekerkenaar werkte zich
relatief snel op. Piëdro: „Squash is
een kleine sport in Nederland. Als je
een beetje discipline hebt, stijg je al
snel boven de rest uit." Binnen vier
jaar zat hij zelfs aan de nationale top
en werd hij uitgezonden naar het
buitenland. „Op mijn vijftiende
wist ik natuurlijk echt nog niet dat
ik het in me had om professioneel
squasher te worden. Maar als je op
een steeds hoger niveau competitie
kunt spelen en daarvoor betaald
krijgt, toernooien gaat winnen en je
kunt meten met jongens uit de top
too van de wereld, denk je op een
gegeven moment wel: hier zou ik
mijn geld mee kunnen verdienen."
Piëdro groeide en groeide. Hij
steeg op de ranking van de Professi
onal Squash Association en zocht
zijn eigen weg in de squashwereld.
Als hij merkte dat een trainer hem
niks meer kon leren, keek hij uit
naar een nieuwe. Aan onder ande
ren Kim van den Bosch en Bart van
Agteren heeft hij veel gehad. „Ik
zocht altijd naar iemand die mij tac
tisch en technisch verder kon hel
pen", vertelt hij. „Aan iemand die
veel aan de conditie van de spelers
werkte, had ik niet zo veel. Ik zorgde
zelf wel dat ik fysiek goed was, ik
schreef daarvoor mijn eigen pro
gramma's. Daarbij heb ik zelf overi
gens gewoon moeten uitvinden wat
wel en wat niet voor mij werkte.
Soms deed ik dingen die nergens op
sloegen. Ik ging eens hier bij de dui
nen over fietsenrekken springen,
zo'n vijftien op een rij. Om explosief
te worden. De eerste keren ging dat
goed. Maar na verloop van tijd ging
ik een keer verschrikkelijk op mijn
muil en haalde ik mijn handen he
lemaal open aan de kiezels die eron
der lagen..."
Stoppen
In zijn eerste periode als prof- tot
begin 2012 - haalde hij de 86ste
plaats van de wereldranglijst.
Daarna stopte hij twee jaar, omdat
de kosten niet opwogen tegen de
baten. In zijn tweede periode - van
begin 2014 tot oktober 2017 - haalde
hij nóg meer uit zichzelf. Vanaf nul
schopte hij het tot de 63ste plek én
hij werd ook nog eens Nederlands
kampioen, na eerder vijf NK-finales
verloren te hebben. Recent besloot
hij met internationale toernooien te
stoppen en zich van de ranking af te
laten halen. Hij blijft nog wel in ze-
MOEDER MIEKE
heb je veel livestreams. Als hij bij
voorbeeld in de Verenigde Staten
een toernooi had, bleef ik langer op
om zijn partijen te volgen."
In het begin coachte John zijn
zoon nog wel eens een beetje. Maar
dat laat hij nu al vele jaren achter
wege. „Je zult mij nooit horen op de
tribune", zegt hij. „Dat heeft ook
geen zin: hij zal toch nooit naar mij
luisteren. Als een coach wat roept,
neemt Piëdro dat van hem aan.
Maar zou ik exact hetzelfde roepen,
dan zou hij die raad juist niet opvol
gen. Dan werkt het alleen maar ave
rechts." Piëdro: „Ik ben ook hele
maal niet bezig met het publiek. Ik
weet vaak niet eens waar mijn vader
precies zit. Maar dat wil niet zeggen
dat ik het niet prettig vind als hij er
bij is."
ven verschillende competities ac
tief.
„Dit geeft me wat meer vrijheid",
zegt Piëdro. Hij krijgt ook een soci
aal leven terug. „Het is wel fijn dat
ik nu gewoon eens naar een feestje
kan. Ik kan zelfs mijn eigen verjaar
dag normaal vieren. Ik heb meer
maals op die dag in het buitenland
gezeten. Dan zat ik bijvoorbeeld in
Australië alleen op mijn hotelka
mer, keek ik om me heen en
dacht: oké, dit is mijn verjaar
dag, top! Haha."
John volgde alle verrich
tingen van zijn op de baan
overstoorbare zoon
daarom 'The leeman' ge
noemd - zo goed mogelijk.
„In het begin ging ik altijd
mee. Op doordeweekse dagen
naar Ede of Wijk bij Duurstede
bijvoorbeeld. Vanuit mijn werk
nam ik hem dan 's avonds mee, 200
kilometer heen, 200 kilometer te
rug. En dan ging 's ochtends om
7.00 uur weer gewoon de wekker.
Maar dat was een leuke tijd, hoor.
We zaten uren met elkaar in de
auto en kregen een
heel goede
band. De muziek die ik altijd
draaide, vindt hij nog steeds mooi.
Later, toen hij in het buitenland
ging spelen, hield hij me altijd op de
hoogte met be
richtjes. En
de laat
ste ja-
ren
zaterdag 4 november 2017
vroege drills van zijn vader
In tegenstelling tot vader John, die de
verrichtingen van Piëdro al een kleine
twintig jaar op de voet volgt, kijkt moe
der Mieke nooit naar een partij van haar
zoon. Piëdro: „In al die tijd heeft ze mee
één keer zien squashen. Dat was toen
ze me een keer hier naar Vlissingen
moest brengen. Daarna nooit meer. Ik
krijg wel eens de vraag: heb je ook een
moeder?"
„Je doet haar geen plezier met het kij
ken naar sport", vertelt John. „Ik laat
haar op de computer wel eens een live-
stream zien van een partij van Piëdro,
maar na tien seconden vindt ze het al
genoeg." „Maar het is niet dat ze niet
meeleeft, hoor", zegt Piëdro. „Ze stuurt
wel altijd een berichtje om me succes te
wensen." John: „Ja, en ze brandt altijd
zeven kaarsjes voor je, als je ergens
moet spelen of als je naar het buitenland
gaat." Piëdro: „Echt waar? Dat heb ik
nooit geweten." John: „Wij denken dat
dat geluk brengt."
