i
Kroniek
Wekelijks schrijft Hugo Borst over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt.
Een loodzware middag in het Verpleeghuis krijgt een vrolijke afloop.
en vrouw met een bood-
schappenwagentje vroeg
me laatst of er op de woon
groep van ma nog aan knor-
therapie wordt gedaan.
„Nu u het zegt, eh, nee."
Ik wist meteen waar ze het over
had. Anderhalfjaar geleden beschreef
ik op deze plaats een speels uurtje op
de afdeling van mijn moeder. Verzor
gende Angelique had de knortherapie
verzonnen. Op een middag had zij
ma's medebewoner Ad die een beetje
zat te somberen in het oor geknord
en die kwam niet meer bij van het
lachen. Ik deed hetzelfde bij de
andere bewoners, die het ook heel
grappig vonden. Een langdradige,
loodzware middag veranderde
plotseling in een klein feestje. Bijna
iedereen moest lachen, ook ma.
Verveling en isolatie, het is een
vorm van mishandeling, zegt mijn
strijdmakker Carin Gaemers altijd.
Verpleeghuisbewoners mogen uitge
daagd worden. Wat zeg ik? Dat moet.
Nietsdoen is stilstand en stilstand is
achteruitgang en aangezien iedereen
die dement is toch al verzwakt is,
is elke vorm van beweging mee
genomen. En los van het bewegen
is afleiding, een beetje vermaak,
natuurlijk heerlijk.
Er is bij dolende en dommelende
demente bewoners weinig voor
nodig om voor een omwenteling te
zorgen. Dat lukt al met de simpelste
middelen. Vandaag lag er toen ik bin
nenkwam een oranje ballon op tafel.
Ad had 'm glunderend vast.
„Kom op, Adje Patatje", zei ik zo
vrolijk mogelijk. „Gooien. Kom op
dan."
Het duurde even voordat de ballon
in het spel was, maar toen-ie rond
ging was het meteen een vrolijke
boel.
Jo, net zat ze nog naast Ad te pitten,
toverde een vette smile tevoorschijn.
Ze gaf de ballon een ferme tik. Zo, die
beweegt nog goed, dacht ik.
Mevrouw Dullaart, aan de andere
MA WERD
OPGESLORPT
DOOR HERSEN
SPINSELS
kant van de tafel, gaf er een knal
tegen. Ze grijnsde.
Verzorgende Deborah en ik deden
ook mee.
Alleen ma verzaakte. Ze was in
gedachten verzonken. Ik hield de
ballon voor haar. „Joehoe. Geef dat
ding eens een tikkie, moe."
Ik denk dat ze het niet begreep.
Wat ook kan: ze werd helemaal op
geslorpt door haar hersenspinsels.
Ik kreeg amper contact.
De ballon ging via Ad naar me
vrouw Dullaart en via Deborah weer
naar Jo. En die tikte 'm mijn kant op.
Verderop, aan het raam, zaten Floor
en meneer Groeneveld. Ik nodigde de
twee wijste bewoners van deze groep
uit, maar ze bedankten, ze zaten daar
prima.
Ineens gaf mijn moeder de ballon
een knal. Zo ging het vijf minuten
door. Ad vond het het allerleukst. Ik
moet bekennen dat ik er ook schik in
had.
„En nou stop ik ermee", zei me
vrouw Dullaart ineens. „Ik zit hier
voor mijn gezelligheid."
Ik schoot in de lach.
De ballontherapie was beëindigd. 41
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
Bcillonthercipie
E
WG
magazine 29
