II
©NDERNEMER
EUWS 11
Begrafenisglossy geeft een zetje om na te denken over het onvermijdelijke
21, 22 en 23 november I RAI Amsterdam
Kankerpatiënte
Marlies Bol (48) was
al bezig met het plannen
van haar eigen uitvaart
toen haar zoon veron
gelukte. Nu lanceert ze
de begrafenisglossy
Later... „Het bood troost
dat we Pim zo'n prachtig
afscheid konden geven."
Testritten met volgauto's, recepten
voor ecologische uitvaartcakes, een
heuse kisten top 10 en een kijkje op
een natuurbegraafplaats 2.0. Ook:
een ontwerpster die kussens weeft
van kleding van een overledene. Is de
dood voer voor een glossy? Op het
eerste gezicht niet echt.
Maar Marlies Bol uit Hendrik-ldo-
Ambacht verpakte het onvermijde
lijke in een gevoelvolle, 148 pagina's
tellende praktische handleiding vol
troosttips. Later... heet de eerste -
niet-commerciële - begrafenisglossy
van Nederland, die zij bedacht nadat
zij als moeder het ondenkbare had
meegemaakt.
Een keer per week staat Bol aan het
graf van haar jongste kind. Vaak zegt
ze: „Hoi Pim." Soms denkt ze: 'wat
doe ik hier? En: wat hoop ik toch te
vinden?'
Humor
Maar een bezoek overslaan blijkt
geen optie. Dan zou ze zich schuldig
voelen, het idee hebben dat ze hem
in de steek laat. Af en toe neemt ze
bloemen mee. Of ze haalt een veger-
tje over de stenen, om te zorgen dat
alles er netjes bij staat. „Ik zeg wel
eens: ik houd je graf beter bij dan je
2014 aan de winnende hand leek, had
ze haar eigen afscheid in de steigers
gezet. Geen sinecure, het regelen van
die laatste gang, vindt Bol, die on
langs het wonderbaarlijke mee
maakte: sinds vier maanden zijn haar
scans vrij van uitzaaiingen.
Op mijn zij
„Ineens zit je met iemand te praten
over een kist en een auto. Ik had geen
idee wat wel en niet mogelijk was,
behalve dat ik op mijn zij wilde lig
gen. Ik zei ook 'ja' tegen voorstellen
die eigenlijk niet bij mij passen. Toen
mijn dochters, man Arie en zijn zo
nen daarna vroegen wat het was ge
worden, reageerden zij ontzet: die
houten kist en zo'n blauwe auto,
kopje koffie..Dat ben jij niet! En in
derdaad, een witte kist waar je op zou
kunnen schrijven, een witte auto en
een wijntje erbij klinken mij veel be
ter in de oren. Maar je moet net die
begrafenisondernemer treffen die
daarin meegaat. Online is veel te vin
den, maar een boek of tijdschrift met
een compleet overzicht was er niet.
„Toen al dacht ik: wat raar dat ie
dereen dit pas uitkiest na die onver
biddelijke boodschap. Wanneer je te
ziek bent, je hoofd er niet naar staat
of als er domweg geen overleg meer
mogelijk is. Ik heb meegemaakt dat
partners die jarenlang samen waren
niet van elkaar wisten of ze begraven
of gecremeerd wilden worden. Ter
wijl een ding zeker is: we gaan alle
maal dood. En het overkomt helaas
ook kinderen van 19 of 3, terwijl
mensen van 90 die niet meer willen,
moeten doorgaan.
„We hebben Pim laten balsemen.
In het hele slechte verhaal rond zijn
dood vond ik het fijn dat dit toen net
mogelijk was. Zijn huid bleef soepel,
hij voelde niet koud aan. Hij lag opge
baard in huis met zijn mobieltje in
zijn handen. Dat piepte constant om
dat vrienden met wie hij in een
groepsapp zat, elkaar constant be
richten stuurden. Zij zaten in de tuin
met een biertje erbij het deksel van
zijn kist vol te schrijven. Wij hebben
daarna - allemaal in het wit - op een
informele manier afscheid genomen.
„Ik heb daar enorm veel troost uit
gehaald omdat het zo persoonlijk, sa
menbindend en mooi was. Doordat
het eigen voelt, durf je een beetje te
denken dat je verder kunt. Ik gun an
deren dat gevoel ook en dat was ook
een reden om met die glossy te ko
men. In mijn ogen draait het niet al
leen om de wensen van de overlede
nen, nabestaanden moeten verder
kunnen. Mijn schoonzoon van 32 zei:
Marlies, ik wil gecremeerd worden.
Maar ik kan me voorstellen dat wan
neer de dood op die leeftijd in het
Pim lag opgebaard
met zijn mobiel in
zijn handen. Dat piepte
aan een stuk door
spel komt, ouders het fijn vinden een
gedenkplek te hebben waar ze naar
toe kunnen. Kortom: praat er met el
kaar over. Zo kom je niet voor allerlei
onverwachte onaangename verras
singen te staan."
Marlies Bol hoopt dat Later... een
keer per jaar kan verschijnen. „Het
blad is kostendekkend. Ik maak het
niet uit commercieel oogpunt, hoop
dat ik mensen een zetje geef om met
deze materie aan de slag te gaan."
Zelf kijkt ze voorzichtig optimis
tisch naar de toekomst. „Soms heb ik
door Pim letterlijk steken in mijn
hart. Maar ik voel ook: ik heb een
leuke man, fantastische andere kin
deren; het leven is de moeite waard
om door te gaan. Omdat mijn scans
goed zijn, hebben we zelfs een ander
huis gekocht. Een boerderijtje. Nog
een keer gek doen. Want over vier
maanden kan alles weer anders zijn.
Maar dat zien we dan wel weer."
kamer", aldus Bol die het 'ergste wat
haar kon overkomen' met zekere hu
mor te lijf gaat.
Sinds Pim op 19-jarige leeftijd in
2015 aan de gevolgen van een motor
ongeluk overleed, leeft zij met een
gat in haar hart. „Tot die tijd dacht ik
samen met mijn gezin de hele wereld
aan te kunnen. Dat gevoel heb ik niet
langer, het onbevangene is voorgoed
verdwenen."
Pims plotselinge dood drukte zelfs
de zorgen om haar eigen gezondheid
naar de achtergrond. Bol was al en
kele jaren in gevecht met melanoom.
En omdat de sluipmoordenaar in
DE WEEK VAN
Schrijf je in op
vrijdag 27 oktober 2017
De grote
kisten
TOP 10!
GO
'Een witte kist, waar je op kunt
schrijven. En een wijntje erbij'
Annemart van Rhee
Hendrik-ldo-Ambacht
- Marlies Bol
Marlies Bol met
een shirt van haar
zoon Pim. fotomilanrinck
T De glossy.
v»naf
jeoktobw -
»- \nde
@NDERNEHER
©NDERNEMER MKB
I Nederland
Rik Vera Roeland Dietvorst Jos Burgers Kate Adams Thomas Rau LeoBormans ErikScherder Peter Hinssen Arie Boomsma
Extreme Customer Neuromarketing Klantgerichtheid Leader Marketing Architect, innovator, Ambassadeur Professor klinische Expert in disruptieve Televisiepresentatoren
Centricity Evangelist specialist expert Measurement Specialist inspiratoren visionair van geluk neuropsychologie innovaties sportschooleigenaar
Google
