h
-■ -;.v
9
HET ONGELUK
Het is vrijdagmiddag 30 mei 2014
als Sylwia Lesnik en Grzegorz Ku-
mela naar de supermarkt in Helle-
voetsluis lopen. De Poolse twin
tigers werken allebei in de kassen in
het Westland. Grzegorz is nog maar
een paar dagen in Nederland. Sylwia
werkt al twee maanden tussen de
orchideeën en wijst haar nieuwe
collega de weg naar de winkel.
Een fietsend echtpaar haalt de
twee wandelaars in. „In het voorbij
gaan keek ik de jonge vrouw nog in
het gezicht", vertelt een van de fiet
sers later aan de politie. „We lachten
naar elkaar als een soort van begroe
ting. Zo'n 25 meter verder hoorde ik
een klap. Ik keek over mijn schouder
en zag een gifgroene auto, waarvan
de voorruit één grote ster was, op
ons afkomen."
De fietsers sturen net op tijd weg.
De auto schampt het been van de
vrouwelijke fietser, die daar een ge
kneusde enkel aan overhoudt. Maar
achter de fietsers is de ellende niet
te overzien: Sylwia ligt dood op de
weg. Grzegorz - die na het weekend
als tomatenplukker aan de slag zou
gaan - ligt kermend in de berm. Hij
steekt een arm op, maar hulp komt
voor hem te laat. Een paar uur later
sterft hij in het ziekenhuis.
De groene cabrio rijdt met mini
maal 60 kilometer per uur de sloot
in. Zonder te remmen, blijkt later
uit onderzoek. De man op de fiets
rent naar de auto. „Ik zag een vrouw
achter het stuur zitten", vertelt hij
later. „Ze was heel druk bezig met
haar armen en handen. Ik dacht
eerst dat er iemand op haar schoot
lag, die ze aan het strelen was. Maar
toen ik keek, zag ik niemand."
DE DADER
De vrouw achter het stuur is Julia
H. (49), douaneambtenaar in de
haven van Rotterdam. Ze lijkt in
shock te zijn. Terwijl de autoradio
nog muziek speelt, trekken omstan
ders haar op de kant. Ze is onge
deerd. „Ik snap het niet, die fietsers
waren er ineens", zegt ze tegen een
getuige. „Ik heb net een nieuwe
auto. Ik wilde even lekker bood
schappen doen met de kap open."
In haar natte kleren stapt ze in een
politieauto. Op het bureau blijkt dat
ze niet heeft gedronken. De politie
vertelt haar dat ze wordt verdacht
van dood door schuld in het verkeer.
„Ik beroep me op mijn zwijgrecht",
zegt ze tijdens het verhoor, maar
liefst 35 keer. De agenten sturen
haar naar huis, maar haar rijbewijs
moet ze inleveren.
Uit het politiedossier in handen
van deze krant blijkt dat H. sinds
2008 al zeven keer een ongeluk
heeft veroorzaakt. Ze heeft negen
auto's versleten. Elke keer raakt ze
de macht over het stuur kwijt. De
oorzaak: epileptische aanvallen.
Die aanvallen heeft ze sinds 1992,
Ik ben
eigenlijk
ook een
slachtoffer in
dit ongeval
toen ze door een paard tegen haar
hoofd werd getrapt. In 2010 rijdt H.
een tuin in, waar een minuut daar
voor nog kinderen speelden. Ze
ramt een stapel hout. In de jaren die
volgen knalt ze tegen een boom,
slaat ze over de kop en rijdt ze in een
sloot.
Na het zoveelste ongeval wordt in
2012 haar rijbewijs ingetrokken.
Maar daar is H. het niet mee eens.
Eind 2013 vraagt ze bij het CBR om
een herkeuring. Tegen de keurings
arts zegt ze dat ze al twee jaar geen
aanvallen meer heeft gehad. De arts
gelooft haar en staat toe dat ze weer
gaat rijden.
Maar nog geen twee dagen later
botst ze in haar woonplaats frontaal
op een Porsche. Het CBR lijkt daar
niets van mee te krijgen: er gaan
geen alarmbellen af. In februari 2014
ontvangt H. een brief: ze mag
officieel de weg weer op. Een paar
dagen voor het fatale ongeval botst
de auto van H. op een geparkeerde
auto. De bestuurder-vermoedelijk
H. - rijdt weg zonder haar gegevens
achter te laten.
Verontwaardigde kennissen van
H. melden zich bij de politie. „In
Rockanje weet iedereen dat ze re
gelmatig aanrijdingen heeft. Daarbij
geeft ze elke keer iets anders de
schuld", verklaart een kennis. „Ze
wisselt ook regelmatig van auto."
Slechts vier dagen na het fatale
ongeluk stapt H. opnieuw in een
auto. In haar douane-uniform gaat
ze op weg naar haar werk. Een buur
man ziet het en waarschuwt de po
litie. „Kort nadat ze die mensen had
doodgereden, stond ze hard te la
chen in de tuin", verklaart de buur
man later. „Dat begrijp ik dus echt
niet, alsof er niets is gebeurd. Ze
ging even later ook gewoon rijden."
De politie haalt H. van de weg en
sluit haar een paar uur op. In het
verhoor dat volgt, beroept ze zich
opnieuw op haar zwijgrecht. Tegen
haar chef had ze gezegd dat ze haar
rijbewijs nog had en gewoon met de
auto naar het werk kon komen. De
douane schorst haar meteen.
In een politieverhoor zegt H. later:
„Er zijn twee doden gevallen, alles
wat ik doe, is eigenlijk fout. Ik ben
ook een slachtoffer in dit ongeval.
Alles ligt altijd aan de epilepsie en
niet anders, dat hoor ik mijn hele le
ven al. Daar komt ook nog eens bij
dat ik een probleem heb met het to
nen van emotie. Ik heb eigenlijk
geen emotie en dat wordt door mijn
omgeving niet begrepen."
TRANEN IN POLEN
Op 30 mei 2014, laat in de avond,
gaat de telefoon in een apparte
ment in Gliwice, een stad in het
zuiden van Polen. Brygida Lesnik
neemt op. Een medewerker van het
bedrijf dat Sylwia en Grzegorz in
huurde, vertelt dat haar dochter is
verongelukt. „Wij konden het niet
De nabestaanden van Grzegorz had
den geen geld om naar Nederland te
komen. Zijn moeder, die geen En
gels spreekt, wordt nog altijd ver
scheurd door verdriet, weet de fami
lie van Sylwia.
Pawel snapt niet dat Sylwia en
Grzegorz uitgerekend op die plek
werden geschept. „Het is een recht
stuk weg. Het was mooi lenteweer
die dag. Ik ben zelf ook automobilist
en je kunt hier ver van tevoren fiet
sers en wandelaars zien aankomen.
Hoe kon dit gebeuren?"
DE RECHTSZAAK
Vandaag bespreekt de rechtbank
in Dordrecht de voortgang van de
zaak: het wachten is op de resulta
ten van neurologisch onderzoek van
de verdachte. Begin 2018 volgt de
rechtszaak. Dat is een moment waar
de familie van Sylwia met smart
naar uitkijkt.
Het Openbaar Ministerie verwijt
H. dat ze achter het stuur kroop, ter
wijl ze wist dat ze regelmatig
epileptische aanvallen heeft. Ook
overweegt het OM haar te vervolgen
voor valsheid in geschrifte, omdat
ze bij het CBR zou hebben gelogen
dat ze al twee jaar aanvalsvrij was.
Op vragen van deze krant wil H.
niet reageren. „Mijn cliënt zit niet te
wachten op publiciteit", meldt haar
advocaat. Bij de nabestaanden van
de Poolse Sylwia is het onbegrip
nog altijd groot. „H. heeft nooit ex
cuses gemaakt, nooit contact met
ons gezocht. Dat had ze wel moeten
doen", vindt broer Pawel. „Voor ons
is ze een gewetenloze moordenaar."
H. heeft nooit excuses
gemaakt, nooit contact
gezocht. Dat had ze
wel moeten doen
geloven", zegt Pawel, Sylwia's broer.
„Ik had haar die dag nog gesproken.
Ze klonk blij. Twee dagen later zou
ze thuiskomen, om mijn moeder te
verrassen voor Moederdag."
Sylwia Lesnik werkte graag in Ne
derland. In de kassen verpakte ze or
chideeën. „Ze was steeds twee
maanden in Nederland, dan weer
een week in Polen. Zo deed ze dat al
een jaar. Het verdiende beter dan in
Polen. In de kassen maakte ze vrien
den: Polen, Grieken, maar ook Ne
derlanders. In het weekend ging ze
naar Scheveningen, Breda. Ze ge
noot echt van Nederland."
Het was haar droom om de wereld
rond te reizen. Sylwia wilde nog
naar Parijs, Spanje, Griekenland en
Amerika. „Daar spaarde ze voor. Ze
was heel behulpzaam. In Polen
werkte ze een tijdje als vrijwilliger
in een hospice. Altijd maar anderen
helpen, ze deed niets liever."
Eind 2016 brengt Pawel samen
met zijn vader en de grootouders
van Sylwia een bezoek aan de plek
waar ze is verongelukt. „Het was
heel onwerkelijk. Ik zag het beeld
dat zij in de laatste seconden van
haar leven moet hebben gezien. De
straat, de berm, het gras. Het was
troosteloos. Geen mooie plek om te
sterven."
dinsdag 24 oktober 2017
GO
Grzegorz Kumela
en Sylwia Lesnik.
PRIVEFOTO'S
—Julia H.
Hulpverleners op de plek waar de twee jonge Polen werden
doodgereden. Foto onder: De ouders van Sylwia Lesnik bij
het graf van hun dochter in Polen, foto's john de pater en peter winterman
—Pawel, de broer van Sylwia
Video
Bekijk een interview met
de nabestaanden van
Sylwia in Polen op pzc.nl
