Kroniek
Wekelijks schrijft Hugo Borst over zijn moeder, die aan alzheimer
lijdt. Waren haar oren vroeger goed geproportioneerd, nu vindt
hij ze ineens wel heel erg groot.
\et, kijkend naar mijn oude
moedertje, miste ik iets
aan haar. Ik moet naden
ken wat. Haar wenkbrau
wen? Lilian, een schat van
een verzorgende die het leuk vindt de
bewoonsters een beetje op te maken,
had ma vorige week met potlood een
paar stevige wenkbrauwen aangeme
ten. Die stonden haar heel erg goed,
maar na een paar dagen waren ze
natuurlijk verdwenen.
Ik bekijk ma's oren. Ah, geen oor
bellen in. Dat is het. Op haar kamer
tje liggen een paar clipoorbellen. Die
ga ik haar zo aandoen.
Ik kijk nog eens goed naar mijn
moeders oren. Jeetjemina. Wat groot
zijn ze. Vorige week schreef ik op
deze plaats: dementeren betekent
krimpen, slinken, opdrogen en ver
schrompelen. Nou, behalve haar oren
dus. Wat zijn die gigantisch groot.
Het was me nooit zo opgevallen.
Mijn vader, die had grote oren.
Hoe groter ze werden hoe minder
hij hoorde, trouwens. Er moest een
gehoorapparaat aan te pas komen
de laatste tien jaar van zijn leven.
En zelfs dat hielp niet goed.
Ik zeg tegen ma: „Grootmoeder,
wat heeft u grote oren." Ze kijkt me
aan. Met van die ogen die me vroeger
meteen verantwoording deden afleg
gen. En nu ook.
Ik zeg: „Je hebt gewoon heel grote
oren, ma." Ze trekt haar bijna on
zichtbare wenkbrauwen op. Geen
idee wat ze precies denkt.
Ma's gehoor is fenomenaal. Altijd
geweest. Als ze vroeger thuis boven
was, hoorde ze het als ik beneden de
koekjestrommel opende. Ik wachtte
tot ze de stofzuiger aandeed, alleen
IK KIJK NAAR
MA ALS TIENER
EN TWINTIGER.
ZE WAS KNAP
dan lukte het me om wat te snaaien.
Ma's gehoor is eigenlijk te goed. Als
meneer Groeneveld - hij zit aan tafel
naast haar en is dovig - zijn stem
verheft, dan trekt ma haar schouders
even in. Laatst begon hij ineens te
zingen. Ze schrok.
Ma is overgevoelig. Ze zit op een
plek aan tafel vlak bij de afwasma
chine, met haar rug ernaartoe. Als dat
apparaat in hoog tempo en luid wordt
in- of uitgeruimd, krimpt ma steevast
eventjes in elkaar.
„Ben zo terug, ma." In haar slaap
kamertje vind ik haar clippers. Ik sta
stil voor de fotowand. Ik kijk naar ma
als tiener, als twintiger en dertiger.
Ze was knap. En ze had schitterende
oren, goed geproportioneerd, be
scheiden van afmeting.
„Zo moedertje, kom eens hier." Ik
hang de clippers vast aan haar lellen.
„Laat eens kijken. Ja, prima. Nu ben
je helemaal af, ma." 41
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
magazine 27
