dekt de lading niet eens. Snel afrekenen,
vriendelijk naar iedereen lachen en ver
dwijnen in nachtelijk Marseille.
Zondag
Op de vroege ochtend een vismarkt be
zoeken zal niet bij iedereen in de smaak
vallen. De intense geur komt je van tien
tallen meters tegemoet. Maar het dage
lijkse tafereel aan Quai des Beiges is te
mooi om zomaar voorbij te laten gaan.
De vissers varen vroeg in de ochtend uit
en komen rond een uur of 8 weer terug.
Lopend langs de kraampjes valt het oog
vooral op de exemplaren die nog wezen
loos naar adem happen. „Verser kan
niet", zegt een visser als hij een emmer
ijs over een lading zonnevissen gooit. De
meeuwen wachten geduldig hun kans af.
Er staat nog één uitdaging op het pro
gramma: de klim naar de Notre Dame de
la Garde. De gigantische basiliek, gelegen
op het hoogste punt van de stad, bevindt
zich ongeacht waar je in Marseille bent,
altijd binnen je gezichtsveld. La bonne
mère - de goede moeder - noemen de
inwoners haar liefkozend, verwijzend
naar het enorme gouden Mariabeeld
bovenop de klokkentoren, dat ook vanaf
zee van mijlenver te zien is. Niet toeval
lig is Maria de beschermheilige van de
zeevaarders. Er zijn verschillende manie
ren om de basiliek te bereiken. Zo rijdt er
vanaf de haven een bus in de vorm van
een blauwwitte
locomotief met
een schreeuwerig
zwaailicht, le petit train genoemd. Wan
delen is leuker en goed te doen. Onder
weg trekt een oud, vervallen pandje de
aandacht, waar de zoetige geur van oran
jebloesem omheen hangt. Four des Navet-
tesjondé en 1781 staat op een bord boven
de ingang. Het is de oudste bakkerij van
Marseille en de beste plek om navettes te
kopen, de koekjes waar de stad bekend
om staat. Van de smaak moet je houden -
sterk bloemig en een tikje droog - en ze
geven de energie die nodig is voor de
steile trappen. Net als in Le Panier is ook
hier de stilte opvallend. De luiken van de
meeste huizen zijn gesloten. Zweet parelt
in druppels op je voorhoofd, je ademha
ling wordt zwaarder. Misschien was dat
treintje toch niet zo'n slecht idee.
Eenmaal boven wacht de beloning: het
uitzicht. Hier kun je eindeloos turen naar
de veerboten, die aan het einde van de
'Verser kan niet', zegl een visser als hij een
emmer ijs over de zonnev issen gooi!
horizon richting Algerije en Corsica
varen. Naar de diepblauwe zee, die steeds
van kleur lijkt te veranderen. En naar de
uitgestrekte stad, die als een ruwe dia
mant schittert in het zonlicht.
Jean Claude Izzo vond 'niets te zien in
Marseille'. Hoe kwam hij erbij? 41
wg magazine 41
Om je vingers
bij af te likken
Dé lekkernij van
Marseille is de
bouillabaisse.
