'IK BEN
BANG DAT IK
SAAI WORD'
e#s >11
„Ik ben rustiger dan toen ik jong was,
en dat voelt fijner. Tegelijkertijd ben
ik bang dat ik saai word. Tegenwoor
dig ga ik niet eens meer naar de ker
mis; vroeger nam ik daarvoor een
week vrij! Ik ben graag op stap. Naar de
kroeg of bij mensen thuis, dat maakt me
niet uit. Uit eten, een borrel drinken,
dansen. Een tijdje terug ging ik uit met
mijn collega's van de kapsalon. Dat doen
we vaak. Ik ben de oudste van het stel.
Komt er een jongen van nog geen 30 met
me dansen. Ik denk: zó, die is leuk! Hij
kende een van mijn collega's en begon
een praatje met haar. Zei hij over mij: 'Is
dat je moeder?' Dan word je weer met je
neus op de feiten gedrukt: ik ben ouder
dan de rest. Ik dacht: nu kan het écht niet
meer, ik hoor op bed te liggen op mijn
leeftijd!
Dat ik 50 werd, vond ik helemaal niet
belangrijk. Maar anderen wel. De dag
voor mijn verjaardag versierde ik mijn
huis een beetje, zodat iedereen die wilde
de volgende dag kon binnenlopen. Om
elf uur ging ik naar bed, ik was moe. Een
uur later werd ik wakker. Stond er zestien
man rond mijn bed te toeteren en te zin
gen: Lang zal ze leven. Mensen uit twee
vriendengroepen hadden elkaar gebeld;
-Sas (50)
hadden dit geritseld. Ze hadden taart
meegebracht, en wijn. Ik ben verwend. Ik
had me nooit gerealiseerd wat een impact
dat kan hebben, dat ze er allemaal voor je
zijn. Om 3 uur 's nachts werd ik naar bed
gestuurd. 'Sas, 't is voor jou wel genoeg
geweest, hè!' De volgende ochtend stond
er wéér tien man op de stoep. Laatst
stond zelfs mijn vakantie nog in het
teken van die 50ste verjaardag: een deel
van de reis werd betaald door een vrien
denclubje. Ik werd constant vrij gehou
den. Ja, ik ben gruwelijk verwend. Ik
woon alleen. Van mijn 16de tot mijn 31ste
had ik een relatie met een stoere jongen.
Hij was de man! Achteraf gezien is het
goed dat die relatie uitraakte. Mijn eigen
waarde groeide toen ik alleen ging
wonen.We zijn nog steeds bevriend,
mijn ex en ik. Ook met zijn vrouw kan ik
goed opschieten.
Ik heb daarna nooit meer een vaste
relatie gehad. Aan de ene kant romanti
seer ik relaties, aan de andere kant relati
veer ik ze. Mensen vragen vaak: heb jij
nog niemand? Ze vinden het gek, een
vrouw alleen. 'Jij wordt óók nog wel een
keer gelukkig!' Nou, als ik om me heen
kijk, zijn die relaties ook niet allemaal zo
gelukkig. Ik heb het zo slecht nog niet,
denk ik dan. Wat gebeurt, gebeurt; ik ga
niet daten.
Kinderen pasten destijds niet in ons
leven. Ik had ook nooit zo'n kinderwens.
Het lijkt me best moeilijk om kinderen te
hebben, ik weet niet of ik met die verant
woordelijkheid zou kunnen omgaan.
Eerder kon ik mijn rust niet vinden. Ik
was bang om écht alleen komen te staan.
En om saai gevonden te worden. Ik wilde
alsmaar naar mensen toe. Ik ben lang
onzeker geweest, ik voelde mezelf vaak
de mindere. Vooral in de puberteit. Op de
lagere school ben ik een tijdje gepest.
Daarna ging iedereen naar havo of athe
neum. Ik kon niet zo goed leren en moest
zelf mijn weg zoeken. Ik begon op de
mavo en moest toen naar de huishoud
school. Die naam alleen al! Maar ik
hoefde er niet meer zo op mijn tenen te
lopen, ik kwam terecht bij meer gelijken.
De afgelopen jaren bezocht ik van tijd
tot tijd een therapeut. Die zijn onafhan
kelijk, ze hebben geen oordeel over je. En
ze zeggen je de waarheid, ook dat vind ik
fijn. Toen ik laatst een ontspanningsmas
sage deed, werd me gevraagd wat ik
voelde. Ik wist het niet. 'Nou, ik weet het
wel', zei de masseur. 'Jij bent blij dat je
weer eens wordt aangeraakt.' Ik moest zo
huilen toen ik dat hoorde. Ik heb geen
man, geen kind, geen huisdier. Maar ik
heb blijkbaar wel behoeftes.
Ik laat mezelf niet meer gek maken met
dingen die moeten. Het hoeft niet meer
allemaal. Om dingen van me af te schrij
ven heb ik een schrift. Ik schrijf niet elke
dag maar best vaak.
Ik vind het fijn om thuis te zijn. Vroe
ger luisterde ik vaak naar de radio. Nu
veel minder. Voor de televisie geldt het
zelfde. Ik wil stilte. Op mijn werk praat ik
al de hele dag.
Tegenwoordig durf ik te denken, ik
durf mijn eigen gedachten los te laten. Ik
ben tevreden. Dat is iets wat ouder wor
den met zich meebrengt, denk ik, dat ge
voel heb ik. Vroeger kon ik drie, vier
dingen tegelijk op een dag. Dat wordt
minder. Om me heen gebeuren heftige
dingen - ziekte, dood. Dan besefik: ik
ben een gelukkig en bevoorrecht
mens."II
magazine 25
Pubers van 50
50 Ik puber ook
is een verzameling
vrouwenportretten.
Het boek is
gemaakt door foto
graaf Ellen Martens
(49), Door Fransen
(50) en Bernadine
Walrecht (52). De
titel refereert aan
hun eerdere boek
Ik puber over,
inderdaad, echte
pubers.
(Lecturis, €25)
