7i
'IK WILDE DE
TONEELSCHOOL
DOEN, MAAR IK
DURFDE HET
DORP NIET UIT'
thuis. Zelf heb ik er geen last van. Ik ben
altijd een explosief mens geweest; het is
Jantje lacht, Jantje huilt. Nu ik ouder ben,
wordt het gemakkelijker. Ik probeer na te
denken voordat ik iets zeg. Mijn humeur
springt minder van piek naar piek. Mis
schien ken ik mezelf beter. Al heb ik al
tijd gezegd: mijn hoofd is niet normaal.
Voor mijn dochter heb ik me verdiept in
hoog-sensitiviteit, al vond ik dat een
modegril. Toen vielen er wel wat kwart
jes. Net als zij verdraag ik bijvoorbeeld
geen harde geluiden.
Van de overgang heb ik weinig last.
Om me heen hoor ik over opvliegers,
maar die heb ik niet. Wel vind ik het
lastig om ouder te worden. Die leeftijd,
50, vind ik confronterend. Krijg ik straks
twee of drie Sarahs voor mijn deur.
Tegelijk wil ik niet klagen; er zijn genoeg
vrouwen die het niet worden.
Als ik 50 word, geef ik een groot feest.
Samen met mijn man. We zijn dertig jaar
bij elkaar, we hebben net een nieuw huis.
Redenen genoeg om het leven te vieren.
Ik voel me in balans. Ik ben niet meer
op zoek, merk ik. Ik heb nooit de behoefte
gehad om hetzelfde te hebben als de
buren, maar ik was altijd wel op zoek
voor mezelf. Ik skip mensen van wie ik
denk: meerwaarde nul. Alles wat extra is,
smaakt als een toetje. Ik doe niets meer
waar ik geen zin in heb. Tevreden vind ik
een afschuwelijk woord, dat me doet
denken aan zitten suffen voor het raam,
en toch ben ik tevreden. Er komen nog
nieuwe dingen.
Dat mijn lijf gaat hangen, vind ik niet
leuk, natuurlijk. Ik weet dat een rimpel
kan worden opgevuld, maar daar begin ik
niet aan. Er zijn zat vrouwen lelijker dan
ik. Mooiere zijn er ook. Maar die rimpel
zit er en daar doe ik het mee.
Ik voel me energiek. Ik ben een echte
thuismuts, na een week vakantie wil ik
het liefst gewoon naar huis. Reizen heb ik
altijd afgehouden. Maar nu denk ik: de
wereld is groter dan ik ooit heb gezien. Ik
zou graag een reis willen maken om uit te
zoeken of ik toch meer wil zien. Mis
schien is het een verrijking en krijg ik
nieuwe impulsen. Zo'n duw is misschien
wel goed. En als dat niet zo is, weet ik
zeker dat het niets voor me is.
Mijn allergrootste pijnpunt is dat ik
nooit heb gestudeerd. Ik deed het vwo
met twee vingers in mijn neus. Ik wilde
de toneelschool doen, maar ik durfde het
dorp niet uit, ik wilde onder geen voor
waarde op kamers. Ik heb een secretares
seopleiding gedaan om te bedenken wat
ik echt wilde. Na een jaar wist ik het nog
steeds niet. En dat is altijd zo gebleven.
Het enige wat ik echt zeker wist, was
dat ik moeder wilde worden. Ik kreeg
mijn kinderen jong. Ik ben toen nog wel
begonnen aan een studie op de pabo.
Maar dat anderen ondertussen mijn kin
deren opvoedden, dat kon ik niet ver
kroppen. Dus stopte ik maar weer. Ik
kwam op een punt dat ik dacht: ik kan
wel aan iets nieuws beginnen, maar ik
maak het vast wéér niet af.
Ik verveel me snel. Als mensen een ver
haal afsteken, denk ik al gauw te weten
wat er komt. Als vrijwilligster kon ik
mezelf wel bezighouden. Ik ben ook weer
gaan werken als receptioniste in het
voortgezet onderwijs. Daardoor kom ik
steeds op nieuwe plekken en dat vind ik
eigenlijk heel erg leuk.
Afgelopen zomer liep mijn contract af.
Nu moet ik voor eens en voor altijd be
slissen: óf ik begin aan een studie, óf ik
zet definitief een streep onder dat plan."
-Jet (49)
I mijn hele leven heb ik stemmings
wisselingen. Dat zeggen ze hier
221 zaterdag 7 oktober 2017
