WE HEBBEN HET WEL
OVER DE KINDEREN,
MAAR MEER OVER
PRAKTISCHE ZAKEN
Column
Qua uiterlijk zijn ze twee druppels water. Hoe is het
dan toch mogelijk dat de dochters van Monica
verder zo verschillend zijn?
Als ik naar babyfoto's van mijn
twee dochters kijk, moet ik
naar hun kin turen om te
weten wie wie is. De jongste
heeft een kuiltje, net als ik. De
oudste niet. Ze werden allebei geboren
met een dikke bos bruin haar - ik kon er
zelfs al een speldje in doen, had ik dat
gewild - dezelfde grote bruine ogen en,
jaja, donkere haartjes op voorhoofd,
rug en bovenarmen, met dank aan de
Peruaanse genen van grootmoeder.
Als ze qua uiterlijk zo op elkaar lijken,
zouden ze dan ook qua karakter overeen
komen, vroegen hun vader en ik ons
vroeger vaak af. Dan scrolden we samen
door de foto's en fantaseerden we over
hun toekomst. Dat mis ik. Sinds de schei
ding hebben we het wel over de kinde
ren, maar veel praktischer. Gaat het goed
met ze en wie haalt ze op?
Afgelopen week nam ik ze mee naar de
drogist, daar mochten ze van mij - bij
hoge uitzondering - snoep uitzoeken.
Eigenlijk hadden we plannen om naar
een marktje te gaan waar, volgens het
aanplakbiljet, heerlijkheden te koop zou
den zijn. Maar het was zondag, ik was
moe, lag even op bed en toen de meisjes
mijn slaapkamer binnenstormden om te
zeggen dat ze geen zin hadden in een
markt, was ik snel om. Ze zagen hun kans
schoon: of ze dan iets anders lekkers
mochten uitzoeken?
Eenmaal in de winkel - ik wist mijn
tukje nog een halfuur te rekken - pakte
Jongste Dochter (6) uit de eerste bak
die ze tegenkwam een zak met Twix, 20
enkelen voor €2,79. Ze keek me hoopvol
aan. Ik knikte van ja, vooruit dan maar. Ze
klemde hem in haar armen, de buit was
binnen. Oudste Dochter (9) struinde de
hele winkel door. Zou ze oreo's kiezen,
schepsnoep, een plastic kistje met
verschillende soorten lolly's en ander
suikerspul, of zag ze misschien iets over
het hoofd wat nóg beter was? Het werd
het kistje. „Want daar heb ik later ook
nog wat aan."
Maar eerst deed ze nog een poging
Jongste Dochter een van haar favorieten
op te dringen. „Je vindt oreo's toch heel
lekker? Wil je die niet liever?" Maar nee, de
kleine dame hield vast aan de bruine zak.
Thuis rukte Jongste Dochter de zak Twix
open, propte een reep in haar mond en
kondigde aan buiten te gaan spelen, want
ze zag haar vriendje voorbijlopen. Oudste
Dochter haalde al het snoep uit het kistje,
stopte het, gerangschikt op aantrekkelijk
heid, weer terug, bood mij een spekkie
aan en vroeg of ze boven televisie mocht
kijken, maar niet nadat ze 'dankjewel
mama' had gezegd.
Ik appte hun vader. „Dag en nacht die
twee van ons." Hij wist precies wat ik
bedoelde. 41
Dag en nacht
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
s
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
61 zaterdag 7 oktober 2017
