i
kroniek
Wekelijks schrijft Hugo Borst over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt.
Deze week haalt hij herinneringen op aan hun Cavalier King Charles.
Jody had mijn vader overleefd.
Ruim zelfs. Dat was een
schrale troost voor ma. Na de
dood van haar man vond ze
het leven de moeite niet
waard. Ma voelde zich gehalveerd.
Die oude hond, een Cavalier King
Charles-spaniël, bood haar wat hou
vast. Zo bleef ma een beetje in bewe
ging. Vier keer per dag liet ze 'm uit,
al spande ze buurvrouw Wil en ons
weieens voor haar karretje.
Voor een beest met een hartkwaal
en lijdend aan vraatzucht was Jody's
hoge leeftijd een wonder. Maar op
een dag, toen ze 14 was, werd ze
doodziek. Ma en ik gingen met haar
naar de dierenarts. Die gaf Jody een
dag de kans te herstellen. Dat gebeur
de niet. Good old Jody werd op op 23
juni 2011 op de tafel van de dierenarts
uit haar lijden verlost. Buurvrouw
Wil en zoonlief waren erbij, maar ma
had de finale niet kunnen opbrengen.
Ik nam Jody mee terug naar ma's
appartement. De hond had een groene
luier aan en lag in een molton deken
tje. Dode honden zien niet geel als
mensen die hun laatste adem hebben
uitgeblazen. Het was net of ze sliep.
We dronken een kop thee en haal
den herinneringen op. Dat lukte
goed, want ma was toen nog niet
aan het dementeren. Ze vertelde die
middag over hoe Jody vooral pa's
hondje was geweest. Hij had veel met
haar gewandeld, gefietst (Jody in het
mandje) en hij zwichtte gemakkelijk
voor Jody's gebedel.
Mijn moeder vond het goed dat we
Jody zouden begraven in de grote
tuin van mijn broer. Maar ze zou niet
meegaan. Ik vond dat jammer. We
zouden er een mooie plechtigheid
van maken. Ma werd een beetje boos.
Ik moest niet zo aandringen, het werd
haar allemaal te veel.
We legden Jody in het kerstpakket
van 2010. Ma aaide haar voor de laat
ste keer.
's Avonds kreeg Jody een plechtige
begrafenis. Het was na achten en nog
lekker warm. Mijn vrouw had een
diep gat gegraven. Mijn broer en ik
IK WEET NIET
MEER WIE MET DE
MARIAKAAKJES
KWAM AANZETTEN
speelden voor kraai. Het kerstpakket
met Jody erin rustte op mijn broers
linker- en op mijn rechterschouder.
Bij het vers gedolven grafje speelden
we klassieke muziek, ik denk dat het
iets van Bach was. Ik haalde Jody uit
de doos en legde haar in haar molton
op de bodem. Wat jammer toch dat
ma er niet bij was, maar we begrepen
het ook wel. Het was dan waarschijn
lijk alsof ze mijn vader voor de
tweede keer moest begraven.
Een laatste blik op Jody. Ik weet
niet wie de molton over haar koppie
heen drapeerde en ik weet ook niet
meer wie er met de rol mariakaakjes
kwam aanzetten. We vonden het ge
past om de kleine vreetzak nog één
keer te verwennen. We gooiden alle
maal een mariakaakje en een beetje
aarde op de molton, mijn vrouw
vulde en fatsoeneerde het graf. Toen
zei mijn schoonzus dat we een borrel
gingen drinken op het leven van Jody.
Het huis is verkocht. De nieuwe eige
naar zal vandaag misschien lezen dat
in haar tuin het zeer geliefde hondje
van mijn vader en moeder ligt begra
ven. Hopelijk respecteert ze Jody's
laatste rustplaats. 41
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
o
0
JocllJ (19972011)
WG
magazine 29
