'Ik word
warm van zo'n
naast
mijn man'
'SAMEN EEN
DAGJE WEG
IS AL EEN
LOGISTIEKE
PUZZEL'
Die van mij
De man vanTirza (33), Dex (45), is bezeten van hun twee
gigantische honden. Hij wordt zelfs 'hondenfluisteraar'
genoemd inde buurt.
Grote honden, daar houdt
Dex van. Er moet echt iets
naast hem lopen. Een
robuuste hond met karakter.
Liefst twee, minstens één
reu, want teefjes zijn hem te volgzaam.
Daar heeft hij minder binding mee.
Dex is een echte man en bij een echte
man horen echte honden, geen kleine
keffertjes. Dus hebben we twee bakbees
ten, Rhodesian ridgebacks, in ons kleine
arbeidershuisje. Nikki is het vrouwtje,
Knox het mannetje. En hoewel ik ook
zielsveel van ze hou, is Dex de eindbaas.
Hij 'doet' de honden. Hij heeft ze volledig
onder controle: als hij één keer zegt dat
ze op hun plek moeten blijven, doen
ze dat de hele avond. Dat natuurlijke
overwicht heb ik niet; ik moet zo'n
commando zes keer herhalen. Maar
omdat Dex ze verzorgt, heb ik vooral de
lusten. Niets gezelligers dan op de drie
zitsbank hangen met aan weerszijden
een grote hond.
Knox is nog maar negen maanden,
maar hij weegt 55 kilo en zijn rug komt
nu al tot de rand van de keukentafel.
Omdat hij pup is, barst hij van de energie.
Zelfs als Dex uren met hem heeft gewan
deld, bijt hij nog de bank stuk, vermoordt
hij je schoenen of verscheurt hij alle Sus-
kes en Wiskes. Ik vind het vermoeiend
dat-ie zo druk is en altijd aandacht wil,
maar Dex heeft daar totaal geen last van.
Die neemt hem overal mee naartoe:
lopen, fietsen, een biertje drinken met
vrienden, samen avonturen beleven. Als
hij Knox niet bij zich heeft, vragen men
sen waar hij is. Honden zijn een verleng
stuk van hemzelf, Dex is gewoon kaal
zonder. En ze volgen hem altijd op de
voet, ook als hij ze los laat lopen. Zo'n
krachtige hond strak naast je vent - ik
kan daar wel warm van worden.
Ook heeft hij een uitgesproken visie
op de opvoeding. De honden mogen dan
onze gezinsleden zijn, het zijn wel dié-
ren. En zéker niet onze kinderen. Hij
dicht geen menselijke eigenschappen aan
ze toe, zal nooit zeggen dat ze 'verdrietig'
zijn of dat ze ons gaan 'missen'. Een hond
is een beest dat gewoon moet luisteren
naar
z'n baas,
ook voor zijn
eigen welzijn.
Dat leiderschap past Dex
als een handschoen. Onder zijn
strakke regie voelen Nikki en Knox
zich veilig en zijn ze nooit onzeker over
wat ze moeten doen. De 'hondenfluiste
raar' wordt hij bij ons in de buurt wel
genoemd. Als mensen een probleem
hebben met hun hond, komen ze naar
hem toe. Dominant gedrag? Dat krijgt hij
eruit. Soms blijft zo'n hond zelfs een paar
dagen logeren: bij dokter Dex in therapie.
Hoewel het eigenlijk de baas is die bij
scholing nodig heeft, zegt hij er altijd bij.
Er kleven wel nadelen aan twee van die
joekels. Zo kosten ze ons zeker 150 euro
per maand. We moeten voortdurend
stofzuigen om de boel haarvrij te houden.
Als ik uit mijn werk kom, trek ik meteen
iets anders aan om mijn mooie kleren
niet te bederven. In elk stopcontact zit
een luchtverfrisser tegen de hondengeur.
En samen een dagje weg is een logistieke
puzzel, met zo'n pup die nergens kan lo
geren omdat hij de boel afbreekt. Ik vraag
soms: 'Hij kan toch wel even naar een
kennel?', maar Dex heeft het laatste
woord. Vindt hij dat we de honden niet
kunnen scheiden of dat Knox te jong voor
is voor een nachtje pension, dan gaat het
feest niet door.
Als ik alleen zou wonen, had ik waar
schijnlijk geen hond gehad, of misschien
een kleintje. Maar als het aan Dex ligt,
nemen we er gewoon nog een Rhodesian
bij. Hij kickt erop - zo'n prachtig beest,
één brok kracht. En ik ben ook blij dat ik
Nikki en Knox in mijn leven heb. Maar
als er een derde ter sprake komt, denk ik:
'O nee, niet nog meer hond!"' <1
magazine 15
sterk
beest
Tekst PAM VAN DER VEEN
ES Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
