WEER EVEN THUIS
mm
m
19
Nog geen vier jaar woonde Suzan Bredendeek-Dees als klein meisje op de Kaai in
Veere, maar de herinneringen aan die tijd is ze blijven koesteren. „Veere trekt nog altijd."
SP
3
s
re zoeken een plekje
op het terras van de
Struyskelder op de
Kaai in Veere. Dat
vertelt ontspannen,
met schuin uitzicht op Huize Den
Nobel. In dat huis, op nummer 45, op
de eerste verdieping, heeft Suzan
Bredenbeek-Dees gewoond toen ze
kleuter was. Het zijn prille herinne
ringen. Maar Veere heeft haar nooit
meer losgelaten.
Als Suzan Dees werd ze in Axel gebo
ren, in 1952. Er waren in die naoor
logse jaren te weinig huizen, daarom
woonde het gezin boven in een du-
plexwoning: een eengezinswoning
die tijdelijk was gesplitst om kleine
gezinnen aan woonruimte te helpen.
Haar vader werkte bij de PSD, de Pro
vinciale Stoomboot Diensten. Toen
ze anderhalf was, werd hij op de
Zuidvliet geplaatst, de veerboot die
tussen Veere en Kamperland voer. Zo
kwam ze op de Kaai in Veere terecht.
Ze woonden er tot ze zes jaar was,
toen verhuisden ze naar Oost-Sou
burg.
Het was de tijd dat het Veerse Meer
nog het Veerse Gat was. In de haven
lag de vissersvloot, die zo het ruime
sop kon kiezen. Die schepen herin
nert Suzan Bredenbeek zich wel. De
geur ook: vis en teer. En niet te verge
ten de puffabriek, die net buiten het
stadje was gevestigd. Daar werden
garnalenschillen en ander visafVal
verwerkt. Als de wind uit die rich
ting kwam, stonk het behoorlijk.
Ze heeft een foto in haar album:
vlaggetjesdag, de eerste haring, hal
verwege de jaren vijftig. Het hele ge
zin op z'n paasbest, vader met sigaar,
dochterlief met een strik in het haar.
Op de achtergrond zijn de versierde
vissersschepen zichtbaar. „In de ha
ven lag ook de reddingsboot van
schipper Van Beveren. Als hij langs
ons huis liep en ik stond voor het
raam met een speen in mijn mond,
dan zei hij: 'doe weg dat vieze ding'.
In het vervolg verstopte ik mijn
speen als ik hem zag lopen." Als
dochter van een PSD-man mocht Su
zan vaak meevaren op de Zuidvliet.
Ze weet nog dat ze aan boord de bel
mocht laten klingelen.
Schilderijen
Er zijn herinneringen aan het huis:
„Het was veel groter dan ik in Axel
gewend was. Hoog ook. We woonden
op de eerste verdieping. De zolder
hoorde erbij, daar mocht ik met
vriendinnetjes spelen. De overgang
vanuit een duplexwoning was naar
mijn gevoel enorm. Onder ons
woonde de familie Castel. Zij hadden
net als wij veel schilderijen hangen,
vooral stillevens. In Veere woonden
veel kunstschilders, ik denk dat het
daardoor kwam. Als ik rook dat ze be
neden friet aan het bakken waren,
S5HH
BiSSS
ging ik vaak bij hen buurten. Ze had
den een zoon, Frans, die was chauf
feur in dienst van de voormalige ko
ningin Wilhelmina. Zij wilde de
moeder van Frans wel eens ontmoe
ten. Dat is gebeurd, in Veere. Moeder
Castel - zo is me verteld - was hele
maal niet onder de indruk."
De juf van de kleuterschool kwam al
snel langs om Suzan binnen te halen.
Er waren te weinig leerlingen, elk
zieltje was welkom. „Ik was drie jaar
toen ik naar de kleuterschool ging.
Alleen 's morgens, want 's middags
moest ik slapen." Met een knip
oog: „Zo vroeg naar school, daarom
ben ik zo slim geworden."
Huilen
Suzan ging in de verpleging werken -
kortstondig, ze moest altijd huilen
als er iemand overleed. Daarna
werkte ze voor personeelszaken van
V&D en op de interdepartementale
typekamer. Haar man zat bij de dou
ane, er moest nogal eens verhuisd
worden. De laatste dertig jaar is ze
begeleidster van verstandelijk gehan
dicapten in Terneuzen geweest. Daar
woont ze nog altijd, in een Schelde-
flat. „Maar Veere", zegt ze, „trekt nog
altijd. In vakanties kan ik het niet la
ten om langs ons huis op de Kaai te
lopen."
Als ik rook dat de benedenburen friet aan het
bakken waren, ging ik vaak bij hen buurten
zaterdag 30 september 2017
GO
Kleuter op de Veerse kaai
Jan van Damme
w
i
r,«rj
mmtmt
iiBtun
SiBanraH
PMtitataUOT
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
Suzan Bredenbeek-Dees voor Huize Den Nobel op de Kaai in Veere.
FOTO RUBEN OREEL
Suzan Bredenbeek-Dees
Het gezin
Dees op
vlaggetjes
dag, half de
jaren vijftig.
