Adriana van Dooijeweert
U zei eerder dat we
mensenrechten moeten
bewaken om ze te behou
den. Wat hoopt u voor de
toekomst?
Voor de komende jaren
heeft het College een aantal
onderwerpen tot speerpunt
gemaakt: arbeidsmarkdis-
criminatie, mensenrech-
teneducatie, VN-verdrag
handicap en lokaal beleid.
Waarom juist die?
,,Arbeidsmarktdiscri mi natie
komt nog geregeld voor.
Welke belangrijke dingen
zijn er nog te doen?
VIJF )AAR COLLEGE VOOR DE RECHTEN VAN DE MENS
gevoel: doe ik er nog wel toe? Dat
raakte mij. Dit soort gevoelens van
mensen moeten worden gerespec
teerd. Net als privacy. Een verzor
ger hoort eerst te kloppen voordat
hij of zij bij iemand naar binnen
gaat. Het zijn kleine dingen, maar
wel heel belangrijk.
Ook zwangerschapsdiscrimina
tie hebben we hoog op de politie
ke agenda gekregen en we hebben
een belangrijke rol gespeeld in
de weg naar erkenning door de
overheid van de zorgplicht voor
mensen zonder verblijfsstatus.
Ook uitgeprocedeerde asielzoe
kers die nog in Nederland zijn,
mag je niet laten creperen! En we
hebben mede voor elkaar gekre
gen dat asielzoekers met kinderen
niet meer mogen worden vastge
zet. Ook hebben we sterk gelob
byd om te zorgen dat in het MBO
mensenrechten zijn opgenomen
in het verplichte vak Loopbaan en
Burgerschap."
Ik hoop dat mensenrechten
blijven leven in de maatschap
pelijke discussie. Dat kan door
het er vooral op scholen over te
hebben. Maar mensen moeten
zich ook in hun werk realiseren
dat ze met mensenrechten bezig
zijn. Denk aan verpleeghuizen,
denk aan mensen die werken
in gevangenissen. En kijk als
maatschappij uit met te zeggen:
'veiligheid is het belangrijkste',
je hoort dat geregeld, nu er veel
aanslagen worden gepleegd en
er soms zomaar huiszoekingen
worden gedaan. Voor je het weet
komen vanwege die veiligheid de
mensenrechten in het gedrang.
Men moet zich bijvoorbeeld
realiseren dat je ook op een
positieve manier kunt voorkomen
dat mensen radicaliseren. Door
ze vanaf het begin af aan te laten
meedoen en niet uit te sluiten."
Kijk maar naar sollicitaties door
mensen met een allochtone
achtergrond. Ook zwanger
schapsdiscriminatie (minder
kans op een baan of verlenging
contract bij zwangerschap) komt
nog veel voor en neemt niet af.
Veel werkgevers weten vaak niet
wat ze wel en niet mogen. Als
ze zeggen dat ze een tijdelijke
aanstelling niet verlengen omdat
iemand zwanger is, beseffen ze
niet dat ze discrimineren. Dat
kan gewoon niet. Overigens is
het meestal eerder onwetendheid
dan opzet. Ook vrouwen weten
vaak niet wat hun rechten zijn.
Toen wij een meldpunt openden
over dit onderwerp, kregen we in
een week vijfhonderd meldingen.
Dat werden niet allemaal zaken,
maar er zijn dus hierover nog
heel veel vragen.
Ik heb al gezegd hoe be
langrijk we mensenrechten-
educatie vinden, dus ook dat
is een speerpunt. Evenals het
VN-verdrag handicap. Sinds de
inwerkingtreding op 14 juli 2016,
zijn wij toezichthouder op dat
verdrag. Betaald werk, regulier
onderwijs en zelfstandig wonen
zijn voor veel mensen met een
beperking nog onbereikbaar.
Daarmee hebben deze mensen
een aanzienlijke achterstand in
de samenleving. Dit onderwerp
blijft dus hoog op de agenda van
het College.
Lokaal beleid heeft betrekking
op zaken als jeugdzorg, aanpak
van huiselijk geweld en bestrij
ding van armoede. Dit zijn taken
die op het bord van individuele
gemeenten zijn gekomen.
Al deze onderwerpen hebben
met mensenrechten te maken.
Wij denken gemeenten te kunnen
ondersteunen door hen te laten
zien wat een mensenrechtelijke
aanpak inhoudt. Het betekent
bijvoorbeeld dat je de burgers
om wie het gaat, betrekt in het
maken en uitvoeren van beleid."
In Caribisch Nederland had
den we al veel eerder willen in
vesteren. Maar er was tot nu toe
niet genoeg geld en mankracht.
De komende jaren gaan we dat
zeker wel doen.
Waar we ons nog zorgen over
maken is dat het aantal klachten
over discriminatie, die vervol
gens leiden tot een procedure,
niet stijgt. Terwijl we aanvoelen
dat discriminatie nog geregeld
voorkomt. We kregen in 2016
ruim drieduizend vragen en
meldingen over discriminatie.
Er gebeurt dus van alles. Maar
mensen denken vaak dat het
geen zin heeft om er werk van te
maken. Zo komt het veel voor dat
mensen met een niet-westerse
naam minder kans maken bij
sollicitaties. Als je tweemaal met
hetzelfde cv op dezelfde vacature
solliciteert onder twee verschil
lende namen, een Hollandse
en een Marokkaanse, dan krijgt
de Hollandse naam meestal de
voorkeur." I
Geboren: 19 augustus 1953, Den Haag
Loopbaan: Studie rechten in Leiden. Specifieke aandacht voor publiek recht en
de verhouding tussen burger en overheid. Werkzaam bij juridische uitgeverij
en de Raad van State. Rechter geworden in 1987. Incidenteel nog werkzaam als
rechter, als plaatsvervanger in vreemdelingenzaken en zaken van mensen die
met een rechterlijke machtiging in een psychiatrische inrichting zijn opgeno
men. Voorzitter van het College voor de Rechten van de Mens sinds 2015.
Privé: Getrouwd, twee kinderen, vier kleinkinderen.
Opvallend: Sinds kort in de Opzij Top too van meest invloedrijke vrouwen, op
de 7de plaats in de categorie Justitie en Openbare Orde.
WG
