IfiJ Kijk voor de
Als er een hemel beslaat uoor hondendan ligt die
in Rotterdam Noord. 'Wat de Efteling is uoor kinderen,
is hondenspeeltuin Bello uoor uieruoeters!
Reportage
et is het kleine hondenuurtje
bij Bello. Op een terrein vlak
langs de Aio staat een arse
naal aan speeltoestellen te
lonken in de zon. Zo is er een
knalblauwe brug (de Porto
Bello), en een wipwap (de
Altena Bello), een naamloos
stuk pijpleiding, en felge
kleurde spartelbadjes tjokvol
fris vocht. Klaar voor de
komst van de keffende meute.
Klokslag 12 uur zwaait het
toegangshek open en een
hele trits puppy's spurt de
speelplaats op. In eerste
instantie zonder al die klim-
en klauterattributen een blik
waardig te keuren; ze hebben
slechts oog voor elkaar. Er
wordt gehold, gerold, gedold,
gebokst en gesprongen, maar
vooral gesnuffeld aan eikaars
achterste. En de eigenaren van
het speelse spul zien dat het
goed is. Hondje gelukkig,
baasje gelukkig.
Ingrid Wuijts (63), trotse
eigenaar van Welsh terriër
Bas (8 maanden), kan het
beamen. „Hier zijn de dieren
vrij. Hier zijn ze hond. Echt
hond."
Bello is niet minder dan een
hondeneldorado. „Dit is zo
geweldig", zegt ze, „en ideaal
voor de hondenbezitters,
want de beestjes kunnen niet
weg. Van die speeltoestellen
moet Bas niet zoveel hebben.
Die gebruikt-ie hooguit om
tegenaan te pissen. Regels zijn
hier alleen voor de baasjes.
Dat we de poep opruimen,
bijvoorbeeld."
Vier jaar bestaat Bello nu, en
de hondenspeeltuin is een
regelrechte hit. Wat de Efte
ling is voor kinderen, is Bello
voor viervoeters. Van heinde
en verre komen de bezoekers
naar dit voormalige opslag
terrein van de gemeente Rot
terdam om hun huisdieren de
vrije loop te laten. Onder de
bezielende leiding van Anne-
miek Mans (32) draait de at
tractie als een tierelier. „We
zijn zelfs bezig met een dag
opvang voor honden."
Een feest dus voor de recht
geaarde blaffer, maar Bello
heeft óók een sociale functie.
Volk van allerlei pluimage
strijkt neer langs de rand van
de zandvlakte, en slaat ter
stond aan het keuvelen. De
koffie in kartonnen bekertjes
is niet aan te slepen. „We zien
hier zelfs eenzame ouderen
opduiken die helemaal geen
hond hebben", zegt Mans.
„Die komen puur voor de
aanspraak en een bakkie
pleuah."
Tuurlijk zijn er wel eens inci
dentjes. Dat een hond niet
kan aarden en soortgenoten
het bloed onder de nagels
vandaan haalt. En dan is er
nog het zogeheten rijgedrag.
„Dat dieren op elkaar gaan
rijen, dat hoort niet. Het heeft
niets met seksueel te maken,
maar meer welke hond hoger
staat in de hiërarchie. Som
mige mensen moeten er niets
van hebben, dat hun hond een
ander berijdt."
Evenbeeld
Zo de hond is, zo zijn baasje.
Neem Arthur van Lokhorst
(63) en zijn Westie Knut (4).
Sneeuwwitte vacht, net als de
beroemde, in 2011 overleden
ijsbeer in Berlijn. Het duo is
eikaars evenbeeld. Hij wat
loom met de handen diep
in de broekzakken, z'n krul-
harige mattie in de ruststand.
Om de paar seconden klinkt
geblaf. Steevast gevolgd door
de correctie: „Knut, nü even
stil!"
Knut is een einzelganger, zo'n
beetje de enige Bello-ganger
die zich afzijdig houdt. Net als
zijn baas, de ogen verscholen
achter een blitse zonnebril.
„Ja joh", bekt hij in sappig
Rotterdams, „ik sta graag al
leen. Ik hou niet zo van slap
gelul."
Chihuahua's, Maltezer bor
derterriërs, shih-tzu's, dwerg
pinchers - bijna alles raast in
de rondte. John van Engelen
burg (62) rolt over de grond,
met wel vier honden als
speelmaatje. Bello is voor hem
helemaal het einde. „Weet je
wat het is", zegt hij terwijl hij
het zand van z'n broek slaat,
„met een beetje mazzel wordt
een hond 16 jaar. Da's maar
kort, hè? Dus reden te meer
om elke dag te vullen met ple
zier voor zo'n diertje."
Tekst MARCEL POTTERS I toto''s SANNE DONDERS
I Iw. video op ad.nl
WG
magazine 47
