I
14 ZE
Rob Vrolijk was stuurman, zanger, toneelschrijver en koerier
Hij wilde als jongen de
zee op, maar koos
andere vaarwateren.
Udenaar Rob Vrolijk (57)
bleef bakens verzetten.
Hij ging schrijven om de
warboel in zijn hoofd te
ordenen, maar komt daar
nu pas aan toe.
e afgelopen maanden
interviewde Rob Vro
lijk voor het boek MIST
dat vorige week werd
gepresenteerd, partners
van jonge mensen met dementie. Hij
schreef over verwarde geesten, maar
in zijn eigen hoofd spookt het ook
nogal. Maar hij kon zijn leven goed
op de rit houden, ook al bleef hij
steeds van koers veranderen. Hij
bleef zoeken, maar vond nooit defini
tief wat hij zocht. Behalve dan zijn
grote liefde Isabelle. „Als ik haar niet
ontmoet had, was ik altijd alleen ge
bleven." Vrolijk was al over de vijftig
toen hij de diagnose ADHD kreeg.
Toen begreep hij het.
„Ik las boeken zoals 'Met Pieter Pik-
mans het zeegat uit' en 'De Scheeps
jongens van Bontekoe'. Boeken
waarin de vader dood was. Het leek
wel alsof ik onbewust op zoek was
naar mijn vader, die op mijn achtste
overleed. Door die verhalen raakte ik
gefascineerd door de zee. Ik was slim
genoeg voor atheneum, maar zat op
de mavo. Voor de zeevaartschool
moest je havo hebben. Alleen het Ma
ritiem Instituut De Ruyter in Vlis-
singen had een vóórklas. Als 16-jarige
kwam ik daar in een internaat. Al in
het tweede jaar wist ik dat ik er niet
geschikt voor was. De verantwoorde
lijkheid en structuur waren het te
genovergestelde van vrijheid."
„Ik hield het vol dankzij een goede
vriend die me in het ritme hield. Ik
heb geen georganiseerde geest en als
stuurman heb je complexe taken. Dat
gaat niet samen. Die twee jaar zee
vaartschool hebben me wel ge
vormd."
„Ik deed havo en even natuur- en
wiskunde aan de Gelderse Leergan
gen. Ik wilde iets creatiefs en speelde
drie akkoorden op m'n gitaar. Daar
mee schreef ik een rockopera. Ook
schreef ik mijn eerste toneelstuk
'Paul de Wever, geen gezever.' En ik
volgde toneelles om van dat intro
verte af te komen. Uiteindelijk bleef
ik in dat wereldje hangen."
„Ik kwam in contact met Ton Hen
driks, René Jagers en Hedy Grüne-
i
wald die me stimuleerden serieus
door te gaan. We begonnen ONS
Theaterproducties en met mijn stuk
'De Honden in m'n hoofd', werden
we tweede in een landelijke wed
strijd. We zijn een tijd lang als semi-
professionals de bühne op gegaan."
„Ik kwam erachter dat ik geen
Shakespeare was. Bovendien bleven
we veelbelovend in een te kleine eli
taire kring. Ik was als 17-jarige gek op
Herman Brood, mocht een keer met
hem op het podium. Ik ben toen lied
jes gaan schrijven. Blijkbaar verkocht
ik het goed, want ik kreeg goede mu
zikanten om me heen. Het werd de
Rob Vrolijkband, helemaal niet be
scheiden. Dat wilde ik weer."
„Blue Ltd en ik was de zanger en en
tertainer. Maar er kwam veel drank
aan te pas. Ik heb geen rem, dus dat
was niet goed voor mij. Ik stopte en
ging werken achter de bar bij mijn
oom Henk Ancher in club Olympus
bij zwembad De Wel."
„Of ik ook een brochure over bestek
en serviezen kon schrijven, vroeg een
reclameman. Ik ging wat zitten
zwammen over bestek, en werd terug
gevraagd. Ik heb zelfs voor Wehkamp
gewerkt. Ik dacht wel eens, hé grap
pig, nu zit ik weer hier. En dit gaat
nog lukken ook. Ik verdiende veel
geld in die tijd, maar dat boeide me
ROB VROLIJK
niet. Ik kan wel zo erg betrokken
raken bij iets, dat het beklemmend
wordt. Dan is het weer tijd om te
stoppen."
„In 2001 begon ik samen met Isabelle
'De Toestand' voor conceptontwik
keling, teksten en vormgeving.
Maakte niet uit als ik iets nog nooit
gedaan had. Ik vind het juist moeilijk
als ik iets al langer doe."
„Ik ben het meest constant bezig ge
weest in die jaren dat ik het gratis
magazine over sportvrijwilligers in
de regio Uden uitgaf. Ik ontdekte dat
ik goed was in gesprekken voeren.
Het blad werd goed gelezen, maar ja,
ondernemers wilden er niet in ad
verteren. Het leverde hen niks op."
„Ik was nooit ongelukkig. Toch kreeg
ik een jaar of vijf geleden een burn
out. Toen dacht ik, lukt me nou hele
maal niks? Ik kreeg na onderzoek de
diagnose ADHD. Toen viel het
kwartje."
„Achterafhad ik vrachtwagenchauf
feur moeten worden. Ik heb respect
voor wat anderen hebben bereikt,
maar zou nooit willen ruilen. Ik heb
andere avonturen meegemaakt. Ik
ben wars van status en kan niemand
op een voetstuk plaatsen, daar heb ik
geen ruimte voor in mijn hoofd.
Maar het grenzeloze optimisme
waarmee ik iedere keer opnieuw
begon, is eindig. Ik ben wel nog
steeds een opgewekt mens."
„Ik heb heel lang gedacht dat ik niet
ouder zou worden dan veertig.
Daarom wilde ik ook geen kinderen.
Ik vind het leven wel zwaar, 't doet
pijn, het wringt. Dat wilde ik niet
doorgeven. Ach, iedereen kent z'n
eigen spoken. Maar, ik wil er met Isa
belle meer op uit en ik schrijf nu ein
delijk voor mezelf om die warboel in
mijn hoofd te ordenen."
vrijdag 29 september 2017
Z.V
'Vrachtwagenchauffeur, dat
had ik moeten worden'
Paula van Hout
Uden
D
Waarom wilde je de zee op?
Viel dat tegen?
Deed je daar iets mee?
Dat was geen blijvertje...
Het werd een bluesband...
Hoe kwam je terecht in de re
clame?
Rob Vrolijk: „Maakt
niet uit als ik iets nog
nooit gedaan heb."
FOTO VAN ASSENDELFT
FOTOGRAFIE
Rob Vrolijk groeide op in Den
Haag. Na de dood van z'n vader
verhuisde moeder met Rob en
zijn zus naar een oom in Uden;
Vrolijk was toneelschrijver, mu
zikant, reclameman en uitgever.
Tussendoor was hij koerier en
barman;
Vrolijk woont 29 jaar samen
met Isabelle Röben uit Uden;
Voor het boek 'MIST' hield hij
interviews met partners van
jonge mensen met dementie.
Vijfjaar geleden
kwam Rob Vrolijk er
achter dat hij ADHD
heeft
En nu hebt je een eigen bureau?
Hoe zit het met Sportief Maga
zines?
Werd je niet moe van steeds op
nieuw beginnen?
Wat deed dat met je?
Heb je nog dromen?
