wilden voorkomen gebeurt
1
Levende legende, die fietst
zonder strategie en op instinct
7
afstand het sterkste team in het pelo
ton, telde alleen de winst. Alles min
der was een teleurstelling. Van Vleu
ten: „We hadden ons de ogen uit de
kop geschaamd als we hier niet had
den gewonnen. Bij de tijdrit (waarvan
Vleuten wel wereldkampioen werd,
red.) had ik het volledig in eigen hand,
maar ik wist dat ik nu in zo'n scenario
terecht zou kunnen komen. Dat heeft
voor Chantal voordelig uitgepakt. Wij
houden de benen stil. Als het een con
current is, probeer ik op die kasseien
nog een aanval te doen, dat kon ik nu
gewoon niet doen. Dat is teambelang.
Als we altijd rijden voor één of twee
meiden en de rest mag alleen de gaten
dichtrijden, dan krijg je geen gemoti
veerd team. We konden met meerde
ren winnen en het is mooi dat we i
daar naar rijden."
Grote prijzen vragen nou een
maal om grote offers. Met deze
gouden kans voor Nederland mocht
geen enkel risico genomen worden.
Want de Nederlandse vrouwen domi
neren al jaren, al was Vos in 2013 de
laatste die met een regenboogtrui om
haar schouders stond. In de straten
van Bergen moesten de tweede plek
ken van de afgelopen jaren - Kirsten
Wild in 2016 in Qatar en Van der
Breggen in 2015 in de Verenigde Sta
ten - weggepoetst worden.
De regenboogtrui van Blaak was de
derde voor Nederland bij de profs op
dit succesvolle WK, nog afgezien van
de dominantie in de ploegentijdrit.
Een ongekende prestatie. Nooit eerder
door een land gedaan. En dan te be
denken dat Blaak met nog 66 kilome
ter te gaan tegen de grond sloeg. Het
duurde lang voordat ze weer op de
fiets zat. „Te lang", zegt ze zelf. „Ik
dacht: Mijn wedstrijd is over. Als ik
val maak ik altijd een beetje drama.
Ik bleef wachten op de mechanie-
ker, terwijl ik mijn fiets ook zelf
had kunnen maken. Ik zei tegen me
zelf: Kom op Chantal. Dit is de laatste
wedstrijd van het seizoen. Hier heb je
zo hard voor getraind. Het team heeft
je nodig, dus ik heb alles gedaan om
terug te komen."
Blaak kwam twee ronden voor het
einde voorop met een Franse en een
Britse. En die laatste, Hannah Barnes,
was een probleem. Want ook Blaak
wist dat een vrouw in het oranje als
eerste over de streep moest komen.
Dus volgde overleg via de radio. „Als
ik tweede word, daar kan ik niet mee
thuiskomen. Die Barnes die erbij was,
is vrij rap en ik was niet zo zeker van
de sprint. Ik heb me nog nooit met
haar gemeten en dat wilde ik hier ook
liever niet doen. Toen hebben Anna en
Annemiek besloten om te komen.
Want drie tegen zeven is beter dan één
tegen drie."
Met twee topfavorieten had Blaak
de perfecte bliksemafleiders bij zich.
Zelf was ze in de avond voor de wed
strijd aangewezen als de aanvoerder
van de ploeg. „Ik zei: Dat wil ik doen.
Maar ik heb toen ook gevraagd: Mag de
wegkapitein ook in de vlucht? Het
antwoord was ja. Toen ik 's ochtends
wakker werd, was ik gemotiveerd om
er een harde wedstrijd van te maken.
Maar ik had niet verwacht dat ik als
eerste over de streep zou komen."
Tegenover haar familie, overgeko
men naar Noorwegen, had ze de ver
wachtingen getemperd. „Mijn moeder
was hier met mijn broer, zus en neefje.
Het was voor het eerst dat ze bij een
WK waren. Ik zei: Maak er een mooie
trip van. Noorwegen is mooimaar dit
is niet mijn parkoers."
Zaterdagmiddag om zes uur stond
moeder Arina prompt met een bos
bloemen in haar handen. Van haar
dochter Chantal, die op het podium
stond te pronken met een gouden me
daille en een regenboogtrui.
SAGAN
ontsnapping die ontstaat, als de
Belg Tim Wellens met nog 70 kilo
meter ten aanval trekt.
En bij de laatste beklimming van
Salmon Hill met nog iets meer dan
11 kilometer te gaan, komt Terpstra
bovendrijven.
Heel even lijkt het alsof hij met
Julian Alaphilippe en Philippe Gil
bert (alledrie Quick-Stepkans van
slagen heeft.
Maar het blijkt vergeefs. „Geen
uitslag, maar wel een goede wed
strijd gereden" is de korte en bon
dige samenvatting van Terpstra van
de ruim 267 kilometers.
In Bergen rijdt Nederland om te
winnen, maar de renners zijn niet
bij machte om onder het juk van de
ploegen als Australië (voor Michael
Matthews) en Noorwegen (voor
Alexander Kristoff) vandaan te ko
men. „Een zwaar parkoers, moeilijk
om een groot verschil te maken.
Het was niet mogelijk om het te la
ten exploderen, want iedereen kon
volgen", stelde Dumoulin, die zijn
aanval in de voorlaatste ronde als
een minpunt en verkeerd getimed
bestempelde.
Sprint
„Kristoff en Sagan hadden het echt
zwaar op die laatste klim, maar ze
kunnen er wel aan blijven hangen.
Met het team hebben we het goed
gedaan, maar we hebben niet die
afmaker. Niki en ik waren mini
maal zo sterk als Sagan, Kristoff en
Matthews die nu op podium staan.
Maar wij hebben geen sprint", be
sluit Dumoulin.
maandag 25 september 2017
FOTO ANP
T Chantal Blaak
kan het niet gelo
ven. Ze is wereld
kampioen.
FOTO ANP
Een teleurgestelde Tom
Dumoulin na afloop, fotocorvos
BERGEN Drie wereldtitels op
een rij. Nooit gedaan sinds in
1927 voor het eerst om een
regenboogtrui werd gestreden.
Het maakt Peter Sagan - 27 jaar
en met nog een halve carrière
voor zich - tot een levende le
gende. Als hij dat niet al was. Al
heeft de Slowaak daar zelf niet
zo veel mee op. „Het is mooi
voor mij, maar ik weet niet of het
iets in de wereld zal verande
ren." Sagan wint de wedstrijd in
Bergen terwijl hij tot de laatste
kilometer onzichtbaar bleef.
Nooit, in geen van de elf omlo
pen van het circuit in en rond
Bergen, zit Sagan bij de voor
sten als het peloton over de
streep komt. Tot de laatste keer.
Een vooropgezet plan was het
allerminst, een actie op instinct
des te meer. „Een strategie heb
ik niet." Het klinkt ongeloofwaar
dig voor een renner met zijn ere
lijst (met onder andere drie WK-
titels, acht Touretappes en vijf
groene truien), maar Sagan is
niet vaak te betrappen op uitge
breide tactische bespiegelingen.
Sagan vaart vooral op zijn intuï
tie. Het maakt hem ongrijpbaar.
Mysterieus. Precies wat een le
gende behoort te zijn.
