I^Bje lópen..:
'Er zijn ook dingen
die moeilijk blijven.
Vis y.e ui?—
erfenissen komen I
'Hoeveel schoenen
heb jij wel niel!?J
l'hnclda Marcos is
1 nip middle name.
Maar als je me
vraagt: op hoeveel
schoenen kun
bij\ oorbeeld'
'Die komen wel
laan de beurt, denk
ik, maar pas als het
niet anders kan'
Zodra we dieper de kasten induiken,
begint de psychologie van de challenge
door te dringen. Opruimen is afscheid-
nemen. Van dingen, maar vooral van
voornemens, van uitgestelde beslissin
gen, van het idee dat spullen blij maken.
Toch blijft het moeilijk om dat broekpak
dat in de jaren 80 heel duur was nu ein
delijk eens weg te doen. 'Nog even en het
is vintage! Dat is vast goed te verkopen!'
Het broekpak wordt apart gelegd.
In de derde week moeten we op
zoek naar nieuwe invalshoeken. Elke
dag brengen we elkaar op ideeën. Het
kruidenkastje! Het medicijnkastje! De
besteklades! De gereedschapskist! De
doos met snoeren en andere elektronica!
Onze administratie! Onze huizen blijken
nog vol verborgen rotzooi te zitten.
De dagelijkse appjes zijn belangrijk; de
smoezen die je ooit bedacht om spullen
niet weg te doen, verliezen hun kracht als
je ze opschrijft. Ook de foto's doen won
deren. Hoe ben je ooit gehecht geraakt
aan de afgietsels voor een beugel? Wat
doen al die onbekende sleutels al jaren in
een la? Waarom bewaar je zoveel kapotte
panty's? Ga je die uitgedroogde kruiden
en cosmetica ooit nog gebruiken? Hoezo
drie printers, veertien kaartspellen en zes
oude mobiele telefoons? Wil er nog ie
mand kwartetten? Wat verwacht je nog
van die lelijke groene handtas? Of van de
brieven van een allang vergeten ex?
Ineens duikt een onverwachte emotie
op: het voelt verkeerd om rücksichtslos
spullen uit de famlie weg te doen. Jas
mijn: 'Met lelijke schilderijen of tuttige
koperen frutsels heb ik minder moeite,
maar met de kleding van mijn moeder
wel. Alsof haar ziel er nog in hangt. Dat
topje met Indonesische print past mij
echt niet en het hangt al dertig jaar ach
terin de kast. Maar er afscheid van nemen
voelt als weer een beetje afscheidnemen
van mijn moeder.' De Japanse opruim-
goeroe Marie Kondo zegt daarover: 'Echt
dierbare herinneringen zullen nooit ver
dwijnen, ook al doe je de spullen die erbij
horen weg.' Het topje gaat dus toch de
doos in. En de koperen 'herinneringen'
erachteraan.
Misschien is dat wat mensen tot ver
zamelaars maakt: een combinatie van
onverwerkt verleden en nimmer uitge
voerde plannen voor de toekomst. Als
je dan ook nog een groot huis hebt en
matigen dus geen noodzaak is, slibt de
boel vanzelf dicht.
Ook de gedachte dat je 'iets nog kunt
verkopen' of dat 'iemand anders er mis
schien nog iets aan heeft' maakt het
moeilijk om dingen weg te doen. Terwijl
Marie Kondo zegt: 'Wat jij niet nodig
hebt, heeft een ander waarschijnlijk ook
niet nodig.' Of: 'Waar heb je een kast voor
nodig als je warenhuizen hebt?' Natuur
lijk kunnen we een paar tientjes verdie
nen op Marktplaats. Maar we realiseren
ons nu: het kóst ons dus ook maar een
paar tientjes om een geweldig opge
ruimd huis te krijgen.
Onderdehand zou het pittig moeten
worden. 25 dingen op een dag! Maar het
wordt juist makkelijker. Alsof je ineens
beseft dat het maar spullen zijn; in grote
hoeveelheden lijken die opeens minder
waard. Het voelt als shoppen in een over
volle winkel: het ene na het andere gaat
achteloos in je mandje.
En we ontdekken nóg een nieuwe
'schatkamer': de tuin. Ook die blijkt vol
te staan met weggooibare items als plas
tic bloempotjes (zó handig als je ooit
plantjes wilt opkweken), verroest
gereedschap, halfvergane tuinhand-
schoentjes en tuinsproeiers (vier stuks!).
En al die boeken die we nog nooit heb
ben gelezen en nooit zullen lezen. We
vragen ons af hoe die in de boekenkast
zijn beland. Waarschijnlijk gekregen op
verjaardagen.
- Jasmijn opdag14^^M
- Reactie van Martine
- Jasmijn op dag
^^B^Reactie van Martine
221 zaterdag 23 september 2017
WG
