'Opkomen
voor Ben
voelde als
een heilige
missie'
Paspoort
Aaltje van
Zweden-
van Buuren
hij dat geweer vandaan had - maar ik
wist wel dat ik zo'n vraag beter niet kon
beantwoorden.
Begon het geschreeuw, dan trok ik me
op mijn kamer terug. Ik ging tekenen.
Zelfbedachte liedjes zingen. Pietje Bell
lezen, Pinkeltje. Ik probeerde niet te luis
teren, probeerde zo onzichtbaar en braaf
mogelijk te zijn. Dat deed ik trouwens
overal. Ook op school. 'Overaangepast'
noem ik dat nu.
Als ik te bang werd, vluchtte ik naar
de bovenburen, of naar vriendinnetjes,
of naar mijn opa en oma. Ofik dwaalde
over straat. Op zondagochtend wandelde
ik weieens alleen door de wijk en keek
binnen bij andere gezinnen, gelukkige
gezinnen, tot mijn vriendinnetjes einde
lijk de deur uitkwamen.
Ik was 12, ik zou bijna naar het vwo
gaan, toen mijn dronken vader een brom
merongeluk kreeg en naar het ziekenhuis
moest. Toen had ik een vlaag van opstan
digheid en zei tegen mijn moeder: 'Als
papa nu nog terugkomt, ben ik weg.
Dan ga ik bij opa en oma wonen.' Vlak
daarna gingen mijn ouders uit elkaar.
Mijn vader werd dood in de Amstel
gevonden toen ik 18 was. Of het een on
geluk was of zelfmoord, we weten het
niet. Ik voelde me schuldig, want ik had
hem in de jaren dat hij alleen woonde
vaak gemeden. Hij stapte weieens in mijn
bus en dan deed ik alsof ik hem niet zag.
dat ik zo boos was over alles wat er in die
flat was gebeurd. Ik vond woede iets engs.
Het betekende: oorlog. Dat je soms boos
mag zijn, móét zijn, en dat het zonder
schade kan, dat heb ik moeten leren.
Ik had veel vragen voor mijn moeder.
Waarom was ze eigenlijk verdrietig als
hij naar het buitenland ging? Alles ging
toch beter als hij er niet was? Waarom
bleef ze maar bij hem? Al die jaren?
Ze leeft nog, ik kan er met haar over
praten, maar echte antwoorden krijg
ik niet. Behalve dat ze hem niet wilde
opgeven, dat ze hem wilde redden. En dat
het een andere tijd was. Een tijd waarin
niemand open was over drank, versla
ving, huiselijk geweld.
Ik was als meisje altijd met anderen
bezig. Zou mijn vader weer ontploffen?
Mijn moeder weer verdrietig zijn? Ik had,
toen ik het huis uitging, geen idee meer
wat ik zelf voelde. Waar ik in alle chaos
gebleven was.
Ik had lang het gevoel dat er een plaat
tussen mij en andere mensen stond. Ik
keek met verbazing naar vrouwen die
zich konden laten gaan. Gieren, dronken
worden, over het Leidseplein slieren. Hoe
deden ze dat?
Dat 'overaangepaste' heeft me in mijn
leven trouwens ook geholpen. Mij kun
je wel in de wereld van Jaap neerpoten.
Tussen de zakenmensen, koningen en
beroemdheden. Ik lach wel, zeg oui, oui,
oui, als ik bij een chic diner naast een
Franse minister wordt geplant.
Ik heb er geen pijn meer van. Niet zoals
vroeger. Het enige wat ik af en toe denk:
hoe kon een vader zó doen tegen zo'n
verschrikkelijk lief, blond meisje? Om dat
meisje, alleen op haar kamer, heb ik nog
weieens verdriet.
Jaap wist veel van mijn verleden, maar
niet alles. Toen hij de eerste versie van
Vóór ik in therapie ging, wist ik niet
Geboren
3 februari 1963 in
Port-au-Prince
(Haïti).
Opleiding
Academie voor
Beeldende
Vorming in
Amsterdam.
Loopbaan
Richt in 1996 Stich
ting Papageno op,
voor gezinnen met
autistische kinde
ren. Opent in 2016
in Laren het Papa
geno Huis, waar
jongvolwassenen
met autisme bege
leid wonen en
werken. Wordt in
2012 benoemd tot
Ridder in de Orde
van Oranje Nassau
en krijgt in 2016
de Hélène de
Montigny-prijs
voor haar werk
bij Stichting Papa
geno.
Op 28 september
verschijnt bij uitge
verij Ambo/Anthos
haar autobiografie
Om wie je bent.
m Privé
Sinds 1984
getrouwd met
violist/dirigent
Jaap van Zweden.
Moeder van Anna
Sophia (33), Daniël
(29), Benjamin (27)
en Alexander (23).
Twee kleinkinde
ren.
121 zaterdag 23 september 2017
