ie ze daar eens gaan. Met kordate tred.
Van gate 5 naar gate 21. De dames van
Kuwait Airways. Met donkerblauw
hoedje op nauwkeurig opgestoken haar.
In pronte kokerrok. En blouse met goud,
strik en hoge attentiewaarde. Van niets
minder dan het schreeuwend dure
modehuis Balenciaga.
Cliff Muskiet (52), de man achter de
expositie Cabin Crew, in de Rotterdamse
Kunsthal, kan er nog altijd ademloos naar
kijken. Hij wordt nu eenmaal 'domweg
gelukkig' van een samenscholing stewar
dessen die van panty tot paardenstaart
perfect gestyled zijn. „Zo'n Kuwait-
uniform staat symbool voor alles wat
mooi is aan de luchtvaart. Avontuur.
Glamour. Oog voor detail."
KLM-purser Muskiet (ruim dertig jaar
in dienst) heeft met zijn megaverzame-
ling van ruim veertienhonderd stewar
dessenuniforms al heel wat journalisten
op zijn stoep gehad, maar laat nu pas iets
aan het grote publiek zien. Met enige
zorg. Want hij staat tot zijn collectie als
Gijs Gans tot zijn appeltaart. „Ik moet er
niet aan dénken dat anderen eraan gaan
zitten."
De liefde voor het pakje is zo rond
zijn vijfde levensjaar begon
nen. Toen vloog hij voor het
eerst met zijn moeder vanuit
woonplaats New York naar
Amsterdam. Die reis maakte
een onvergetelijke indruk.
„In die tijd was vliegen
lang niet zo normaal als nu
en ik spaarde daarna alles
wat ik krijgen kon. Lucht
vaartposters, tijd
schema's, etensborden.
Op een dag kreeg ik een
KLM-uniform en dat was
het begin van alles."
Hij haalt nog steeds
allerlei capriolen uit om
net dat ene obscure verza
melaarsobject op de kop te
tikken. Op Ebay kocht hij
onlangs voor een niet
nader te noemen bedrag
de zeldzame space helmet
van ontwerper Emilio
Pucci: een plastic bol die
de dames van het voor
malige Braniff Internatio
nal (VS) bij storm en
regen opzetten. En, nee, over prijzen
praat hij écht niet. Dat drijft ze maar op.
Muskiet is zelfs niet te beroerd om
voor zijn hobby een extra tochtje door
de wolken af te leggen; bovenop de vier a
vijf internationale vluchten die hij per
maand sowieso al voor zijn werk maakt.
„Laatst was ik in Singapore en ging op
mijn vrije dag even door naar Jakarta.
Daar kon ik in het hoofdkantoor van
luchtvaartmaatschappij Garuda Indone
sia eindelijk het nieuwe paarse uniform
ophalen, het enige van Garuda dat ik nog
niet had."
Stewardessenuniforms zijn - vindt
hij - fantastisch omdat ze symbool staan
voor een bepaalde tijd en tijdgeest.
„In de jaren 40 en 50 kleedden de maat
schappijen hun personeel heel degelijk.
Donkerblauw. Rok tot over de knie.
Altijd een hoed erbij. In de jaren 60
veranderde dat, onder invloed van de
flowerpower, enorm. Stewardessen
kregen ruitjes aan, felle kleuren, zelfs
psychedelische mini-jurken met hot
pants eronder. Kleding die mijn collega's
nooit meer zouden dragen: te sexy."
In de feministische jaren 70 volgden de
broek, in de jaren 80 de grote schouder
vullingen a la Grace Jones en in de jaren
90 de rechttoe rechtaan power dresses.
In het huidige decennium is het
meer comfort en gemak dan meis
jesachtige elegantie. „Bij som
mige goedkope airlines draagt
het personeel gewoon een
polo en spijkerbroek."
Muskiet vindt dat
jammer; natüürlijk.
Want een stewardess
magazine 39
Geknoopt
Finnair (2011
tot heden)
Achtergrond:
Sjaaltje KLM
(1975-1982)
