WILLEKE ZEI
DAT NIEMAND
ONS ONZE
HERINNERINGEN
KAN AFNEMEN
Floor. Ze zong een uur lang hard mee.
Iedereen zong mee, ik ook, soms uit
volle borst, daarbij mijn moeder ver
leidend om dat ook te doen. En dat
lukte een beetje. Als er boven in de
gemeenschappelijke ruimte een
cd'tje opstaat, doet ze dat nooit. Nu
dus wel. Haar handen deden zelfs
mee. Ik nam het op met mijn iPhone.
Ritmische bewegingen. Ik stuurde de
filmpjes door op onze zorgapp. Ik
wilde met de familie delen hoezeer
ma genoot. Haar wenkbrauwen
stonden hoog, teken van opperste
concentratie.
Om mij heen louter blije gezichten.
Ik voelde euforie. Ik hield steeds ma's
hand vast. Een fitte bewoner nodigde
Willeke uit tot een dansje. Dat deed
de man een paar keer. Willeke vond
alles goed. De vijfde keer ging het
fout. Willeke zag de man niet aan
komen en struikelde over hem. Gegil
in de zaal.
Willeke, vitale Willeke Alberti,
had haar heup kunnen breken in
Het Verpleeghuis, dat zou geen fijne
publiciteit zijn geweest voor onze
geplaagde zorginstelling - en geluk
kig gebeurde het ook niet.
Willeke lachte om die valpartij, ze
had overal schik in. Ze kwam naar ma
en mij toe, terwijl ze zong: 'Niemand
laat zijn eigen kind alleen.' Ze pakte
ma's hand.
Wie kon lopen, liep aan het eind
de polonaise. Bewoners, personeel,
vrijwilligers.
Ik wist wat het laatste liedje was.
Toen Willeke Telkens weer begon,
stond ik op, zwaaide naar Willeke en
reed ma in haar rolstoel naar de lift.
Boven sliep ma in drie seconden.
Beneden ging Willeke op de foto
met iedereen die dat wilde. Geduldig,
hartelijk. Ik gaf haar een kus en be
dankte haar. 'Het was een geweldige
middag.' 41
Fans
Willeke
Alberti
zorgt voor
louter blije
gezichten.
WG
magazine 37
