'Dat vonden ze bi] jouw
krant nogal bijzonder,
e is een wervelwind, Katja Schuurman
(42). Spreekt op de snelheid van Max
Verstappen-zonder-panne, negeert geen
enkele verbale zijstraat of afslag, draait
tijdens het praten moeiteloos haar haren
in een ingewikkelde knot, smeert vase
line op haar lippen, trekt om de twee
minuten haar jurkje recht, bedankt de
serveerster die mineraalwater op de ter
rastafel neerzet nadrukkelijk, informeert
en passant naar het assortiment salades
en lacht vriendelijk als het stotterende
antwoord luidt dat de keuken helaas pas
over een uurtje opengaat. Schuurman:
„O, dat geeft niet, gelukkig heb ik onder
weg een salade bij de supermarkt ge
haald." Ze vist uit haar handtas een rond
bakje rijst met zalm en groente. Zegt:
„Sorry hoor, je vindt het toch niet erg
als ik dit ondertussen even eet, hè?" In
dezelfde ademteug: „Goed, waar waren
we ook alweer?"
Ergens tussen India en Ecuador. Letter
lijk, want het gesprek vindt plaats op een
terras in Rotterdam. En ook figuurlijk, in
Schuurmans verhaal, over haar sociale
onderneming Return to Sender die een
nieuwe weg inslaat.
Het idee voor Return to Sender, dat
producten uit ontwikkelingslanden hier
op de markt brengt en de winst van de
verkoop laat terugvloeien naar de derde
wereld, ontstond zo'n twaalf jaar gele
den, toen Schuurman voor een BNN-
programma de allerarmste vrouwen in
India bezocht. Of beter: toen ze op de
terugvlucht zichzelf in een comfortabele
vliegtuigstoel terugvond, met een glaasje
wijn in haar hand. „Terwijl ik die vrou
wen daar achterliet, dat voelde zo slecht."
In India keek ze mee met vrouwen die
'de onaanraakbaren' worden genoemd.
In sloppenwijken scheppen zij de latrines
met ontlasting leeg in een bak. „Daar
gooien ze as overheen en die bak dragen
ze op hun hoofd naar een plek waar ze
'm kunnen leegstorten. Dat was het aller
ergste wat ik ooit gezien heb, het is vies,
het stinkt enorm; als die vrouwen ergens
etenswaren kopen, worden ze naar ze toe
gegooid. Ik vroeg een van die dames naar
haar dromen, maar die had ze niet. Het
was goed zo, zei ze. Later begreep ik het:
op het moment dat zij zou dromen van
een ander bestaan, zou ze dit niet meer
trekken.
„Op die reis bezocht ik ook een project
waar deze vrouwen werd geleerd om
handwerk te maken en te naaien. Een
aantal bedrijven had toegezegd om ze aan
te nemen na hun opleiding. Ik zag bij hen
A
dat ik met mijn
ex op reis
101 zaterdag 9 september 2017
