Z.
1 Column I
Best lastig, nu Jongste Dochter geen kleuter
meer is. De kunst van het loslaten is vooral voor
de ouders een item, merkt Monica.
WIJ OUDERS
BLIJVEN
PLAKKEN BIJ
DE RAAMPJES
e wil een jurk met een legging
aan. Nee, toch geen legging.
Een broek, met een stoer
shirt. Of beter nog, dat T-shirt
met pailletjes die je omhoog
kunt wrijven voor een andere kleur.
Ze kijkt in de spiegel. ]a, dit is goed.
Wat doen we met de krullen? Ik mag
ze borstelen, vandaag wel. Ze wil ze
los. Nadat ze yoghurt met cruesli naar
binnen heeft gelepeld, stapt ze met
haar nieuwe rugzak zelfverzekerd naar
buiten. Het is de eerste dag na de vakan
tie en eindelijk, eindelijk is ze geen
kleuter meer.
Papa staat al op het schoolplein te
wachten. Oma is er ook bij. Eerst
brengen we Oudste Dochter naar
groep 6, daarna zoeken we in de
mierenhoop van te veel ouders en
opgewonden kinderen het nieuwe
lokaal van Jongste Dochter. Een werk
boekje met haar naam ligt op de achter
ste rij tafels. Hier? Ze kijkt me vragend
aan. „Ik denk het wel", zeg ik. Ze gaat
zitten en terwijl wij de ene foto na de
andere nemen, monstert ze het
jongetje naast haar. Nee, die kent ze
niet. „Hoe heet de juf ook al weer",
vraagt ze zachtjes. O ja, dat was het.
Geen kring meer, geen poppenhoek,
geen spelletjes op de tafel bij binnen
komst. Vanaf vandaag gaat het om
lezen, schrijven en rekenen. Als de les
begint, luisteren ze met de armen over
elkaar geconcentreerd naar de juf. Wij
ouders blijven plakken bij de raampjes -
de gang staat propvol. Je kersverse groep
3'er loslaten is blijkbaar voor iedereen
lastig. Ik zou haar wel de hele dag willen
bespieden.
Bij het ophalen mag ik niet eens meer
de school in. Alleen kleuters worden
aan de deur van het lokaal meegegeven,
de rest van de jaargangen loopt in rijen
achter de juf aan naar buiten. „En, wat
heb je allemaal gedaan vandaag?" vraag
ik gretig, als we ons van het schoolplein
hebben geworsteld.
Ze laat haar hand in mijn hand glijden -
gelukkig, dat wil ze nog - denkt even na
en haalt haar schouders op. „Dat weet
ik niet meer, hoor. Maar, en haar stem
wordt een octaaf hoger, morgen heb
ben we gym en we gaan met de bus."
Ze overhandigt me een briefje met
instructies. Met de hele klas tien minu
ten in een touringcar naar de grote
gymzaal die net te ver ligt om te lopen,
precies zoals ze bij haar grote zus heeft
gezien. Ze kijkt verrukt bij het vooruit
zicht. „Met de bus hè, dan ben je dus
echt geen kleuter meer." 41
Debus
l
k
ft 21
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
61 zaterdag 2 september 2017
