'ZOU HET
NIET BETER
ZIJN ALS IK
EEN ACTEUR
ZOU SPÉLEN
DIE WORDT
GEÏNTER
VIEWD?'
„Waar ik ook kom, mensen vinden me
altijd een gezellige, vrolijke jongen. Ik
ben nóóit de klootzak, heb je dat nog niet
door?"
Wat hij aan school overhield, behalve het
gematste diploma: een behoorlijk laag
zelfbeeld. „Wat dacht je? Als je niet eens
op eigen kracht het lbo haalt? Dan heb je
echt wel het idee dat je dom bent. Merk
je trouwens dat ik de neiging heb 'je' te
zeggen in plaats van 'ik' als het emotio
neel wordt?"
„Dat hebben anderen me moeten vertel
len, denk ik. Iemand als Minke van den
Berg, een fantastische lerares aan de op
leiding tot theaterdocent. Die zei tegen
me dat intellectuelen niet mensen zijn
die Shakespeare in Oudengels lezen,
maar, gewoon, mensen die vragen
durven te stellen. Zo'n uitspraak, echt,
veranderde mijn wereldbeeld.
„Nu denk ik dat ik als kind een soort
adhd had, maar dat was in mijn tijd na
tuurlijk nog niet uitgevonden. Ik paste
niet in het schoolsysteem, maar dat vind
ik zelf niet gek, want het is ook een heel
raar systeem. Dat er iemand voor de klas
staat die vertelt wat jij moet noteren, dat
je dat moet leren, en dan een goed cijfer
haalt. Wat heeft dat te maken met ont
wikkeling? Er was één leraar op de basis
school die me doorhad, maar dat heeft al
in het Brabants Dagblad gestaan, dus dat
is niet leuk om weer op te schrijven."
„Nee, maar ik ben ondertussen wel met
andere dingen bezig. Jij zit bijvoorbeeld
net voor een schilderijtje op de muur
en dan probeer ik zo te gaan zitten dat
je hoofd steeds binnen de lijst valt. Zo
zag ik als kind altijd andere dingen dan
anderen. Ik was altijd ergens anders.
Soms denk ik: ik was mijn hele jeugd
depressief."
16.31 uur. Zijn dochter komt op slippers bin
nen. Ze scharrelt in het keukentje op zoek
naar een schaar. 'Wel terugbrengen, hè?'
Mag hij nog iets zeggen over Veghel, de
culturele woestijn? Dat er één plek was
waar hij zich wel thuis voelde en dat
waren de theaterklassen van Madeleine
Matzer. „Daar mocht ik een boom spelen,
en dan kwam ik thuis en mijn broer vond
het maar achterlijk, maar voor mij was
het es-sen-tieel. Eindelijk werd mijn fan
tasie geprikkeld."
Toen hij na baantjes bij een meubel-
importbedrijf, een eierproductiebedrijf,
een coffeeshop en een eerste jaar 'thea
tervorming' eindelijk alle toneelscholen
afging, werd hij overal afgewezen. „Ik
vond mezelf goed hoor, maar anderen
dus niet. Op de Kleinkunstacademie,
waar ik het later probeerde, noteerden
ze zelfs dat ik 'geen humor' had. Wel
lachen, achteraf."
Wat niet hielp: de zenuwen. „Audities
vond ik ver-schrik-ke-lijk. Zweten. Vlek
ken voor mijn ogen. Stamelen. Ik hou er
nog steeds niet van. Het is een opluch
ting als Mike van Diem (regisseur, red.)
me voor zijn nieuwe film Tulipani belt en
zegt dat ik de rol sowieso heb en dat hij
alleen nog de invulling wil bespreken."
Hij twijfelde lange tijd over wat hij
kon. „'Jij bent regisseur', zeiden anderen
en dan dacht ik: maar ik wil ook schrij
ven en spelen. Ik ben nu net 50 en dan
hoor je in je eerste midlifecrisis te zitten,
maar ik zit dus eigenlijk permanent in
een midlifecrisis en, nee, daar ga je niet
de kop van dit artikel van maken."
16.47 uur. Hij staat op om zijn handen in het
keukentje grondig te wassen. „Dat mag toch
wel even?"
Een van de lastigste dingen: dat je als
acteur soms weken niets te doen hebt.
Vroeger lag hij dan dagen op de bank,
en dan niet bij wijze van spreken, maar
echt, hij kwam er niet af. Ook niet om te
slapen. „Ik ben geen Mike Boddé (cabare
tier, red.), iemand met een heftige aanleg
voor depressie, maar kan wel overspoeld
worden door een groot gevoel van een
zaamheid en verdriet."
Zo'n tien jaar geleden besloot hij daar
wat aan te doen. De directe aanleiding
was de geboorte van zijn dochter. „Toen
zij zo'n 1,5 jaar was, dacht ik: nu moet ik
echt gelukkiger worden. Want ik kan
straks wel dingen tegen haar gaan roepen
als 'volg je droom', maar wat als ik dat zelf
niet eens doe? Ik ben in therapie gegaan.
Intensieve regressietherapie."
Daar ging het ook over zijn familie met
'de twee dooie vaders'. Zijn biologische
vader overleed plotseling toen hij 6 was,
en de tweede man van zijn moeder toen
hij 18 was. „Ik heb mijn eerste vader nau
welijks gekend. Voor mij was mijn gezin
gewoon: mijn moeder, mijn oudere broer
en zus. De dood van mijn tweede vader
was heftiger. Dat het zomaar kon dat
iemand verdween. Ik dacht: ik moet het
helemaal zelf doen."
„Dat zou voor dit verhaal wel lekker sim
pel zijn, hè? Maar nee. Dat kwam, denk ik,
omdat ik me als kind onbegrepen voelde.
En nu nog wel. Ik ben me later gaan afzet
ten tegen mannen die me vertelden wat
ik moest doen. Zo'n Bruin Otten bijvoor
beeld, artistiek directeur van de Theater
school, die haatte ik. Dat was misschien
een soort puberteit die ik, bij gebrek aan
een vaderfiguur, niet heb gehad."
„Dat is een heel rare vraag, want therapie
is niet: het waren zes fijne weken, hier is je
diploma. Wat ik nu wel weet: dat ik me af
en toe verdrietig en eenzaam mag voelen."
Hij is de laatste jaren spiritueler gewor
den, ook door zijn vrouw, die als psycho
loog een healingpraktijk heeft. „Ik
mediteer bijvoorbeeld. Dat helpt. Je moet
het zo zien: ik heb zo'n dertigduizend
gonzende ideetjes in mijn hoofd. Door
me te focussen kan ik er een uitpikken en
me daarop richten. En dan zorg ik dat dat
idee uitkomt. Daardoor heb ik nu een
Hoe wist je dat je niet dom was?
Vind je een lang gesprek lastig?
Had dat 'grote gevoel van eenzaam
heid' iets te maken met de dood van
je vaders?
Heeft de therapie geholpen?
121 zaterdag 2 september 2017
