Janez, de gekke
hoteleigenaar
44
Sluit je ogen
en denk aan
golven in zee
2
RENÉ DIEKSTRA
t
Hiïïlöïïl
Vriendschap Tijdens dat topavondje met vrienden leek
het zon geweldig idee: 'Laten we samen op vakantie gaan!'
Maar enkele maanden later, in een gïte in Frankrijk, lopen
de spanningen op. Toch niet zon goed plan?
Column
Ik hou van gekke mensen. Van mensen die zich
een levensdoel hebben gesteld en obstakels on
derweg niet als ontmoediging maar als uitda
ging ervaren. En die ongewone, maffe of zelfs con
fronterende manieren om die uitdagingen het
hoofd te bieden niet uit de weg gaan. Ook niet als
het overtreding van regels betekent die ze als on
zinnig of contraproductief ervaren.
nooit van hem gehoord hebben als ik niet tijdens
mijn vakantie onlangs in Slovenië een ontmoeting
met zijn dochter Marjana had. Daarin kwam haar
vader bij toeval ter sprake. Janez, geboren in 1934 in
de buurt van Skofja Loka, een stad in het westen
van Slovenië, erfde als enige zoon na de dood van
zijn ouders een kleine boerderij met één koe. Maar
het boerenbestaan leek
hem niets. In 1966, Joego
slavië en dus ook deelre
publiek Slovenië was nog
een communistische eco
nomie, besloot hij op zijn
erf een klein hotel te bou
wen. Zeven kamers en
één enkel toilet. Het eer
ste hotel in privébezit en
privaat gerund van heel
Joegoslavië. Niemand gaf
er daarom een cent voor
dat het project zou slagen. De autoriteiten werkten
Janez ook tegen. Zijn hotel mocht geen hotel heten,
dat klonk veel te westers-kapitalistisch. Pension
was het maximale. Janez loste dat op door zijn hotel
Pension Minihotel Zorka, de naam van zijn vrouw,
te noemen. Eenmaal afgebouwd in 1967, wachtte hij
tot de toeristen zouden komen. Die kwamen niet.
Na een jaar concludeerde Janez dat hij ze dan
maar moest gaan halen. Hij maakte zwart-wit-
foto's van zijn bedrijf en kocht een treinticket naar
Amsterdam. Daar woonde zijn enige buitenlandse
kennis en kon hij een dag of wat logeren. Hij pro
beerde in Amsterdam bij een aantal reisorganisa
ties zijn hotel aan de man te brengen. Zonder suc
ces. Dan maar in Den Haag proberen. Daar liep hij
op een dag tegen een affiche van Hotelplan aan.
Die moet ik hebben, besloot hij onmiddellijk. Hij
zocht het kantoor van Hotelplan op en liet weten
niet eerder weg te gaan tot hij de manager had ge
sproken. Dat gebeurde uiteindelijk. 'Luister', zei Ja
nez tegen hem, 'u hebt Hotelplan en toeristen, en
ik heb een hotel. Dus is er niets logischer dan dat
we van nu af aan gaan samenwerken.' En zo ge
beurde. Jaren was Hotelplan de grootste en niet
zelden enige leverancier van gasten aan wat in
middels Hotelplan Pension Minihotel Zorka
heette. Hotelplan is niet meer. Maar Janez' Miniho
tel is er nog altijd. In 2002 gerenoveerd en uitge
breid en in iedere kamer een toilet. En wie nu
Skofja Luka binnenrijdt, die kan Minihotel door de
bewegwijzering niet meer missen.
Moraal: voor wie er in gelooft is veel meer moge
lijk dan voor wie dat niet doet. Maar een beetje, of
liever meer dan een beetje, gek zijn helpt daarbij
wel. Zo eenvoudig is het.
Zijn hotel
mocht geen
hotel heten,
dat klonk veel
te westers
LEESTIPS
VAN DE
WEEK
LEKKER IN BALANS
p vakantie leer je je
vrienden kennen.
En zij jou. We zit
ten in een schil
derachtig huisje in
de klei van de
Marne, in Noord-
Frankrijk. Buiten is het koud en mis
tig, binnen is de sfeer om te snijden.
Niks geen topavondjes met goed
eten, een wijntje en goede gesprek
ken. We zitten de hele dag op eikaars
lip en ik ben niet te genieten. Snauw
om de haverklap naar de kinderen
die gillend rond rennen en doe kortaf
naar vrouw en vrienden.
Het traditionele avondje Risk ont
aardt in een verbeten strijd, gevoed
door alle onderhuidse irritaties. Zelfs
hun altijd kwispelende hond begint
naar me te grommen. Nee, dit wordt
geen week van rust en harmonie.
Op één van de laatste avonden
barst de bom. Nooit eerder uitgespro
ken verwijten vliegen over en weer
en op enig moment vloeien er zelfs
tranen. Stik, dan maar geen vrienden
meer. De resterende tijd proberen we
elkaar zo veel mogelijk te ontlopen
en zijn opgelucht als we weer naar
huis mogen.
Denk je elkaar zo goed te kennen
en dan gaat het toch zo mis. Hoe kan
dat nou? „Jullie zaten in een heel
andere context bij elkaar", verklaart
Beate Volker (54), hoogleraar sociolo
gie aan de Universiteit van Amster
dam en net terug van een geslaagde
vakantie met een vriendengroep.
„Normaal zie je elkaar maar een
stukje van de dag, bijvoorbeeld met
uitgaan of een bezoek. Nu zit je 24
uur met elkaar 'opgescheept' en dat
kan dan wel eens tegenvallen."
Normaal zie je
vrienden een
deel van de
dag, op
vakantie
24 uur
Wat heet - er kan van alles mis
gaan. Ben jij een slow starter, zijn je
vrienden van die pluk-de-dagtypes.
Die al met kletterende borden en be
stek een ontbijttafel dekken als jij je
nog zeker drie keer wil omdraaien.
'Komen jullie ook?' En dan moet je
nog dankbaar zijn ook. 'Oh, een ge
kookt eitje, wat aaardig.' En dacht jij
je daarna lekker met een boek te kun
nen terugtrekken, staan zij al klaar
om - surprise! - met z'n allen naar
een klimbos te gaan. Zie dan je goede
humeur maar eens te bewaren.
Verhuisd
Met kinderen erbij is het sowieso
tricky. Zo draaide een vakantie van
Hans (48) en Karin (47) met goede
vrienden uit op een opvoedkundige
strijd. „We ergerden ons kapot aan
elkaar. Onze kinderen mochten van
tafel om in de zandbak te spelen. Die
van hun moesten blijven zitten tot de
maaltijd gedaan was. Onze oudste
mocht om tien uur naar bed, die van
hun moest, net als thuis, er om half
acht in. We zaten in twee stacaravans
naast elkaar, maar wij zijn 'in goed
overleg' naar een andere caravan ver
huisd. De eerste dag van de scheiding
gingen wij naar een kasteeltje en zij...
ook. Daar hebben we smakelijk om
gelachen, maar we zijn nooit meer
met elkaar op vakantie geweest. We
zijn nog wel vrienden."
Is het wellicht beter om juist niet
met goede vrienden op vakantie
gaan? „Het kan lastig zijn, maar dat
gaat wel wat ver. Je moet het gewoon
proberen", vindt Volker, die onder
meer onderzoek doet naar sociale
netwerken en relaties. „Ik heb ook
wel eens met vijf man op een zeil
boot gezeten wat niet echt werkte. Er
was weinig wind, we zaten de hele
dinsdag 29 augustus 2017
Psycholoog René
Diekstra buigt zich over
de menselijke geest
Toen de toeristen niet wilden komen naar zijn
hotel in Slovenië, bedacht Janez een plan. René
Diekstra roemt hem om zijn gekte.
Janez Demcak, inmiddels in de tachtig, was
lange tijd een van die gekke mensen. Ik zou
Reageren? rene.diekstra@persgroep.nl
GO
Gewoon adem
halen - Dan Brulé
Verminder stress
en angst met de
ademhalingstech
niek van deze ex
pert (Kosmos,
19,99)
De laatste fa
cade - Burkhard
Spinnen
Over de zorg
voor een demen-
Vergeven -
Svenja Flas-
spöhler Duitse fi
losoof over wat
nodig is voor ver
geving en wat het
je kan brengen
(Ten Have,
19,99)
Geen delicate massagehanden, maar
serieus ellebogenwerk. De onderarmen
van de Lomi Lomi-masseur rollen alle
spanning uitje lichaam.
Ik sta in de zee. Het
water reikt tot aan mijn
middel en in de verte
verschijnt een golf. Ik
draai me om, zet me
schrap en voel hoe het
water over me heen
spoelt. Krachtig rollend
tegen mijn rug, omhoog
en naar beneden, keer
op keer.
Zo voelt Lomi Lomi
voor mij, een Hawaii-
aanse massagetech
niek waarbij de onder
armen van de masseur
over je heen rollen vol
gens de 'golven van het
lichaam'.
Ik lig op de massage-
bank van Wellnessre-
sort Roosendaal. Met
haar onderarmen en el
lebogen drukt Daimy
Wijn (21) op mijn rug en
benen. Van onder tot
boven en terug. Als
haar armen bij mijn
schouders en nek aan
komen, is het duidelijk
dat alles er muurvast
zit. Maar Daimy heeft
krachtig gereedschap.
Zonder onderbreking
Oorlog
in de gïte
Theo den Boer
44
—Beate Volker,
hoogleraar sociologie
terende moeder.
(Querido,
18,99)
