18 WEEKEND
Vlaklanders. foto lex de meester
KUNST EXPOSITIE WIM GEEVEN
In de reeksBalanceren
tussen zoet en zout' van
de Bewaerschole
presenteert Wim Geeven
zijn visuele
beschouwingen over
het Plan Tureluur.
landschap of structuren waardoor
het is gevormd. Ook hier voegt hij
of in kleur of in zwart wit kleine ac
centen toe. Die je net als in het
grote beeld zou kunnen zien als
verwijzingen naar waarnemingen
die hij in het landschap heeft ge
daan.
Geeven maakt subtiele sculptuur
die je anders laat kijken naar wat je
denkt te kennen.
Wim Geeven (1949) te
kent vormen in de
ruimte. Je kunt ze zien
als een kruising tussen
sculptuur en architectuur: fijne
ruimtelijke tekeningen met dunne
balkjes van verschillende maat.
De grootste sculptuur is al gauw
een meter of vijf breed. Hij bestaat
uit de contouren van twee liggende
'tafelbladen' gescheiden door een
sleuf. De elkaar overlappende en
kruisende latten bieden een boeiend
lijnenspel. De vorm is een interpreta
tie van een stuk van het Plan Ture
luur op Schouwen-Duiveland: een
kunstmatig natuurlandschap van
land, sloten en plassen.
In de constructie verwerkt Geeven
ook wat je niet ziet. De waterhuis
houding in het plan wordt namelijk
geregeld door een fijnmazig systeem
van buizen en sluisjes. Geeven maakt
er geen letterlijke reconstructie van,
maar dat onzichtbare is voor hem wel
aanleiding voor een interpretatie.
Op een aantal punten van het
frame bevestigde hij kleine, op foam
geplakte foto's: horizontale vlakken
waarin land, water en lucht elkaar af
wisselen. Geeven bewerkte de foto's,
waardoor er een rijker kleurenpalet
ontstond. Door de grote contrasten
tussen licht en donker in de Bewaer
schole ontstaat er een extra tekening
op wand en vloer. Die verbindt de
werken met elkaar en met de ruimte
en verwijst naar het veranderende
licht dat het landschap steeds een an
dere aanblik geeft.
Waarneming, analyse, interpreta
tie en expressie zijn onderdelen van
het werkproces. In een reeks op een
monitor getoonde schetsen is dat
proces boeiend zichtbaar gemaakt.
Verfijnd
Naast dit grote werk toont Geeven
verfijnde constructies op eilandjes
van foam en wandobjecten, eveneens
bestaande uit geometrische elemen
ten. Herinneringen aan en interpre
taties van bouwsels die hij zag in het
Twee mannen op een po
dium in gesprek. Alleen
voor theatergangers is dat
iets vanzelfsprekend. Begint daar
het spel al? Het spel met woorden,
begrippen, percepties, realiteiten?
Is de realiteit altijd alleen maar
jóuw realiteit?
Of dat nu de centrale vraag van
Vlaklanders is, staat niet vast. Twee
wat oudere acteurs ontmoeten el
kaar. Op afspraak denkt de een. De
ander weet dat niet zeker. Ze wil
len iets van een 'project' samen. Ze
hebben gewacht op de kans. „Maar
dat was dan wel het laatste wach
ten wat ik in mijn leven heb ge
daan',' zegt de een. „Leven is toch
niets anders dan wachten?", ant
woordt de ander. Daarna zal het
woord 'wachten' nog zo vaak te
rugkomen, dat je wel móet denken
aan die absurde klassieker Wachten
op Godot.
Dat is het stuk over de twee
zwerver- of clownachtige vrien
den, Vladimir en Estragon, die te
vergeefs wachten op een zekere
Godot, die nooit zal komen. Hun
conversatie is louter bizar, maar bij
deze twee mannen (K. en M. in het
script) zit er toch meer logica in.
Sinds de big bang is de wereld aan
het uitdijen. En dat betekent dat je
nooit zult uitkomen op het punt
dat je in gedachten had. Want dat
is ondertussen van plaats veran
derd. Verlijeren heet dat in de zeil-
sport. Wanneer je dus 'te hoog'
formuleert waarop je wacht, en je
dijt wel uit, dan zal dat zich nooit
aandienen. Dan zie je het wel,
maar het glijdt aan je voorbij.
Zeeland
Nazomerfestival
Gecontroleerd surrealisme, heet
dat. Perfect georganiseerde onge
rijmdheid, volgens Bordewijk.
Vermakelijk en intellectueel uit
dagend. Maar er wordt niet veel
gelachen tijdens Vlaklanders. Méér
zou verdiend zijn. Titus Muizelaar
en Titus Tiel Groenestege, twee
grote namen, proberen al pratende
en ratelende het onderste uit die
surrealistische kan te halen. Knap
spel. In hoog tempo. Maar heel sta
tisch. Bijna anderhalf uur staan ze
haast bewegingsloos, wél met heel
sprekende mimiek, op hun plaats.
Op de achtergrond is een meisje
aanwezig. Dat valt alleen op door
de piepjes van haar smartphone.
Maar zo onschuldig afwezig is
zij niet. Want als die twee oudere
mannen behalve de uitdijing van
de wereld nog iets anders vrezen,
dan is het wel de zinsnede „He
ren... het wordt tijd om te
douchen... om in bad te gaan..."
Zoals altijd wachten het lot en dat
meisje héél geduldig. Wachten...
daar is het weer.
Vlaklanders is speciaal voor
Theaterproductiehuis Zeelandia
geschreven. Door eveneens twee
grote namen, die er kennelijk ple
zier in hadden. En die ieder een
personage hebben gecreëerd en in
dialoog hebben gebracht. Gerard-
jan Rijnders en Peter Verburgt, sa
men ook verantwoordelijk voor de
regie. Achteraf beseft, is het wel
een mooie tekst. Vol dwarse logica,
puur absurdisme, verborgen le
vensangst (dat 'het' inderdaad aan
je voorbij zal glijden) en het hard
nekkig zoeken naar de ander en
naar de waarheid. Verlijerd. Alles.
Vlaklanders vraagt hoge concen
tratie. Misschien moet je maar af
wachten wat je er mee moet. Maar
fascinerend is het wel.
zaterdag 26 augustus 2017
Eigenzinnig en boeiend lijnenspel
Tot en met 3 september, Wim Gee
ven, Bouwen van een landschap.
Bewaerschole, Weststraat 18,
Burgh Haamstede. Openingstijden
vrijdag tot en met zondag tussen
14.00 en 17.00 uur.
Nico Out
►Voor de ten
toonstelling Bou
wen van een land
schap liet Wim
Geeven zich inspi
reren door Plan
Tureluur.
FOTO'S NICO OUT
Een spel vol dwarse logica en absurdisme
Willem Nijssen
Het Zeeland Nazomerfestival
brengt twaalf dagen lang
theater op Zeeuwse locaties.
Willem Nijssen recenseert
elke voorstelling. Vandaag:
Vlaklanders, uitgevoerd in de
schouwburg in Middelburg.
Vlaklanders, nog te zien op 26,
27,29 en 30 augustus, Stads
schouwburg Middelburg, 21
