44
6
COLUMN ROMKE VAN DE KAA
Vakantie: het hoort leuk te zijn, maar dat is het
niet (altijd). Mark Roos weet waarom: hij is een
extreme brokkenpiloot.
Er zijn collega's die, vlak voor
dat ik op vakantie ga, steevast
bemoedigende woorden
roepen. „En nu heelhuids terugko
men." En: „Moeten we ons weer zor
gen maken?"
Die mensen hebben recht van
spreken. Ik ben een extreme brok
kenmaker op vakantie. Het begon in
mijn tienerjaren. Tijdens een liftva-
kantie stapte ik in Griekenland in bij
twee dronken Grieken, waarna hun
Lada na één haarspeldbocht op zijn
kop in de greppel naast het ravijn be
landde. Op Corfu huurde ik een
scooter met haperende remmen, wat
me een gescheurde enkelpees ople
verde.
In Kroatië maakte ik een bommetje
in een bed van zee-egels. In Basken
land verloor ik mijn tent, rugzak en
kleding na een extreme storm. In het
noorden van Cuba reed mijn reis-
partner me met de huurauto een ra
vijn in, waarbij ik mijn rugwervels
op twee plaatsen brak en in het zie
kenhuis werd getrakteerd op spier
verslappers met een hallucinogene
werking, rum en sigaren.
Het is slechts een beperkte bloem
lezing uit de rampspoed die ik de
laatste decennia op mijn avonturier
pad trof. Ik zal u de verhalen onthou
den over ontploffende dieselmotoren
op volle zee, als mandarijnpartjes
vermomde parasieten in Madagaskar,
een mistral in Zuid-Frankrijk en een
ontmoeting met een visje dat me
dwars door mijn zwemshort beet op
een extreem gevoelig plekje.
Als vrienden me vragen of ik als
geboren brekebeen niet opzie tegen
de vakantie, lieg ik keihard dat ik to
taal geen twijfels heb. Toch giert al
die rampspoed door mijn hoofd zo
dra ik op Zoover en Tripadvisor zit te
zoeken naar vakantiebestemmingen.
En breekt het zweet me uit zodra de
koffers moeten worden gepakt.
Stofje
Op de een of andere manier maakt
mijn lichaam een stofje aan zodra ik
de landgrenzen passeer. Door alle ze
nuwen moet ik de eerste uren van de
reis mijn stinkende best doen om de
kleuters op de achterbank niet af te
bekken of mijn portemonnee niet te
vergeten bij een tankstation. Maar na
een dag of vier komt dan toch het
eerste moment van ontspanning. En
waag ik me weer aan avonturen die
slecht kunnen aflopen.
Een ezel schijnt zich geen twee
keer aan dezelfde steen te stoten,
maar ik sprint elke keer weer blind af
op een compleet hunebedpark.
Noem het naïviteit. Of hardleers
heid. Ik spreek liever over realiteits
zin. Om eens geleerd de schrijver T.S.
Eliot te citeren: 'Alleen degenen die
het risico lopen te ver te gaan, kun
nen weten hoe ver je kan gaan.'
Dat omschrijft mijn drijfveer. Ik
wil ontdekken, beleven, ervaren, ver
gaan. Een leven zonder risico staat
voor mij gelijk aan een vegetatief be
staan.
De laatste jaren is vakantieonheil
me bespaard gebleven. Ben ik dan
toch verstandiger en minder impul
sief geworden? Of was het die mag
netiseur, die ik op aanraden van een
vriendin bezocht en die allerlei af
wijkingen in mijn aura te lijf ging?
Ik geloof in de kracht van statistiek.
Hoe langer het regent, hoe groter de
kans wordt op een droge dag. Hoe
meer pech in het leven, des te groter
de kans op voorspoed. Dit soort rede
neringen sterkt me in de overtuiging
dat ik het dit jaar zonder bloedvergie
ten en ongelukken red.
Toch?
bestofte rode aartjes - alsof
iemand er nodig eens met de
poetsdoek langs moest.
'Moet je kijken, wat een
bijen', kraaide de eigenaar
van deze bloemenweelde.
Ik keek. Ik zag tientallen
bijen. Maar minstens
evenveel wespen.
En ook nog wat vliegen.
Grappig hoe twee mensen
naar dezelfde plant kun
nen kijken en verschillende
dingen kunnen zien. En hoe
sommige planten het etiket
'bijenplant' krijgen, terwijl
'insectenplant' de lading be
ter zou dekken. Zo zag ik
laatst de struikklimop als
'vlinderplant' geafficheerd.
Ook dat is het halve verhaal.
De tijd lijkt rijp
voor planten die
strontvliegen
aantrekken
Bloeiende struikklimop
trekt veel vlinders, maar ook
een horde aan minder popu
laire insecten. Die ook recht
hebben op nectar.
Van de vreugde die de vlin
derstruik ons brengt zijn we
nu wel overtuigd. De tijd
lijkt rijp voor planten die
kevers, wespen en stront
vliegen trekken. En daarna,
als we die geestelijke horde
hebben genomen, de ul
tieme luizenstruik. De roos?
Terug naar de bijenplanten:
een goede bijenstruik die we
vaak over het hoofd zien, is
de sneeuwbes. De bloemen
stellen niks voor, maar bijen
en hommels zijn er dol op.
Nu, tegen het einde van de
zomer, buigen de dunne
twijgen onder een vracht
van witte of roze bessen. De
sneeuwbes wordt als oubol
lig gezien, maar heeft één
grote deugd. Hij groeit waar
andere struiken het laten af
weten: in droge schaduw on
der bomen. Een andere aar
dige eigenschap is dat je er
een hegje van kunt maken.
Hier ligt misschien een uit
weg voor de tuinier die al ja
ren tobt met de buxusmot.
Kies voor een haag van de
variëteit 'erect' die, zoals de
naam suggereert, recht over
eind groeit.
Laat het staartje van de va
kantie nu samenvallen met
het rijpen van de bes van de
symphoricarpos. Stop deze
klapbes in een blaaspijp van
elektriciteitsbuis en schiet
hem tegen het raam van de
buren, waar hij met een klap
uit elkaar knalt.
Geen dag zonder
opzienbare ontdek
kingen in eigen tuin.
Hoewel: deze ontdekking
deed ik in andermans tuin.
Daarin staat een groep persi-
caria, behorend tot wat ik
weieens smalend 'de vaste
planten- en siergrassen-
brigade' noem. Dat zou ik
misschien moeten laten,
maar ook ik heb mijn lelijke
trekjes.
Goed, ik was in de tuin
van een kennis en be
wonderde een paar
vierkante meter
persicaria ofwel
duizendknoop in
volle bloei. Veel
blad, met daarbo
ven een zee van
vrijdag 25 augustus 2017
GO
Verkleefd met rampspoed
Tegen het einde van de
vakantie begint de jeugd
wat landerig te worden.
Reageren?
r.vandekaa@persgroep.nl
Zomerse trends,
natuurlijk heeft
tuingoeroe Romke
van de Kaa daar
een mening over.
Dus ook over
insectenplanten.
