Toch ben
ik soms
nog boos
houdt in de steeg achter ons huis voortaan haar
adem in, bang om dodelijke bacteriën in te ademen.
Mijn moeder neemt altijd het zekere voor het onze
kere en zit om de haverklap met mij bij de (nieuwe)
huisarts.
Door alle gebeurtenissen is ze in diepe rouw, maar
ze zet haar emoties opzij. Ze gaat door. Voor haar vier
jonge kinderen en haar gehandicapte man. Plus een
financiële situatie die van de ene op de andere dag
penibel is geworden. Voor de grafsteen van Jasper
wordt zelfs een spontane inzameling gehouden
onder mensen uit de kerk. 'Een sterke vrouw', zeg
gen mensen als ze haar moeten omschrijven. In haar
eentje zorgt ze er in die jaren voor dat iedereen te
eten en te drinken krijgt, dat de kinderen op tijd naar
school gaan, dat iedereen kleren heeft en schoon het
huis verlaat. Maar als ze mij bij de kleuterschool
heeft afgezet, kan ze soms niets anders dan huilen.
Van haar verdriet merk ik die eerste jaren weinig.
Wel heb ik vaak het gevoel dat ze mij niet begrijpt.
Zo heeft een klasgenootje uit groep 4 een prachtig
rokje met sprookjesfiguren. Jaloers vertel ik er thuis
over. We hebben niet veel geld, maar mijn moeder
wil zelf wel wat maken. Nog dezelfde week zoeken
we een stof uit in de winkel. Sneeuwwitje en de
Zeven Dwergen. Ik ben in de zevende hemel. Het
duurt ruim een jaar voordat het rokje klaar is. Ik zit
inmiddels in groep 5 en ben de Disney-
sprookjesfigurenfase ver voorbij. Ik wil
het niet meer. Maar het rokje moet
aan, want zij heeft het niet voor niets
gemaakt.
Lang baal ik van mijn moeders onbe
grip. Met vriendinnen is het regelmatig
een gespreksonderwerp. Tot een van hen
tijdens een avondje uit zegt: „Eigenlijk is
het heel oneerlijk. Je vader mag van jou
wel ziek zijn, maar je moeder is door al
die gebeurtenissen toch net zo gehandi
capt?" Haar opmerking komt aan. Voor
het eerst bevat ik dat de lastige relatie met
mijn moeder waarschijnlijk veel te
maken heeft met die twee jaar voor mijn
geboorte. Die gebeurtenissen maakten
haar vanbinnen kapot en veroorzaakten
een langdurige depressie. Ze worstelde
met het leven, waarin ze vaak geen
ruimte over leek te hebben voor de
gevoelens en gedachten van een ander. Al
deed ze zeker haar best. Zo leerde ze mij
omgaan met geld, hielp me bij mijn stu
diekeuze, was ze er altijd met verhuizen
en kwam direct aansnellen bij ongeluk
ken of andere vervelende situaties. Daar
ben ik haar dankbaar voor.
Toch ben ik soms nog boos op de
gebutste vrouw die ze ook is. Omdat ze
haar depressie nog altijd niet de baas is.
Als ze steeds weer zegt dat ze het liefst de
hele dag in bed zou willen liggen. Dan
denk ik: ik kan toch verdorie wel één
gezonde ouder hebben? Nog altijd zou ik
dat het liefst willen.
Inmiddels weet ik: zij wil dat waar
schijnlijk ook. <1
Reactie Riannes
moeder
Baby
Als Rianne wordt
geboren, heeft haar
moeder net een
zoontje verloren.
Haar man heeft
hersenletsel over
gehouden aan een
verkeersongeval.
„Ik vond het ontzettend moeilijk
om Riannes verhaal te lezen.
Het doet pijn. Eerst dacht ik:
hier herken ik me niet in, dit
ben ik niet. Er waren toch ook
goede tijden? Een paar dagen
later besefte ik: dit was ik mis
schien ook. Ik heb mijn best
gedaan, maar heb al die jaren
wel op de toppen van mijn kun
nen geleefd. Het is misschien
te veel geweest allemaal. Ik
had het natuurlijk graag
anders gezien. Ik had mijn
kinderen liever een gelukkige
moeder gegeven, en rust en
vrede in huis."
24 zaterdag 19 augustus 2017
