44
D
6
COLUMN ROLAND DUONG
Al gaat een pont alleen maar heen en weer, een eentonige
verblijfsplek is het allerminst. Vandaag gaan we op en neer
naar Cuijk. „Ik kick op pontjes."
Overstromingen kennen ze
wel in Cuijk. Het Brabantse
dorp kampte in de loop van
de eeuwen talloze malen met water
overlast. Maar een bijna lege rivier
bedding is niet eerder vertoond. Tot
begin dit jaar een schip tegen de stuw
bij Grave botst en het waterpeil in de
Maas razendsnel daalt.
„Het was net de apocalyps", zegt
Roy Kersten (30), de blonde viking
veerman die vandaag dienstdoet op
de Spes Mea ('Mijn hoop'), het pontje
tussen Cuijk en Middelaar. „Meters
water weg en tussen die zwarte, rots
achtige oevers alleen nog een smal
stroompje. Je wist niet wat je zag."
De pont komt droog te liggen en kan
een maand niet varen. Pech voor de
vaste gebruikers die een flink stuk
moeten omrijden. En voor eigenaar
Ton Paulus die al die tijd zonder in
komsten zit.
Fietsbrug
Nu vaart de pont weer zoals hij doet
sinds Ton Paulus de veerdienst in
t987 begon. Maar daarmee zijn de
zorgen van de eigenaar niet voorbij.
In de loop van volgend jaar wordt
naast de spoorbrug tussen Cuijk en
Mook een fietsbrug geopend.
„Grote kans dat veel vaste klanten
de pont links zullen laten liggen",
zegt veerman Kersten. Wat dat bete
kent voor de pont? „Misschien valt
het mee, want de meeste passagiers
zijn toeristen en dagjesmensen."
Zoals de bevriende echtparen Thea
en Theo Versteegden en Henk en
Jeanne Versteden uit Boekei, vieve
gepensioneerden die zoals vaker sa
men een fietstochtje maken. „En als
het even kan, nemen we een pontje.
Dat geeft altijd zo'n gezellig vakan
tiegevoel, hè", zegt Thea.
Ook de afgetraind ogende wielrij
der Frans Korsten (73) pakt graag een
pontje op zijn fietstochten. „Ik kick
op pontjes. Sinds ik gepensioneerd
ben, fiets ik een paar honderd kilo
meter in de week, om jong te blijven.
En altijd neem ik een of meer pontjes
in de route op. Keus genoeg hier in de
buurt."
Gastheer
Veerman Kersten speelt met verve de
rol van gastheer als hij rondgaat om
het veergeld te innen. Hier een
praatje, daar een grap. „Hoi hè!"
Op zich stelt het werk misschien
niet zo veel voor, zegt Kersten. „Maar
je moet toch altijd alert blijven." Niet
te dicht voor of achter een vracht
schip oversteken bijvoorbeeld, want
dan kan zomaar de geleidekabel wor
den meegetrokken, met alle gevolgen
van dien.
Freelance
Ongeveer anderhalve minuut duurt
de overtocht. Tijdens een dienst vaart
Kersten misschien wel tachtig keer
heen en weer.
„Ik doe dit één dag in de week,
naast mijn werk als freelance tekst
schrijver", legt hij uit. „Zo blijft het
leuk. Want zeker als het slecht weer
is en er weinig passagiers zijn, kan
een werkdag lang duren. Weet je wat
het is? Met een pont ben je wel de
hele dag aan het varen, maar je komt
nergens."
sprake van milieuverontrei
niging. De fijnstof van de
sjoemeldiesels daalt ook hier
neer.
Maar inmiddels heeft ook
het plastic zijn weg gevon
den in onze directe leef
omgeving. Minuscule plas
tic deeltjes worden aange
troffen in ons drinkwater, in
bier en ook in honing. Het
zijn dus niet alleen onze
zeeën die te kampen hebben
met plasticvervuiling.
Geschat wordt dat jaarlijks
rond de 8 miljoen ton aan
plastic afval in de oceanen
terechtkomt. Je kunt die
hoeveelheid vergelijken met
zestien plastic tasjes voor
elke meter kustlijn op de
Hoe komen die
plastic deeltjes
nou in honing
terecht?
wereld. Probeer het je voor
te stellen. Je verheugt je op
dat heerlijke strand, maar je
moet door een moeras van
plastic heen waden om bij
de zee te komen.
Vanaf volgend jaar zijn daar
geen plastic tasjes meer te
krijgen. Alleen stevige,
duurzamere tassen. De rest
van de supermarktketens
moet maar snel volgen. Dat
scheelt in Nederland al gauw
tientallen miljoenen tasjes
per jaar.
Maar hoe komen die plas
tic deeltjes nu in honing te
recht? Voor een deel door
de cosmetica-industrie. In
scrubs en tandpasta zitten
kleine plastic deeltjes die als
schuurmiddel dienen. Die
deeltjes verdwijnen in het
riool, zijn te klein om eruit
te kunnen filteren en vinden
hun weg in ons directe leef
milieu.
Dit probleem wordt aan
gepakt door de industrie
zelf. Unilever, Colgate en
ook de Hema hebben alle
microplastics uit hun pro
ducten gehaald. Dat scheelt.
Maar er is een nog grotere
vervuiler: slijtstof van au
tobanden. Jaarlijks komt
1.000 ton aan slijtstof van
autobanden in het Neder
landse milieu terecht, ofte
wel 130.000 autobanden! Dat
dwarrelt neer op onze wei
degronden en in onze tui
nen. De bijtjes nemen de
microplastics mee met het
stuifmeel naar de bijenkorf
en zo komt het plastic in de
honing.
mijn tuin is
e tuin is nu op zijn
mooist. Vol groen en
alles bloeit. Als luie
laat ik de natuur
graag haar gang gaan. Een
zee aan witte veldbloemen is
het resultaat. De naam van
de plant is minder idyllisch:
scabiosa oftewel schurft-
kruid. Niet omdat het
plantje de huid irriteert,
maar omdat de bloeme
tjes uit schilferige schubbe
tjes bestaan. Die trekken on
telbare bijtjes en de vlin
ders aan.
tuinier
woensdag 16 augustus 2017
Roy Kersten vaart
de pont wel tachtig
keer per dag heen
en weer.
FOTOJOHANNEBBELING
Wat?
Veerdienst Cuijk-
Middelaar
Waar?
De Maas bij Cuijk
Hoezo?
Lag een maand op
het droge na een on
geluk bij de stuw bij
Grave
Meer?
tonpaulusveer-
bedrijf.nl
Varen zonder einddoel
Johan Nebbeling
Daarom is de maatregel
van de Aldi toe te juichen.
Reageren?
roland.duong@persgroep.nl
Roland Duong,
de nieuwsgierigste
man van Neder
land, onderwerpt
zomerse
producten aan een
onderzoek.
Dit beeld van een
florerende tuin
en natuur is be
drieglijk. Ook in
