3
'Al snel zag ik een oliespoor en brandden er lampjes'
Zijn diploma had geen
prioriteit, geeft Pim
van der Wardt uit
Ansen toe. Want ei
genlijk stond z'n hele
eindexamenjaar in
het teken van één
doel: zelf een festival organiseren.
„Met twee vrienden speelde ik in een
bandje", vertelt hij. „Het leek ons ge
weldig een keer op een festival te
spelen. Er was één probleem: we wa
ren gewoon een kutband. Wij snap
ten ook wel dat niemand ons ooit zou
vragen. Dan maar een eigen festival."
Twaalf jaar later is Vogelpop uitge
groeid tot een waar volksfeest. Nog
elke zomer staan er duizend bezoe
kers te dansen in de weilanden achter
Van der Wardts ouderlijk huis in
Drenthe.
Zijn verhaal is niet uniek. Volgens
de Festivalmonitor kende Nederland
vorig jaar 943 festivals, een fors ver
schil met de 708 in 2012. Ook het be
zoekersaantal nam explosief toe: van
19,7 naar 26,7 miljoen. Meestal zijn
het evenementenbureaus en concert-
boeren die nieuwe festivals uit de
grond stampen. Maar er zijn uitzon
deringen. Doodgewone liefhebbers
die de stoute schoenen aantrekken,
van sloophout een podium timme
ren en met een krat compensatiepils
bereidwillige bandjes benaderen.
Strontwagen
Zo ook Lars van der Veen, die met
zijn surfschool Surfana al vijf zomers
een gelijknamig festival organiseert
in een Bloemendaalse duinpan. Het
aanvankelijke bezoekerstal van 30 is
nu aangezwollen tot 2.000 man.
„Niet normaal wat er bij komt kij
ken", zegt Van der Veen. „Zo konden
bezoekers dit jaar voor het eerst enkel
contactloos betalen. Totdat de stroom
uitviel. We hadden een duurzame
zonnebatterij, maar die bleek niet
genoeg energie te leveren. Moes
ten we alsnog halsoverkop
draaien op een aggregaat."
Als we in de
min komen,
zullen we
toch ons eigen
spaargeld
moeten lappen
„Ik leer nog elk jaar bij", beaamt
Brian van Beek van TAG Festival: in
2010 gestart als ludieke inzamelings
actie voor een goed doel in India en
inmiddels uitgegroeid tot een vol
waardig electrofestijn (2.500 bezoe
kers) op de manege van Son en Breu-
gel. „De meest voor de hand liggende
zaken zie je het gemakkelijkst over
het hoofd. Dan moet ik weer uitruk
ken met een tuinslang omdat er op
de camping geen stromend water is
om tanden te poetsen."
Bands die last-minute afbellen
omdat de vrouw van de drummer
weeën heeft. Vrijwilligers die stom
dronken achter de munten staan.
Ook Van der Wardt heeft het alle
maal meegemaakt. „Vindingrijkheid
is het allerbelangrijkst", onderstreept
hij. „Een van de eerste edities hadden
wij gerekend op 500 bezoekers, toen
er ineens 1.000 man op de stoep
stond. Al snel zaten de toiletten vol
en was het eten op. We hebben toen
100 pizza's besteld bij de lokale Itali
aan. En een boer uit de buurt kwam
met zijn strontwagen de dixies leeg
zuigen."
Vrijwilligers
De locatiekeuze is allesbepalend,
stellen ze alle drie. Vogelpop vindt
nog altijd plaats in de achtertuin, al
zijn ook de weilanden van de buren
inmiddels geconfisqueerd om plaats
te bieden aan de camping en parkeer
plaats. Surfana wordt gehouden op
een lokale duincamping. „Hoewel
dat de eerste keer bijna mis ging",
herinnert Van der Veen zich. „Toen
wilde de campingdirecteur zich op
het laatst terugtrekken toen hij alle
rockbands op onze website zag."
Zonder de inzet van vrienden, ken
nissen en andere vrijwilligers is elk
doe-het-zelf-festivai gedoemd te
mislukken, weten de drie ervarings
deskundigen. En de line-up dan?
„Een goede band kost al gauw 30.000
tot 60.000 euro", weet Van der Veen.
„Dat kunnen wij niet ophoesten.
Onze duurste act heeft denk ik 1.200
euro gekost. Maar we krijgen ook da
gelijks mailtjes van artiesten die het
gewoon tof vinden op een surffesti-
val te spelen." Van der Wardt: „De
echte headliners kun je als kleinscha
lig festival onmogelijk betalen."
Quitte
Voor het geld moet je het sowieso
niet doen, benadrukken de drie orga
nisatoren. Ze halen opgelucht adem
als ze quitte draaien. Van der Veen:
„Voor die vijf edities van Surfana
hebben honderden vrijwilligers on
telbaar veel liefde gegeven, maar we
hebben er geen euro aan overgehou
den. De eerste keer bedroegen de on
kosten 18.000 euro, gedekt door de
kaartverkoop en de surfschoolkas. In
middels is dat ruim 200.000 euro. Je
kunt jezelf makkelijk rijk rekenen als
je zo'n massa bezoekers ziet, maar je
moet niet onderschatten hoeveel,
De zonnebatterij
werkte niet. Moesten
we alsnog draaien op
een aggregaat
soms onvoorziene, kosten er op je af
komen. Een kapotte boormachine,
een factuur van Buma-Stemra. We
hebben weieens 60.000 euro verlies
geleden juist toen we dachten een
lekker jaar te draaien. Toen moesten
we een lening afsluiten."
TAG Festival vond deze zomer voor
het eerst sinds zeven jaar zelfs hele
maal niet plaats vanwege een lege
kas. „Vorig jaar kwamen er hagelste
nen als tennisballen uit de lucht en
bleven te veel mensen thuis", ver
klaart Brian van Beek. „Wij zijn
een gratis festival. De drempel is
laag om te komen, maar tegelij
kertijd ook om weg te blijven."
Van der Wardt: „Ik schrik we
ieens hoe gemakkelijk we 15.000
euro uitgeven. Als we in de min
komen, zullen we toch ons eigen
spaargeld moeten lappen. We zijn nu
ook een serieus festival. We kunnen
niet meer aankomen met een teiltje
halve liters bier. Er moet gewoon een
professionele tap staan."
Ongeorganiseerd
Tegelijkertijd wil Van der Wardt juist
dat houtje-touwtje-element niet vol
ledig overboord gooien. „Sommige
dingen laten we bewust wat ongeor
ganiseerd. Ons tijdschema loopt bij
voorbeeld altijd anders dan vooraf
geprogrammeerd. Dat geeft het pu
bliek net dat avontuur wat bij zo'n
klein festival hoort. Ze mogen best
weieens denken: goh, dat had beter
gekund."
„Dat pioniersgevoel is juist de
charme", ziet ook Van der Veen. „De
intentie is niet om zo veel mogelijk
geld te verdienen, maar om iedereen
een waanzinnige goede tijd te laten
beleven."
Van Beek: „Steeds meer mensen
zijn het beu om drie dagen rond te
sjokken op een onmogelijk groot fes
tivalterrein of bij 35 graden twee
munten te moeten betalen voor een
flesje water. Kleine festivals voelen
als thuiskomen. Het pure festivalge-
voel."
Van der Wardt: „Mensen zoeken
saamhorigheid en dat is op kleinere
festivals bijna automatisch groter.
Dus als de dixie dan een keer over
stroomt, zijn bezoekers ook verge
vingsgezinder. Dan gaan ze echt de
boel niet slopen."
woensdag 16 augustus 2017
GO
Smaakt prima, zo'n
eigengereide aubergine.
aardbeienvlees. Appels vor
men weieens een mooie bil
naad als de bestuiving niet
gelijkmatig was. En ook au
bergines willen weieens uit
de band springen met een
wormvormig aanhangsel. Ik
trof zo'n exemplaar aan in
een Franse supermarkt. Hij
smaakte prima. Meer zien?
Op Instagram vind je onder
de hashtag #UglyProducels-
Beautiful plaatjes van kom
kommers in innige omhelzing
en citroenen met een bob-
belneus. Thumbs up voor on
regelmatige vruchten!
Tot morgen,
Gerda
De vakantie van Joeri
Wisse (32) en zijn
gezin uit Yerseke liep
anders dan verwacht.
Door één steen.
„Op één van de laatste
dagen van onze vakan
tie in Frankrijk - ik was
er met mijn vrouw en
twee jonge kinderen -
reden we richting het
stadje Nyons. Je ziet ze
daar vaak: verkeersbor
den die waarschuwen
voor vallende ste
nen. Nooit heb ik
zo'n steen ge
zien. Tot deze
vakantie. Er
rolde ineens
een kei, ter
grootte van
een kleine voetbal,
onder de auto door en
spatte uit elkaar.
Al snel zag ik een olie-
spoor en brandden
rode lampjes in mijn
dashboard.
Het was op zwarte
zaterdag, de
drukste dag
voor de hulp
diensten.
Na vier uur
werd onze auto opge
haald, maar stonden wij
nog langs de kant van
de weg. We hebben
nog een uur moeten
wachten op een taxi
die ons terugbracht bij
de tent. Daarna moes
ten we weer met een
andere taxi een huur
auto ophalen, een uur
rijden.
Nyons schijnt mooi te
zijn, maar wij zijn er
nooit aangekomen."
- Sanne van der Kolk
Matthijs Meeuwsen
44
—Pim van der Wardt,
Vogelpop
—Lars van der Veen, Surfana
ILLUSTRATIE AART-JAN VENEMA
