44
6
COLUMN RENÉ DIEKSTRA
Alma Sterk
Mieke Hendriks
Reistijd: 18 uur en 25 minuten
Afstand: 14.170 km
Amersfoort
De zomer is dé tijd om dierbaren op te zoeken die elders op de
wereld wonen. Mieke Hendriks (41) woont in Australië en
bezocht onlangs haar moeder Alma Sterk (64) in Amersfoort
Bijna alles viel samen. Haar
moeder gaf een feest, haar
vader werd 65 jaar en haar
schoonmoeder 80: fotograaf Mieke
Hendriks had afgelopen maand ge
noeg redenen om met haar gezin
vanuit het Australische Perth naar
Nederland te reizen. Mieke: „Het was
supergezellig en superfijn om ieder
een weer te zien en te spreken; zeker
omdat ik hier twee jaar geleden voor
het laatst was. Mooi om te zien dat
onze kinderen, die in Australië zijn
geboren, gewoon in de armen van de
opa's en oma's rennen. Zij vinden het
ook fantastisch in Nederland."
Ook voor haar moeder Alma Sterk
waren het bijzondere weken. Doch
ter Mieke woont bijna negen jaar in
Australië, dus koestert ze de momen
ten samen. Alma: „Voordat Mieke
verhuisde, woonden we bij elkaar om
de hoek in Amersfoort. Een kopje
thee, het gewone dagelijkse leven
met elkaar, dat mis je opeens. Maar
we hebben ook tegen elkaar gezegd
dat we niet ongelukkig moeten wor
den van het gemis."
Dat is ook niet gebeurd. Maar als
dochter Mieke weer in Nederland op
duikt, is de vreugde bij Alma wel ex
tra groot. Zeker als partner René en
de in Australië geboren kleinkinde
ren Storm (7) en Noli (6) meereizen.
Alma: „Ik probeer zelf ook zo vaak
mogelijk naar Australië te gaan. Dat
is weliswaar een monsterrit voor me,
ook omdat ik niet zo mobiel ben,
maar als we elkaar zien, hebben we
direct weer quality time."
Ook dit keer was dat het geval, met
een speciale reden. Alma: „Na een
ernstig ongeluk, diverse operaties én
heel veel hulp van familie en vrien
den heb ik gezegd dat ik ooit, als de
operaties achter de rug zijn, een groot
feest wil geven om iedereen te be
danken. Dat proces is nog niet ten
einde, maar toch vond ik het tijd om
dat feest te geven. Het was prachtig,
heel bijzonder ook met al die vrien
den en familieleden die me de afgelo
pen jaren hebben geholpen. En voor
mij was het geweldig dat Mieke en
haar gezin er ook bij waren."
Rouw
Die mooie herinneringen blijven. In
middels is Mieke alweer terug in
Perth. Alma: „Als Mieke is vertrok
ken, ben ik daar een paar dagen niet
vrolijk van, het voelt dan als rouw. Ik
bedoel: we genieten zo van elkaar en
dan is het er opeens niet meer."
Toch geniet moeder Alma van alles
wat er wél is. „Mieke is heel sociaal,
meelevend en communicatief. Je
hoort ook vaak genoeg van ouders en
kinderen die wél bij elkaar om de
hoek wonen, maar geen goede relatie
hebben. Dan heb ik dit liever."
Het belangrijkste vindt moeder
Alma: „Mieke is met partner en haar
kinderen in Australië gelukkig, in
alle opzichten. En ik snap het ook
heel goed: als ik in Australië op be
zoek ben, geniet ik ook van de relaxte
sfeer, alles ademt take your time, alles
is ruim. Als de financiën het zouden
toelaten, zou ik een huisje in de
buurt van Perth kopen en daar drie
maanden per jaar verblijven."
Een definitieve verhuizing van
Nederland naar Australië zit er echter
niet in. Alma: „Daarvoor houd ik te
veel van mijn zoon en zijn gezin en
mijn familie en vrienden hier in
Amersfoort."
Het is al een vakantie
of wat geleden, maar
de manier waarop ik
op de lachspieren van ande
ren werkte, schuurt af en toe
nog. We hadden in Spanje in
een vakantiepark een bun
galow gehuurd. Op een och
tend, bij het smeren met
aftershavecrème, wordt op
de deur geklopt en geroepen:
'Mister Djekstra, telefon in
reception.' Snel schiet ik kle
ren aan, roep 'I am coming'
en spoed me naar de recep
tie. De receptionist kijkt
me bij binnenkomst
met een blik vol verba
zing aan en wendt die
dan snel af, terwijl een
brede glimlach op zijn
gezicht verschijnt. Ik
vind het een merkwaardige
reactie. Maar tijd erbij stil te
staan heb ik niet, want hij
reikt me de telefoon aan.
en alleen via vaste lijnen wil
bellen. Terwijl ik in gesprek
ben, komen twee meisjes
binnen, ik schat ze een jaar
of 14, gevolgd door een
vrouw, hun moeder waar
schijnlijk. Het voorste
meisje kijkt mij aan en ter
wijl haar wenkbrauwen om
hoog gaan, stoot ze het an
dere meisje aan. Dan begin
nen ze allebei, met een
schuine blik naar mij, te gie
chelen. Zo'n bijzondere ver
schijning ben ik nu ook weer
Ze beginnen
met een schuine
blik naar mij te
giechelen
niet en het lijkt me onwaar
schijnlijk dat de meisjes mij
van mijn krantenfoto her
kennen. Ik beëindig het ge
sprek, geef de telefoon aan
de receptionist en vraag:
'What's so funny?' 'What's
so funny?', roept een van de
meisjes giechelend alsof dat
zo duidelijk is als wat, ter
wijl ze haar moeder op mij
wijst. Die kijkt nu ook half
lachend, half medelijdend,
in mijn richting. Gepikeerd
loop ik de receptie uit.
Wanneer ik de bungalow
weer binnenloop en mijn
vrouw begint met 'wie was
dat aan deschiet ook zij
in de lach. 'Ben je zó naar de
receptie gegaan?', roept ze
uit. 'Ja', antwoord ik geïrri
teerd, 'wat is daar nou voor
bijzonders aan.' 'Kijk zelf
maar in de spiegel', zegt ze.
En dan zie ik het ook. Ik heb
de doorzichtige plastic
douchemuts met witte elas
tieken rand, die ik altijd op
zet als ik aftershavecrème
opdoe, nog op. Ik zie er op
merkelijk maf uit. 'En wat
hebben ze bij de receptie ge
zegd?', wrijft ze spottend
een bak zout in de wonde:
'Mister Djekstra, waarom
doet u een condoom om uw
hóófd?'
Ik heb de receptie een aan
tal dagen gemeden. Toen
ik de moeder weer tegen
kwam zei ze op een manier
die duidelijk bedoeld was als
een sympathieke pleister op
mijn gevoel van schaamte:
'U moet maar zo denken,
zoiets overkomt je geen
tweede keer.' Ik hoop het
maar. Voor mijn zelfbeeld
was één keer leuk genoeg.
dinsdag 15 augustus 2017
GO
Enkeltje Perth zit er niet in
Leo van Marrewijk
Psycholoog René
Diekstra buigt zich
deze zomer over
de menselijke
geest. Deze week:
giechelende
meisjes.
Aan de lijn een familielid
dat geen mobiel gebruikt,
Reageren?
rene.diekstra@persgroep.nl
