'In succes blijven
hangen is
levensgevaarlijk'
Uw eigen kinderen waren nog te
klein, maar een hele generatie kent
u als Erik Engerd van de Strate-
makeropzeeshow en J.J. de Bom,
roemruchte programma's die in
het collectief geheugen zitten.
„Doordat er bijna geen televisie was. Dan
is het makkelijk om tot dat geheugen
door te dringen. Kijk, de Stmtemaker
werd uitgezonden terwijl op het andere
net koorzang was van de NCRV. Met alle
respect voor koorzang, maar je moet dan
wel erg religieus zijn om niet naar de
Stratemaker te kijken.
„Klokhuis was ook een roemrucht pro
gramma hoor, vergis je niet. We hadden
jaren met zes- a zevenhonderdduizend
kijkers. In de Stmtemaker en J.J. de Bom
speelde en zong ik alleen. Bij Klokhuis
was ik veel meer betrokken bij de tot
standkoming van het programma, had
functies achter de schermen. Dat is
beroepsmatig interessanter."
„Ja, heel lang. Daar had ik een hekel aan,
maar mijn oudere broer zei dat hij dat
raar vond. 'Je bent acteur en je hebt een
rol gespeeld waar mensen tien jaar later
nog over spreken. Dan moet je toch
gewoon heel trots zijn?' Toen dacht ik,
ja, laat ik het maar zo bekijken. Maar diep
in mijn hart denk ik nog steeds: er was
op het andere net gewoon niks te zien,
en zo moeilijk was die rol niet.
„Ik heb inmiddels op tv en in het thea
ter zoveel andere dingen gedaan. Die had
ik niet kunnen doen als ik tien jaar was
doorgegaan met Erik Engerd. Het is een
belangrijke leidraad voor mij geweest: bij
successen ophouden, en ze meenemen
naar nieuwe dingen. In succes blijven
hangen is levensgevaarlijk. Nooit gedaan.
„Erik Engerd was een populaire figuur
die ik nog jaren had kunnen uitventen,
maar ik heb hem buiten de studio nooit
zich uit pratend. „Oude dame aan de kust,
dat vind ik toch wel een mooie column
van mezelf, een van de betere. Aha, daar
is het." En leest vervolgens het hele
verhaaltje voor, met zijn karakteristieke
donkere stem.
„Zo'n vrouw die haar stand ophoudt,
met een bontje om de hals en een vaag
blauw drankje op haar tafeltje aan de
boulevard... een soort verwantschap voel
ik met zo'n dame. Een beetje een scharre
laar, net als ik. Het heeft te maken met dat
je jezelf niet helemaal serieus neemt. Een
schijnwereld ophoudt. Mijn bridgeboek
heet ook Een goede speler is niet eerlijk.
gespeeld. Ik heb geen winkel geopend,
geen stuiver verdiend. Omdat ik niet aan
dat soort leven wilde wennen, aan dat
soort geld. Dat was niet goed voor hoe
ik verder wilde met het toneel. Ik ambi
eerde een langjarige carrière, ik wilde
geen Swiebertje worden. Dus toen het
programma stopte, vond ik dat niet erg."
Hij richt zijn grote lijf op om - op verzoek
- te zoeken naar zijn boek De scharrelaar,
een mix van gepubliceerde columns en
gebeurtenissen uit zijn dagelijks leven.
Hij gaat langs de boekenkast en de stapel
tjes op de salontafel, ondertussen voor
U bent vast heel lang nageroepen:
'Hé, Erik Engerd!'
121 zaterdag 12 augustus 2017
