21
ADO DEN HAAG
stuurde me altijd videobanden
van Studio Sport. Zo hoefde ik m'n
cluppie niet te missen."
Terug aan wal, gaat John aan de
slag bij een transportbedrijf. „Als
vrachtwagenchauffeur. En ja, dat
betekende wéér veel van huis.
Zondagmiddag op weg, pas zater
dagavond terug. Dus ook toen
geen bezoekjes aan het stadion."
John wordt een vaste luisteraar
van Langs de Lijn. „Dat kon je
toen nog overal in Europa
ontvangen via de midden
golf. Zat ik daar in m'n ca
bine in m'n eentje te
schreeu
wen als ADO had gescoord."
Remco lacht. „Dat doet-ie nog
steeds hoor. Hij is écht bloedfana-
tiek."
Bij hem duurde het veel langer
voordat hij besmet raakte met het
ADO-virus. Niet zo gek als je be
denkt dat hij al op zesjarige leeftijd
met z'n ouders meeverhuisde naar
Zeeland. „Mijn vrouw wilde dich
ter bij haar Zeeuwse familie zijn",
zegt John. „En omdat mijn baas
net een bedrijf in Rilland had
overgenomen, gingen we eerst
daar wonen."
Twaalf jaar geleden streken de
Gielisjes uiteindelijk neer in Bors-
sele, om 'nog dichter bij m'n
schoonfamilie te zijn'. Het bete
kende voor Remco opnieuw
wennen aan een andere om
geving. Waarbij hij ook op
zoek ging naar een eigen
identiteit. Die was met
zijn Haagse wortels
snel gevonden. „Toen
ze op school vroegen
voor welke club ik
was, had ik natuur
lijk makkelijk-
net als de ande
ren-voor Ajax
ofFeyenoord
kunnen kie
zen. Ik wilde
wat anders.
Dus zei ik
maar ADO."
Sindsdien zit
de club in z'n
hart. Toch
duurde het tot
2010 totdat hij
een keertje in het
stadion kwam. „Ik
wilde eindelijk wel
eens een kijkje ne
men. En ook m'n va
der vond het leuk
weer eens te gaan. Ze
ker omdat ze net in
het nieuwe stadion in
het Forepark speelden."
Wat z'n eerste wedstrijd
was, kan Remco zich niet
meer herinneren. „Maar ik was
meteen verslingerd aan de
sfeer. Die is fenomenaal."
Sindsdien is hij niet meer uit
het stadion weg te slaan.
Op wedstrijddagen ma
ken vader en zoon er een
echt uitje van. „We zorgen
altijd dat we op tijd bij het
stadion zijn", zegt John. „Ze
ker een uur van tevoren. Soms
zijn de deuren nog niet eens
open." Bij de 'worstenman'
voor de ingang kopen ze stee
vast een broodje beenham,
waarna ze hun plekje op de
tribune opzoeken. Natuurlijk
zitten ze in vak O, waar de
meest fanatieke aanhang te
vinden is. „Het hele stadion
zit, maar in vakken N en O is
het de hele wedstrijd staan en
zingen", zegt Remco. „Die
sfeer, dat fanatisme, dat vinden
we echt prachtig."
Vader en zoon Gielisse laten
zich daarbij zelfbepaald niet
onbetuigd. „Ja, we schelden,
schreeuwen, tieren en juichen wat
af', bekent John. „We staan altijd
redelijk vooraan, zodat we indien
nodig ook de scheidsrechter wat
kunnen toeroepen. Maar altijd op
een grappige manier, hoor. Vaak
moet die scheids er zelf om la
chen."
Als ADO-supporter wordt regel
matig een beroep op je incasse
ringsvermogen gedaan. Dus ja,
tussen de Zeeuwen hebben John
en Remco het soms zwaar te ver
duren. „Iedereen is hier voor Ajax
ofFeyenoord", zegt Remco. „Dan
ben je wel eens het middelpunt
van spot. Maar dat deert me niets.
En de keren dat ze van Ajax ofFey
enoord winnen, is het tijd om te
rug te lachen."
En met dat lachen zit het komend
seizoen wel snor, denken de twee
optimisten. „Het wordt anders dan
vorig jaar", zegt Remco stellig.
„Als de spelers de lijn van de afge
lopen maanden door kunnen zet
ten, eindigt ADO als achtste." Zijn
vader is wat gereserveerder. Hij
hoopt op een plek 'bovenin het
rechterrijtje'. Remco heeft met
name hoge verwachtingen van de
ADO laat ik niet in
de steek. We blijven
gaan. Tot we onze
laatste adem
uitblazen
teruggekeerde Lex Immers en
Dennis van der Heijden. „Die
kunnen iets extra's brengen."
Rouwig om het vertrek van spits
Mike Havenaar is hij allerminst.
„Ik denk dat het de meest luie spe
ler is die ik ooit heb gezien. Die
heeft z'n shirtje nog nooit hoeven
wassen, nooit een druppeltje
zweet verspild."
Chinees spekken
Sowieso is het komend seizoen
anders dan andere jaren. John zal
de tocht vanuit Borssele naar Den
Haag steeds vaker alleen moeten
afleggen: zijn zoon heeft zijn sei
zoenskaart noodgedwongen opge
zegd. „Ik werk voor een bedrijf dat
afValolie van grote zeeschepen af-
Chinees te spekken."
O ja, die Chinees. Wat vinden ze
in Zeeland van de onrust rondom
de investeerder van ADO? „Het is
natuurlijk een rare constructie,
maar het is echt veel te makkelijk
om Wang overal de schuld van te
geven", zegt John. „Ook het be
stuur heeft het niet handig ge
speeld door elke keer de confron
tatie te zoeken. Zo help je de club
niet verder." Het wordt volgens
hem 'de hoogste tijd' dat een groep
lokale ondernemers opstaat die
geld in de club wil investeren.
„Maar ja, die roep klinkt al jaren.
We hebben eigenlijk al niet meer
het geloof dat dat ooit zal gebeu
ren."
Dus maken ze er maar het beste
van, daar in vak O. Gisteravond
moesten de supporters het echter
zonder het fanatisme van vader en
zoon Gielisse doen. Remco zat
weer op zee, John kon onmogelijk
al om 20.00 uur in het stadion zit
ten. „Het is vakantie, hè. Dat bete
kent vaak tot zeven uur, half acht
doorwerken. Ik kan het bedrijf
niet zomaar in de steek laten."
Maar de club hoeft niet te wanho
pen. Over twee weken, tegen Hee
renveen, schalt de luide stem van
John weer door het ADO-stadion.
En op 17 september, tegen Ajax, is
ook Remco weer van de partij.
Komt er ooit een tijd dat ze op de
fiets naar het Forepark kunnen?
John lacht. „Kijk eens om je heen",
zegt hij wijzend naar het groene
dorpsplein. „Nergens vind je het
zo rustig als hier."
Maar, geeft hij toe, soms is het wel
érg rustig. En in de Haagse regio
komt hij nog steeds graag. „Dus
nee, ik sluit niet uit dat we ooit te-
rugverhuizen. Hoe dan ook, ADO
laat ik niet in de steek. We blijven
gaan. Totdat we onze laatste adem
uitblazen."
tapt. Daarvoor zit ik om de week
een week lang op een bootje.
Daarmee pendel ik op en neer tus
sen Zeebrugge en Rotterdam." En
ja, week op, week af aan boord be
tekent dat hij lang niet altijd meer
de wedstrijden van ADO kan be
zoeken. „Ook afgelopen jaar was
het al vaak krap. Ik heb helaas al
zoveel wedstrijden moeten mis
sen dat ik op een gegeven dacht
dat ik die kaart alleen had om die
zaterdag 12 augustus 2017
zit AD O in het bloed
Vader en zoon bij de kerncentrale, foto johan van der heijden
-John Gielisse (60)
