E
44
6 vrijdag 11 augustus 2017
COLUMN ROMKE VAN DE KAA
Vakantie hoort leuk te zijn, maar dat is het niet (altijd).
Suzanne Eijgenraam weet waarom: ze is bang voor het
onbekende.
ijn koffer is net op de band
verdwenen als de grondste
wardess vraagt: 'Wat is jullie
verblijfadres in Amerika?'
Verblijfadres?! Dat hebben we niet!
Mijn vriend en ik willen op de bon
nefooi een hotel in Miami zoeken en
daarna doorrijden naar Orlando,
waar familie een bungalow heeft ge
huurd.
In mijn hoofd ontstaat kortsluiting.
De spanning die zich in de dagen er
voor langzaam heeft opgebouwd,
komt er in één keer uit. Ik begin on
bedaarlijk te huilen en kan niet meer
stoppen. Als we geen adres hebben,
vindt de Amerikaanse douane dat
ongetwijfeld verdacht. In het televi
sieprogramma Hello Goodbye zag ik
eens hoe een Nederlands stel ge
scheiden van elkaar in een streng be
waakte Amerikaanse cel was beland,
omdat hun visum een paar dagen
was verlopen. Dat gaat ons ook ge
beuren. Ik weet het zeker. Misschien
komen we wel in Guantanamo Bay
terecht.
Ziekenhuis
Mijn paniekaanval heeft een voorge
schiedenis. Tot een jaar voor dit inci
dent had ik nooit gevlogen. Niet van
wege vliegangst, maar omdat ik bang
ben voor het onbekende in het bui
tenland. Wat als daar iets gebeurt?
Wat als ik mijn been breek of heel
ziek word? Kunnen ze me wel ver
staan en helpen in zo'n buitenlands
ziekenhuis? Of wat als er iets ernstigs
met mijn dierbaren aan de hand is?
Ben ik dan op tijd terug in Neder
land? Maar de grootste angst is de
angst voor mijn eigen paniek. Ik ben
bang dat ik niet meer kan stoppen
met piekeren, huilen, malen.
Met mijn vriend had ik inmiddels
een aantal keer geoefend in Europa.
Maar Miami blijkt een oceaan te ver.
Het land is me te vreemd, de verha
len die ik over het strenge beleid heb
gehoord, te eng.
De stewardess vertelt nog dat ze
zonder problemen het adres kan in
vullen van het stel dat voor ons had
ingecheckt. Het helpt niet meer. Ik
kan niet meer ophouden met snik
ken. Mijn handen tintelen en ik ben
duizelig. Ik ga dat vliegtuig niet in.
Daar draai ik misschien wel door. En
dan moet het cabinepersoneel me
een spuitje geven.
Mijn vriend moet vragen of ze
onze koffers uit het vliegtuig willen
halen. Hij is niet eens boos. Wel
teleurgesteld, maar hij heeft ook geen
zin om met een vriendin die com
pleet in paniek is, op reis te gaan. Hij
ziet ook wel in dat dat geen succes
wordt.
Sinds dat moment, nu negen jaar
geleden, blijf ik in Europa. Dat gaat
inmiddels redelijk, al helpen verha
len uit het nieuws nog altijd niet
mee.
Zo houd ik sinds het vliegverkeer
eens helemaal tot stilstand kwam na
dat de Eyjafjallajökull in IJsland was
uitgebarsten - waardoor mijn vader
dagenlang niet weg kon van Gran
Canaria - nauwlettend in de gaten of
er vulkanen aan het rommelen zijn
als ik moet vliegen.
Het betekent ook dat ik nog nooit
in New York ben geweest, een stad
waar ik heel nieuwsgierig naar ben.
Wat als ik daar nu zo in paniek raak
dat ik direct terug wil? Of dat ik niet
kan genieten, omdat ik continu aan
het piekeren ben? Daarvoor is zo'n
reis te duur. Dat wil ik mijn vriend
niet nog eens aandoen.
Daarom gaan we volgende maand
weer naar Ibiza, voor het tiende jaar
op rij. Het voelt er (bijna) als thuis.
n? De wildplukwijzer
al op je smartphone
geïnstalleerd? Ik
woon niet in de Randstad en
denk bij het woord 'wild-
plukken' aan houtduiven en
fazanten, maar ik behoor tot
een uitstervende minder
heid. De moderne mens
denkt aan een actief dagje
uit met het hele gezin.
Jammer alleen dat de makers
van de wildplukwijzer meer
verstand hebben van appjes
dan van plukken. Zo
beloven ze je te leiden
naar plaatsen waar je
gratis appels, wal-
notenbomen en
zoutmede kunt
plukken. Appels
plukje, dat klopt,
maar ik ben nog nooit een
wilde appel tegengekomen
die de moeite van het eten
waard was.
Dat is een melig grapje. Na
tuurlijk begrijp ik best wat
wordt bedoeld. Maar dan
nog: walnoten pluk je niet.
Zolang ze aan de boom han
gen, zijn ze nog niet rijp. Je
raapt ze, en dat doe je pas als
ze onder de boom liggen. En
de plaats waar je ze raapt
houd je geheim. Als je die op
internet verklapt, zul je wei
nig noten rapen. Over zout
mede kan ik kort zijn: die
bestaat niet. Het is zout-
melde.
Gelukkig kan er
bij wildplukken
niet zo veel
misgaan
Gelukkig kan er bij het
wildplukken niet zo veel
misgaan. Ik herinner me een
geval waarbij padvinders op
zomerkamp gevlekte scheer
ling plukten, in plaats van
peterselie waar de plant op
lijkt. Volgens de overleve
ring maakte Socrates een
einde aan zijn leven met
deze plant. Met de padvin
ders ging het niet veel beter.
Maar de meeste wildpluk-
kers zullen zich beperken tot
het plukken van bosbessen
en bramen.
Daarin schuilt een ander
gevaar: bosbessenplukkers
zullen waarschijnlijk in aan
raking komen met teken, en
in het braamstruweel loert
de vossenlintworm. Nu
wordt het gevaar van de te-
kenbeet in de natuur over
dreven, naar mijn mening.
Om te beginnen is een teek
trager dan een slak en is het
goed mogelijk het beest bij
tijds te onderscheppen. Ten
tweede heb ik meer last van
teken in mijn tuin dan in de
natuur. En wat betreft de
vossenlintworm: vossen zijn
wildplassers. Pluk bramen
die hoger hangen dan een
vos kan plassen, en je loopt
geen enkel gevaar. Ga wel
even na of de eigenaar van
de wilde natuur überhaupt
op wildplukkers is gesteld. Je
zou de eerste niet zijn die
met een schot hagel van een
particulier landgoed wordt
verjaagd.
En pluk geen eekhoorn
tjesbrood zonder kennis van
paddenstoelen. Stuur liever
een foto naar mij, met loca
tie.
Ik begin al te watertanden
terwijl ik dit schrijf.
@RLOppenheimer
Bang voor Guantanomo Bay
Zomerse trends,
natuurlijk heeft
tuingoeroe Romke
van de Kaa daar
een mening over.
Deze week: de
wildplukwijzer.
-si
Notenbomen plukje niet,
die plant je. Of je rooit ze.
Reageren?
r.vandekaa@persgroep.nl
