Nèrgest nie zö lekker
12 ZE
Buurten
A
Afgelegen wonen is
voor de inwoners van
Burghsluis geen issue.
Integendeel. In deze
Schouwse buurtschap
ervaren ze het echte
Burghsluisgevoel:
rust en ruimte.
Bij Burghsluis denken
de meeste mensen
waarschijnlijk aan de
jachthaven van de
buurtschap. Tegen
woordig is deze gericht op plezier-
vaart, vroeger was hij ook in ge
bruik voor de visserij en als werk-
haven van Rijkswaterstaat.
In de zomer is het een drukte
van belang met wandelaars, fiet
sers en watersporters. Mensen die
mosselen eten op het terras van 't
Oliegeultje of gerookte paling ha
len bij Sam Uil, misschien wel de
bekendste visser van de Westhoek.
Ook rondvaartboot de Onrust
zorgt er voor de nodige drukte. Die
drukte vind je hier in de winter
slechts op één dag; rond eind no
vember, tijdens de intocht van
Sinterklaas.
Paradijs
Aan de Oude Havenweg achter de
Suikerdijk merkje niets van alle
commotie. Het buurtje telt dertien
woningen en is voor de bewoners
een klein paradijs op aarde. Ze
kunnen werkelijk niets bedenken
dat niet fijn is aan dit door het
grote publiek 'vergeten' stukje
Burghsluis.
Lia en Gert Jan van der Salm wo
nen hier al 32 jaar. Lia vindt het to
taal geen probleem om zo afgele
gen te wonen. „Het is hier heerlijk.
De zomerdrukte is net zo fijn als
de winterstilte. Wij zijn één van
de weinige permanente bewoners.
De meeste huizen worden als va
kantiewoning gebruikt. In de win
ter is het alleen doordeweeks echt
stil, in het weekend zijn er altijd
wel mensen."
De familie Dekker bijvoorbeeld.
Ellen, Adriaan en hun kinderen
Chariot en Luuk uit Boskoop ko
men maar wat graag even onthaas
ten in Burghsluis. Ellen: „Wij de
len het huisje met mijn zus. De
huizen hier gaan vaak over van ge
neratie op generatie. Mijn ouders
kochten dit in de jaren '70. En
vrienden van hen kochten ook
huizen hier die dan weer in de fa
milie bleven. Bijna iedereen is op
de een of andere manier met el
kaar verbonden."
Na al die jaren vinden Ellen en
haar gezin het nog steeds geweldig
in Burghsluis. „Mensen die hier
komen, gaan niet meer weg. Dat
komt door het Burghsluisgevoel.
Wat dat is? De rust en ruimte, elke
dag zwemmen in de Ooster-
schelde, lezen en barbecueën in de
tuin."
Huizen gaan over
van generatie op
generatie
De tuinen in Burghsluis zijn
niet strak begrensd zoals in een
doorsnee woonwijk. Bomen en
heggetjes geven ongeveer aan wat
bij welk huis hoort.
Voor de huizen langs loopt een
weggetje en als je dat oversteekt
sta je in de tuin. Het weggetje
loopt rond door Burghsluis en ver
leidt nieuwsgierige wandelaars
een kijkje te nemen in dat kleine
buurtje. „Wanneer toeristen
langslopen, hebben ze vaak niet in
de gaten dat wij hier in de tuin zit
ten", vertelt Ellen. „Dan horen we
ze praten over hoe schattig het
eruit ziet."
Veilig
Buurman Co van den Boogert viel
in 2012 ook voor dit unieke plekje
achter de dijk. „Ik woon nu in
Utrecht, maar werk in Zeeland en
ben hier een paar dagen per week.
Het voelt als een heel veilig
buurtje; er wordt goed voor elkaar
gezorgd." Dat heeft de buurt
vooral te danken aan Lia. Wanneer
buren er niet zijn en er is iets aan
de hand, dan meldt ze dat in de
buurtapp. „Toen het laatst nood
weer was bijvoorbeeld, heb ik ge
vraagd of er iets was dat ik kon
doen." De veiligheid zit hem daar
naast in het feit dat er geen door
gaande weg is. Ellen: „Ideaal toen
de kinderen klein waren. Ze kon
den nergens heen en leerden hier
fietsen. In het gras, want dan vie
len ze zacht. Kinderen kunnen
hier eerder wat verder van huis
dan ergens anders."
Het voelt als een
veilig buurtje
Adriaan en Ellen vinden het wel
bijzonder dat hun kinderen nog
steeds mee willen naar Burghsluis.
„Ze zijn 14 en 16, maar gaan nog al
tijd graag mee. En dat ondanks dat
de 4G het bij ons niet heel goed
doet."
Die eit 'r de slag van ee?' zegt 'n
mannetje die naost me staot te
kieken naor 'n kunstenaor die
allerlei figuren op 'n glas zit te sliepen.
Ik knikken en zeggen dat 't 'êêl gêêstig
is. Oe dat die vint dat voo mekaore
kriegt? 't Is m'n een raodsel.
Me binnen op de Folkloristische
Dag in Iezendieke, 'n goeie maond ge-
leejen. Dien dag is 'n begrip in 'êêl
Zêêuws-Vlaonderen. Wat zeg ik, in
'êêl Zêêland. Dat ka je best wel zeggen.
Moe je maor op de Mart kieken. Sjêês-
jes en gekroonde pêêren uut 'êêl Zêê
land. 'Oe of ik dat kan zien? An de
dracht natuurlijk. Je ziet daor vrouwen
en vinters op udder Bevelands, maor
ook op z'n Walchers. Jao, a je noe toe
rist bin, dan weete hie natuurlijk niet
uut welk dêêl van Zêêland die ménsen
op die karretjes kommen. Dao zou na
tuurlijk wel 's 't êên en 't ander over
gezeid kunnen worren. Mao jao, begin
daor 's an joengen. Daor is 't einde van
zoek, ee? Gêên beginnen an. Mao mis-
schiens zou t'r toch 'n 'oekje gemaokt
kunnen worren of'n paor kraomen,
wao je wat uutgelegd zou kunnen
worren over die drachten. En ik weete
kik zeker, dat zal gewaordeerd worren.
Echt waor. En veel toeristen zullen ze
ker op de foto willen mee zö'n vint of
vrouwe in dracht. Je zou dan kunnen
vraogen: 'As judder 'n selfie willen
maoken, dat kan gerust 'óór. Mao dan
moen 'k daorom êêst m'n musse goed
zetten.'
Mao noe terug nao de Kèrkstraote,
want doen stoeng die kunstenaor die
teikende op dat glas. Mee 'n soort bore
krassende die daor in. 'n Boore op ele-
triek. Om gêên spetters in z'n öögen te
kriegen, droeg tie 'n bril. En voo z'n
mond 'n kapje. Jao, net as bie de tand
arts tegenwoordig. Je moet 'r maor op
kommen. Mao éérlijk gezeid, 't is wel
veilig ee. Daorom moe je daor as be
zoeker ook niet flak mee je mule d'r op
staon te kieken. Mao jao, je weet 't ee?
Dao binnen altied van die ménsen die
kunnen d'r nie dichte genoeg op staon
te kieken. Da was natuurlijk ook 'ier
zö, ee. Noe ao die vint die dao bezig
was, al 'n paor kêêr 'n mannetje mee 'n
alpinopetje, gebaord dat ie achteruut
moste gaon. Of die dat nie begréép? Ik
weet 't nie. Maor anêês stoppende die
mee graveren en zei duidelijk: 'Dat is
nu de laatste keer.' 't Alpinopetje dra-
oiende z'n eigen om en riep nao z'n
vrouwe die 'n eindje verder op 'm
stond te wachten: „Mina, kom 's kij
ken, het is de laatste keer. Die gaot 'r
mee stoppen."
De graveur wachtende even, pak
kende daonao z'n machientje op, zet
tende de stroom an en goeng geamu
seerd vérder, 't Mannetje mee z'n ka
lotje en z'n vrouwe stoengen allicht
wee vooran. Mee studie keken ze nao
de glasslieper, die daor 's even 'n
schöön pêêrd op een glas sleep. En
mee dat glas trokken ze even laoter vè-
der, nao d'andere kraomen. 'Kiek, da's
zaoken doen,' docht ik bie m'n eigen
en goeng ook vèder. 'Die knaop eit 'r
inderdaod de slag van. 'Bie 'n kraom
waor 't ook zwart van 't volk stoeng,
most ik toch ook even kieken. 'Wat is
't 'r iere te doen?' vroeg ik an 'n
vrouwe die mee 'n mande an d'r èrm
stoeng te wachten. Tere verkopen ze
ovenkoeken,' zei ze. 'Schuuf maor an,
wan je bin nog glad nie an de beurte.'
Intussen vertellende ze dat die koeken
'iere zö 't kraom uutvlogen. Noe, dat
most ze niet vertellen, wan dat zagge
kik ook wel. 'Nèrgest nie zö lekker,' zei
nog. En ze ao gliek. Dao moste kik an-
dienken toen d'r laoter êêne van m'n
bord nao binnen speelende. Mee goeie
beuter en bruune suker, veneigens.
dinsdag 8 augustus 2017
Wat speelt er in uw buurt of
wijk? In deze rubriek nemen
verslaggeefster Mariska den
Hartog en fotografe Dirk-
Jan Gjeltema een kijkje in
uw naaste omgeving. Van
daag: Burghsluis
SD
Wie hier komt wonen, blijft
Mariska Den Hartog
- Ellen Dekker
-Co van den Boogert
In deze rubriek be
lichten we
wekelijks een
Zeeuws dialect.
Deze keer een
verhaal van Rinus
Willemsen in het
Zeeuws-Vlaams.
Beluister de ge
sproken rubriek op
pzc.nl/streektaal.
Ellen, Luuk, Charlotte en Adriaan Dekker (vinr) komen uit Boskoop. Ze delen
hun huis in Burghsluis met de zus van Ellen, fotos dirk jan gjeltema
Lia van der Salm houdt van de stilte in Burghsluis. Ze
is een van de permanente bewoners.
