44
6
COLUMN RENÉ DIEKSTRA
Gimen
Reistijd: 10 uur en 37 minuten
Alexander Fase
Windhoek, Namibië
Afstand: 8.407km
De zomer is dé tijd om dierbaren op te zoeken die elders in de
wereld wonen. Gini en Hans Fase verheugen zich op het
bezoek aan zoon Alexander, die sinds 2012 in Namibië woont.
aar eigen zeggen spreekt hij
nog niet geweldig 'Namlish',
een kruising tussen Afri
kaans, Engels, Duits en inheemse ta
len. „Ze lachen nog steeds om mijn
accent." Verder is Alexander Fase (41)
sinds 2012 zo goed ingeburgerd in het
Namibische Windhoek dat hij er met
zijn partner een eigen huis laat bou
wen. Daar heeft hij een beetje haast
mee, want de voormalig Gouwenaar
wil het graag laten zien als zijn ou
ders Gini (60) en Hans (60) binnen
kort drie weken op bezoek komen.
Zijn ouders kijken vanuit Gouda
reikhalzend uit naar de hereniging,
het is twee jaar geleden dat ze in Na
mibië waren. Gini: „Alexander is ons
enige kind en we hebben het altijd
goed met elkaar kunnen vinden.
Toen hij in 2011 aankondigde dat hij
voor vier maanden naar Namibië zou
gaan vanwege zijn werk, vonden we
dat nog te overzien."
Nadat het verblijf daar enorm goed
beviel én Alexander na thuiskomst
meldde dat hij zich definitiefin
Windhoek wilde vestigen, voelde
Gini zich minder vrolijk. „Dan moet
je wel even slikken, en je bedenkt na
tuurlijk ook: jeetje, zó ver weg. Aan
de andere kant: het is zijn leven, hij
kreeg op werkgebied een kans die hij
hier misschien nooit zou krijgen."
Alexander, in Nederland vormge
ver, kon in Windhoek een baan krij
gen waarbij hij leidinggevende zou
worden van een team van (inmiddels
27) vormgevers dat kranten en maga
zines in Namibië uitbrengt. Ook zijn
persoonlijke situatie speelde een rol.
Alexander: „Mijn partner Gerhard
komt uit Namibië. En hoewel hij
lange tijd in Nederland woonde,
miste hij zijn moederland. Ik besloot
de stap te wagen en heb er geen spijt
van gehad; qua levens- en werkerva
ring was dit de beste stap die ik ooit
heb gemaakt. Ook het leven is hier
goed: Windhoek is een grote stad
met 400.000 inwoners, winkelcentra
en goede restaurants. De natuur in
dit land is ongelooflijk mooi, met
wildparken die net zo groot zijn als
Nederland. Bovendien heb je meer
een sociaal buitenleven: we barbe-
cueën vaak. Wij zeggen hier 'braai'."
Ondanks dat rijke leven geeft hij
toe bepaalde aspecten van Nederland
te missen. Maar iets of iemand mis
sen heeft wat moois, vindt hij. „In
het begin miste ik mijn Nederlandse
collega's enorm, maar daar komt dan
weer wat anders voor terug. En als je
zo ver weg woont, ontbreken vooral
de gewone dingen: een kop koffie
drinken, samen de stad in."
Schiphol
Dat beaamt zijn moeder Gini, die
over Alexanders emigratie niet te
dramatisch wil doen. „Als we in Na
mibië zijn, hebben we intensief con
tact, we verblijven bij Alexander in
huis. Ie kunt ook redeneren dat we er
een mooi vakantieadres bij hebben."
Meer nog dan landschappen koes
tert hun zoon de ontmoetingen, bij
voorbeeld met zijn ouders. „De eerste
keer dat mijn vader en moeder me
naar Schiphol brachten vonden we
het allemaal moeilijk. In afscheid ne
men worden we makkelijker ook
omdat contact houden via Whats-
App en Facetime zo eenvoudig is."
Maar dan nog weet hij, als zijn ouders
uit het vliegtuig stappen, wat hij het
meeste miste. „Een goeie knuffel."
Ik trek de voordeur achter
me dicht om een wande
ling te maken. Op de
stoep voor mijn huis staat
een man in hardloopkleding.
Vanachter zijn vooroverge
bogen rug kan ik niet zien
wat hij doet, raden kan ik het
wel. 50 meter verder staat
een jonge vrouw, eveneens
voorovergebogen en in hard
loopkleding. Bij haar kan ik
wel zien wat ze doet: vinge
ren op haar mobiel. Als ik
even later het park tegenover
mijn huis inloop, staat
daar ook iemand stil.
Hij praat, hoewel nie
mand in zijn buurt is.
Ooit werkte ik in een
psychiatrische inrich
ting en kwam ik ze
vaak tegen: zonder gezel
schap pratende patiënten.
Zo voel ik me nu ook, om
ringd door gestoorden. Dan
word ik ingehaald door de
jonge vrouw van zojuist. Ze
loopt nu hard en praat
hardop hoewel niemand in
de buurt is. Voor ik het park
uit ben, ben ik getuige van
nog een aantal vingerende of
pratende alleenstaanders.
Ook kom ik langs een bank
waarop vier jongens op hun
mobiel kijken en af en toe
een oerkreet slaken.
Zoals ik het hier beschrijf
gaat het er bijna iedere
avond aan toe. Blijkbaar gaat
vrijwel niemand meer zon
der mobiel de deur uit. Zelfs
De mobiel is een
psychologische
pacemaker
geworden
niet voor zoiets eenvoudigs
als twintig minuten hardlo
pen. De mobiel is emotio
neel zo dominant geworden,
een psychologische pacema
ker, dat we ons zonder naakt,
onvolledig en gehandicapt
voelen. Afhankelijk van de
signalen die het afgeeft staan
we stil of rennen we. En
constant roept het ons op
meerdere dingen tegelijk te
doen. Sporten en ouwehoe
ren, berichten lezen en stu
ren, contact maken, aan een
vergadering deelnemen,
muziek luisteren, een adres
opzoeken, banksaldo contro
leren en hartslag en calorie
verbranding monitoren. En
voor zover we die functies
niet min of meer tegelijk ge
bruiken, switchen we er
bliksemsnel tussen.
stoornis toe aan mensen die
voortdurend in de weer wa
ren: hypomanie. Als symp
tomen noemden ze: con
stant aan het ouwehoeren en
kilometers (hard)lopen,
soms met een doel, maar va
ker alleen maar om te bewe
gen. Hypomanie blijkt een
risicovolle toestand, waarbij
mensen door zelfoverschat
ting zichzelf in problemen
brengen en uitputten op
manieren die hun mentale
gezondheid en relaties on
dermijnen. Zelfs op vakantie
blijven ze mailen, appen en
facebooken. Toch vinden wij
zelfonderschatting en de
pressie een probleem, en
niet hypomanie. Als depres
sie de prijs is die we bereid
zijn te betalen voor onze
manische leefstijl, zijn we
meervoudig gestoord.
dinsdag 8 augustus 2017
GO
Snakken naar een knuffel
Leo van Marrewijk
Psycholoog René
Diekstra buigt zich
deze zomer over
de menselijke
geest. Deze week:
ouwehoeren en
hardlopen.
Begin vorige eeuw schre
ven twee psychiaters een
Reageren? rene.diekstra@
persgroep.nl
