K
Met vakantie...
9
m
■w
Oh, journalist.
Daar hebben we
nooit vacatures
ders, iets waar we
best wel trots op wa
ren. Het voelde toch als
het definitieve bewijs
dat we volwassen waren geworden.
Spannend was dat, nieuwe col
lega's en werk waarvoor ik opgeleid
was. Betaalden al die uren avondstu
die zich toch nog uit. Het was ook de
eerste keer dat ik me in mijn salaris-
strook verdiepte. Ik wist wel wat ik
bruto verdiende, maar niet wat ik
netto overhield.
Stijgend salaris
'Goh wat gaat er veel af dacht ik
toen ik naar mijn eerste loonstrook
keek. Sowieso was die loonstrook
een ingewikkeld paperas, vol met
termen als AOW, WW, WAO VUT
en weet ik niet wat nog meer. En
achter al die A'tjes, O'tjes en W'tjes
stonden bedragen met een minte
ken. Dat ging dus van mijn bruto
loon af, zoveel begreep ik als finan
cieel journalist nog wel.
Maar goed, onder de streep bleef
nog best wat over en je eerste loon
valt eigenlijk altijd mee. Het verschil
met een uitkering was in ieder geval
meer dan voldoende om elke och
tend vroeg mijn bed uit te komen.
Dat salaris bleef maar stijgen. Het
was duidelijk, ook wij zouden het
weer beter krijgen dan onze ouders.
En zo was het ook. Het vierdehands
Renault je 5 werd een kloeke Audi
100 (de volgende auto overigens een
Lada) en die lp's konden ook vervan
gen worden door cd's.
Ik weet nog dat we in een kantoor
werkten tegenover het ministerie
van Financiën in Den Haag. De grote
belastinghervorming
van minister van Fi
nanciën Gerrit Zalm
en zijn staatssecre
taris Willem Ver
meend pakte
heel goed uit
voor mijn
nettoloon. Met
mijn salaris-
strook in de hand,
die kreeg je nog ge
woon op papier in die
tijd, heb ik nog vrolijk
naar de ambtenaren van
Financiën staan te zwaaien.
Net zoals ik in die tijd menig col
lega uitzwaaide die met de VUT
ging. Een prachtige uitvinding in
1974 toen de werkloosheid steeg en
ouderen op deze elegante manier
plaatsmaakten voor jongeren. Mis
schien heb ik er zelf ook nog wel een
baan aan overgehouden, wie weet.
Maar deze crisismaatregel was lang-
voor
zaam verworden tot
een 'verworven recht'.
Voor de Babyboomers
wel te verstaan.
Bij mij begon het te knagen. Al in
de jaren 90 werd duidelijk dat de
VUT onbetaalbaar werd. Toch nam
ik jaar op jaar afscheid van vitale col
lega's die vaak gingen freelancen en
zo met minder werken nog meer
verdienden dan in de tijd dat ze in
vaste dienst waren. Die rekening be
taalde ik braaf elke maand, terwijl
voor mij duidelijk werd dat ik zelf
nooit VUT zou krijgen.
Het duurde tot 2005 voor de VUT
werd afgeschaft, 'verworven rech
ten' zijn taai blijkbaar. Ik kreeg daar
door het gevoel opnieuw te horen bij
een 'Verloren Generatie'. Een gene
ratie die al die prachtige arrange
menten zag verdwijnen op het mo
ment dat ze er zelf aanspraak op
dachten te kunnen maken.
Ga maar na. Pensioenregelingen
zijn versoberd, omdat de oude rege
lingen veel te riant waren. De pensi
oenleeftijd wordt in een moordend
tempo verhoogd en de vijftien 'ou-
welullendagen', extra vakantiedagen
voor oudere werknemers, die ik dit
jaar zou krijgen zijn in november
vorig jaar afgeschaft. De duur van de
werkloosheidsuitkering is terugge
schroefd, de toegang tot de WAO
verzwaard en zo kan ik nog wel even
doorgaan.
Onrechtvaardig
Tientallen jaren geld gegeven aan
anderen en als dank langer doorwer
ken voor een magerder pensioen.
Het voelt onrechtvaardig en dat is
het misschien ook. Toch
ben ik niet wrokkig of
boos. Ik heb nog steeds
een vaste baan. En ik
kocht een huis in
de tijd dat ze nog
betaalbaar wa
ren. Inmiddels
zit daar een
forse overwaarde
op. En het salaris,
alhoewel het al jaren
stilstaat, is ook nog be
hoorlijk.
Natuurlijk had ik het
nog beter kunnen hebben en gaat
mijn verhaal niet op voor al mijn ge
neratiegenoten. Maar als ik kijk naar
de huren die mijn jonge collega's
moeten betalen voor hun etages en
de onzekerheid en lage tarieven voor
kleine flexbaantjes waarin ze wer
ken, tel ik mijn zegeningen. Ik hoop
dat de nieuwe Verloren Generatie
over 40 jaar hetzelfde kan zeggen.
6
k Pit
„Ik ben dat kleine
meisje op de arm. Ik
was toen, schat ik, een
jaar of 2. Links zie je
mijn moeder Corrie en
rechts mijn broer Mar
tin die 7 jaar was. Dit
weiland moet ergens in
de buurt van Westka-
pelle zijn. In mijn
vroegste jeugdjaren
gingen we vaak in de
zomer vanuit Vught,
waar we woonden, naar
Zeeland. Ik herinner
me: muffige vakantie
huisjes, eindeloos spe
len in het zand, en ritjes
met mijn vaders rode
Opel Kadett naar histo
rische stadjes in de
buurt zoals Veerle.
Toen ik een jaar of 9
was, had mijn moeder
genoeg van het wissel
vallige Nederlandse zo
merweer. Toen reden
we in drie dagen naar
het noorden van Italië.
Dat was echt iets bij
zonders. Dat deden de
meeste klasgenoten
niet. Maar mijn moeder
was best een vooruit
strevende, moderne
vrouw. Dat zie je ook
aan haar kleding. Die
korte, witte, sportieve
broek met bijpassende
haarband. Ze kwam
oorspronkelijk uit Den
Haag en was in Vught
één van de weinige
vrouwen die jeans
droeg.
Mijn vader heeft dit
kiekje gemaakt. Geen
foto, maar een dia. Dia's
waren het toen hele
maal. Bij ons thuis had
den we van die 'dia
avondjes' voor opa, oma
en andere familie. Gor
dijnen dicht, borrel
nootjes op tafel, twee
uur kijkplezier. Toen
mijn vader overleden
was, heb ik zo'n 1.500
dia's gesorteerd en 150
bewaard en gescand.
Deze is voor mij: liefde.
De band tussen mij en
mijn moeder die er in
middels niet meer is,
was hecht. Ze was echt
een vriendin. Dat zit al
lemaal in dit beeld."
VAN RIN TIN TIN TOT BOKITO
Flipper
woensdag 2 augustus 2017
44
r
MORGEN
Mie Michaeli van
Europe vond The
Final Countdown
geen single
ZATERDAG
Freek de Jonge:
„Satire is
morsdood"
Van deze
serie verhalen
over generaties
- plus extra
materiaal - is een
boek verschenen!
Bestel het Grote
Generatieboek
op pzc.nl/ditzijnwij,
voor 17,50 euro.
Gebruik kortings
code DZWB17 voor
gratis verzending.
ZIJN
c W/J
Volg alles over de
generaties op:
pzc.nl/ditzijnwij
Zandvoort aan Zee of
een weekendje Rome.
Elke generatie kent
vakantietrends. Waar
heen gaat de Verloren
Generatie met vakan
tie?
Dierbare vakantie
herinnering van:
Marijke Beekhuizen
(52 jaar)
Trip naar: Zeeland
Zomer 1967
Eefje Oomen
Elke generatie kent een dierenheld
MOEILIJK VOOR TE STELLEN TE
GENWOORDIG, maar er waren tijden
dat mensen niet geïnteresseerd
waren in dolfijnen. Filmdolfijn Flipper
bracht daar in één klap verandering
in. De film met het slimme dier was
voor het eerst in 1963 te zien. De ge
lijknamige tv-serie draaide van 1964
tot 1968, maar werd daarna nog jaren
herhaald. Het maakte het waterzoog
dier in een klap populair. Flipper werd
gespeeld door zeven tuimelaars, een
kleiner soort dolfijn. Door het hoge
aaibaarheidsgehalte van de dieren
werden veel dolfijnen gevan
gen voor dierentuinen. Zo
ontstond in 1965 onder
meer Dolfinarium Harder-
wijk. Inmiddels kiezen
I deze parken voor een an
dere koers: geen trucjes,
maar educatie.
