'Hij geeft
nu toe dat
ik nooit een
heb gehad'
TOENHETUIT
WAS, HEB IK
WEL DATES
GEHAD, MAAR
NIKS SERIEUS
Die van mij
Sanne (47) had een knipperlichtrelatie
met Martin (53). Zij heeft goede hoop dat
het nu goed zit.
k ontmoette Martin zestien jaar gele
den bij een voorstelling van Ernst,
Bobbie en de rest. De kinderen zaten
voorin de zaal, de ouders achterin. Ik
draaide me om, we keken elkaar aan
en lachten. Ik vond hem meteen aantrek
kelijk. We raakten aan de praat en wissel
den telefoonnummers uit. Drie maanden
later durfde hij me een berichtje te
sturen. Of ik met hem uit wilde.
Het begin van onze relatie was heerlijk.
Het leukste aan hem vond ik zijn bour-
gondische leefstijl. Hij houdt ervan om
gezellig de stad in te gaan. Van wijn had
hij veel verstand. En wat hield ik van die
onverwachte tripjes naar Parijs of Maas
tricht. Hij legde me in de watten.
Dat hij mij financiële zekerheid gaf,
was een belangrijke drijfveer. Ik was een
alleenstaande moeder van twee kinderen
en heb jaren op de kleintjes moeten let
ten. Ik had wel baantjes, maar veel geld
kwam er niet binnen. De wekelijkse
boodschappen kon ik bijna niet betalen,
laat staan andere uitstapjes. Ik voelde me
schuldig tegenover mijn kinderen, hun
vriendjes gingen wel op vakantie. Met
Martin in mijn leven hield ik geld over
voor extraatjes.
Langzamerhand begon er iets te kna
gen. Er ontstonden irritaties. Net als ik
had hij een dochter uit een vorige relatie
en we waren het totaal niet eens over de
opvoeding. Ik ergerde me eraan hoe hij
zijn dochter verwende. Ze zeurde altijd
en kreeg telkens haar zin. Mijn kinderen
verwende hij niet.
Het ergste was dat hij zich niet wilde
binden. Na jaren alleen te zijn geweest,
verlangde ik ernaar om weer een gezin te
vormen, met z'n allen. Hij wilde dat niet.
Op de dagen dat zijn dochter bij hem
was, wilde hij bijna nooit afspreken. Ik
voelde me daardoor buitengesloten.
Ik mocht niet mee naar familiegelegen
heden, we vierden feest- en verjaardagen
apart van elkaar en we gingen nooit met
z'n allen op vakantie. Alleen als we
samen waren, had ik het gevoel dat ik zijn
vrouw was. Dat deed pijn. Ik wilde alles
of niets. Ik verbrak de relatie.
In al die jaren is het zo'n vijf, zes, mis-
schien wel
zeven keer uit
gegaan. Ik ben de tel
kwijtgeraakt. Soms kwa
men we na een paar maanden
weer bij elkaar, andere keren zat er
vier jaar tussen. In de tijden dat het uit
was, heb ik weieens dates gehad, maar
niks serieus.
Martin en ik kwamen elke keer weer
bij elkaar. Ik heb het gevoel dat we voor
elkaar gemaakt zijn. Ik geloof dat hij van
mij houdt, hij heeft alleen bindingsangst.
Waarschijnlijk omdat zijn ex-vrouw
is vreemdgegaan.
Sinds vier maanden zijn we weer bij
elkaar. Hij heeft na jaren eindelijk toege
geven dat ik nooit echt een kans heb
gehad. Een kans die hij me nu wel wil
geven, zegt hij. Nu zijn dochter 21 jaar is
en bijna het huis uitgaat, is ook hij klaar
voor een nieuwe stap. Voor het eerst
sinds jaren is hij bij ons ingetrokken, zijn
huis gaat in de verkoop. Hij zegt dat ik de
leukste vrouw ben van de hele wereld en
dat hij me nooit meer kwijt wil.
Nu het allemaal zo serieus is tussen
ons, heb ik er alle vertrouwen in dat het
dit keer goed gaat. Niet eerder heeft hij
iets voor me opgegeven. Maar mocht het
ooit uitgaan, dan is mijn vertrouwen in
hem voor altijd beschadigd, dan komt
hij de deur niet meer in." 41
magazine 15
kans
Tekst AMBER KORVER
ES Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
