Elemaele gek van de Tour
12 2
Buurten
De buurtschap
Dijkhuisjes bestaat uit
zeven huisjes. Het is er
al jaren rustig en
verstild, 's Nachts zie
je geen hand voor
ogen. Maar wel sterren.
Dat mag altijd zo blijven,
vinden de inwoners.
Wanneer j e vanuit
Brouwershaven
over de Kijkuitse-
dijknaar Zonne
maire rijdt, waan
je je soms even op zo'n typisch
Frans landweggetje. Niets dan
weiland, ruimte en stilte om je
heen. En dan ineens, na de scherpe
bocht naar rechts, ligt daar de
buurtschap Dijkhuisjes, dat om
precies te zijn uit zeven huizen be
staat. In het midden van de dijk
kun je er met de auto via twee
steile paadjes wel komen, maar
aan de uiteinden staan slagbomen
die alleen ruimte laten voor wan
delaars, fietsers en ruiters.
Rob van der Pauw heeft zich er
mede voor ingezet dat die er 19 jaar
geleden kwamen. „Iedereen rijdt
natuurlijk liever óver een dijk dan
er onderlangs, maar dat maakte
het wel gevaarlijk. Met de slagbo
men werd het toen veel veiliger."
Dat vonden Rob en zijn vrouw
Joyce erg fijn, omdat ze er net met
hun twee jonge kinderen waren
komen wonen. Die zijn inmiddels
uitgevlogen voor de studie, maar
nog altijd is Rob blij dat hij hen
hier heeft kunnen laten opgroeien.
„Vroeger kwam ik hier al met
mijn ouders. Een deel van de fami
lie komt ook uit Zeeland. Ik ben al
tijd een fanatiek windsurfer ge
weest en hield van allerlei water
sporten. Het is fantastisch om
mijn kinderen te kunnen meege
ven wat ik zelf meemaakte toen ik
jong was." Daarnaast is Rob van
mening dat ze in een omgeving als
deze opgroeien met oog voor de
natuur. „Kijk maar naar de dochter
van mijn buren Marius en Mieke
Jansen; Wendy is boswachter ge
worden."
De dijk waarop Dijkhuisjes ligt,
heeft een bijzondere natuur
waarde vanwege de flora en fauna
en wordt door een vrijwilligers -
vereniging onderhouden. De vrij
willigers zorgen dat er gemaaid
wordt, dat er geen bramen gaan
groeien en dat de meidoorns be
houden blijven.
Aan het andere uiteinde van de
dijk wonen Birgit van Bockxmeer
en Bastian Mathijssen. Net als de
meeste huizen is dat van hen ook
een voormalig arbeidershuisje dat
eind r8oo, begin 1900 gebouwd
werd.
Ooit stond hier één
lantaarnpaal. Die is
niet vervangen
„Voorheen was het één woning,
nu is die in tweeën gesplitst. Het
heeft een beetje een rare verdeling.
De badkamer van de buren staat
feitelijk in ons huis. Vroeger stond
daar een oven die in allebei de hui
zen gebruikt werd."
Het stel kan er niet mee zitten.
Dat heb je met oude huisjes. Bas
tian komt oorspronkelijk uit Eind
hoven, Birgit uit Den Haag. Toen
ze elkaar leerden kennen wilden
ze op een gegeven moment vrijer
en rustiger gaan wonen. Op deze
plek in Zonnemaire kon dat uitste
kend. „En als ik hier 's avonds voor
het laatste rondje met de hond
naar buiten loop, heb je honderd
duizend sterren, geen lichtvervui
ling. Dat maakt het hier heel speci
aal", vindt Bastian.
Buurman Rob weet te vertellen
dat er een aantal jaren geleden nog
één lantaarnpaal stond. "Die ging
stuk en omdat het onduidelijk was
wie er nu precies verantwoordelijk
voor was, is er nooit meer iets voor
teruggekomen. Nu is Dijkhuisjes
dus zeker weer een van de donker
ste plekjes van het eiland."
Aangezien er maar een handje
vol mensen in Dijkhuisjes woont,
kent iedereen elkaar. Rob: „Het
voelt als een soort familie van je,
meer dan buren. Maar we lopen de
deur niet bij elkaar plat."
In het seizoen weten fietsers en
wandelaars het dijkje te vinden.
Rob geniet het meeste van die tijd
wanneer alles groen is en hij lek
ker naar buiten kan. „Als ik de tuin
aan het sproeien ben en er komen
mensen met een hondje langs,
loop ik ernaartoe om de hond wat
te laten drinken en een praatje te
maken." Waar de buren niet op
zitten te wachten, zijn de plannen
voor de aanleg van een bungalow
park en de bouw van een aantal
ecolodges. Bastian: „Ik zou het
heel erg vinden als dat er komt."
Rob is het ermee eens. „Ik kwam
hier ooit voor de unieke plekjes
naar toe. Die moeten niet verdwij
nen."
V6 echte liefhebbers van 't wiel
rennen bluuft de ronde van
Frankriek aoltied het mooiste
gebeuren van 't jaer. Drie weken lang
ebbe ze daegelijks uren vó de tillevisie
gezete en gekeke nè de zwoegende en
zwêtende renners. Je zat op d'eeste rij
en je oefde niks te missen.
Oe anders was 't vroeger. Hin tille
visie en spaerzaemelijk berichten op
de radio, via Jan Cottaar en laeter Theo
Koomen, die aolebei wé es dingen ver
telde, die nie echt gebeurde. Niemand
zag het per slot van rekening.
Ik was as kind a êlemaele gek van de
Tour. Wim van Est, die in een ravijn
viel, aoles ieuw op, alléén z'n Pontiac-
horloge bleef lope! Wout Wagtmans,
die de gele trui in d'eeste etappe van
een bepaeld jaer veroverde. Jos Suy-
kerbuyk en Hein van Breenen, mooie
naemen, goeie elpers van de topman
nen. Gerben Karstens, aoltied wier z'n
naeme gevolgd deu 'de notariszeune
uut Leiden'. Jan Nolten, die mee de
beste omohe hieng in de bergen. En
dan 'onze' Zeêuw Jo de Roo. Het bin
mé een paer van de tientalle Neder
landers die vroeger m'n arte sneller
dee kloppe. En dan de Fransman Dar-
rigade, die iedere keer wi sneller
sprintte dan onze mannen. En Baha-
montes, een Spaanse klimmer, die al
léén de bergpries belangriek vond en
drek naedat 'n as eêste bovenop een
berg was gekomme een ijsje scheen te
nemen.Het was de tied da me nie
dochte an omkoping, afspraeken, do
ping en andere onsportieve zaken!
Kees Pellenaars moe een goudeerlijke
ploegleider geweest ebbe!
Het volgen van de Tour was vö mien
een belangrieke zaak. Ik pakte meêstal
tiedig m'n fiets om nè ruus te haen en
di de leste kilometers te beleven. Het
was nog in de tied, dat de ploegen per
land meedeeë, hin merken-ploegen
dus. Iedere dag oopte je op een
'Oranje-succes', a moest je dikkels
lang wachte. Pas laeter kwaeme de rie
den van Jan Jansen en Joop Zoetemelk.
Kwam de tillevisie, kwam de com
mercie. Mè ook aole ellende rond do
ping, omkoping en andere duustere
dingen. De romantiek van de 'helden
van de weg' verbleekte langzaem mè
zeker. As kind was de Tour vö mien
reden om ieder dag tuus ook een
etappe nae te doen. Neê, nie op de
fiets, mè op de vloer van onze uuskae-
mer. Ik ao spillen as 'ganzenbord' en
'mens erger je niet' verzaemeld en die
wiere mee mekaore verbonde deu do
minostenen. Zó maekte ik een traject,
wi daegelijks zestig genummerde pi
onnetjes over moeste. Zestig van de
beste renners leidde ik an de and van
twi dobbelstênen over de 'wegen'.
Soms was t'r een bergetappe, gemaekt
mee damstênen. Een eihen gemaekt
tiedssysteem was bepaelend vó de
volgorde van ankomst. En iedere dag
maekte ik dan wi een klassement op,
m'n eihen ronde van Frankriek. Ik was
er een êlen ochen of aeven zoete mee,
drie weken lang. En laeter hieng ik
dan nè een vriend, die hetzelfde dee.
Onze uutslaehen waere nooit de
zelfde, mè ik wete wè dat de Neder
landers het in 'onze' Tour aoltied goed
deeë. Dobbelstênen bin noe eênmal te
manipuleren! Mè ook die romantiek is
lang vöbie, a zou 'k soms nog wè es
zestig pionnetjes wille ebbe...!
dinsdag 25 juli 2017
SD
Wat speelt er in uw buurt of
wijk? In deze rubriek nemen
we een kijkje in uw naaste
omgeving. Vandaag de
derde aflevering. Verslag
geefster Mariska den Hartog
en fotografe Marieke Man-
demaker gingen op bezoek
in de dijkhuisjes van Dijk-
huisjes bij Zonnemaire.
Mariska den Hartog
Zonnemaire
Eén van de donkerste
plekjes van het eiland
- Rob van der Pauw
In deze rubriek
belichten we
wekelijks een
Zeeuws dialect.
Deze keer Frans
van der Heijden in
het Walchers.
Beluister de ge
sproken rubriek op
pzc.nl/streektaal.
gem. Sc hou wen-Du I vela nd
Een van de zeven dijkhuisjes. foto's marieke mandemaker
De slagbomen aan het uiteinde van de dijk in Dijkhuisjes.
