44
6
COLUMN ROMKE VAN DE KAA
Vakantie: het hoort leuk te zijn, maar dat is het niet (altijd).
Redacteur Theo den Boer weet waarom: hij lijdt aan
beslissingsvermoeidheid.
Het gesodemieter begint al in
december. We hebben net
Sinterklaas achter de rug en
twisten nog over de kerstdagen ('niet
weer jouw familie!') en waar we met
oudjaar moeten onderduiken. En daar
ergens tussenin zegt mijn vrouw dan:
'Schat, ik moet nu echt de zomerva
kantie doorgeven op het werk'.
Dan flip ik dus. 'Het werk' kan de
pot op. De zomervakantie is iets in
een volgend millennium. Ik maak zelf
wel uit wanneer ik me daar eens druk
om ga maken. En dat is zeker niet nü!
En daarna loop ik leeg als een ballon.
Beslissingsvermoeidheid - is dat al
een erkende ziekte?
Zo staat de zomervakantie elk jaar
van meet af aan in het teken van de
keuzestress. En dan moeten we de
winter nog in. Je houdt die narigheid
ook maar een paar weken van het lijf,
want 'het werk' wil wel antwoord.
En, ja hoor - we schrijven januari:
daar stromen ook de folders en e-
mails weer binnen. Vroegboekkor-
ting! Mag je toch niet missen?
Dus spel ik de folders en struin het
internet af. Maar oh, wat is dat hoog
seizoen schandalig duur. En wat wil
len we nou eigenlijk? En wat doen we
dan met de voorjaarsvakantie? Veel te
veel keuzes. Zuchtend gooi ik de fol
ders op de oud papierstapel. De eerste
slag is gemist.
Nu móeten we de periode kiezen.
Gelukkig zijn de mogelijkheden be
perkt: eerste of tweede deel van de
schoolvakantie. Als je toch nog niet
weet wat je wil, maakt dat niet zo veel
uit. Alhoewel: is juli niet wat vroeg, is
augustus niet wat laat? En gaat zoon
lief (18) nog mee? 'Weet niet.mis
schien.' En zo rollen we door het
voorjaar, waarin De Vakantie af en toe
opborrelt. Waar hebben we nou echt
eens zin in? Ik wil graag kamperen,
mijn vrouw gruwt ervan. Die bezoekt
liever grote steden, ik rij daar bij voor
keur met een grote boog omheen.
Dochter wil iets met bergen en vooral
paarden, maar zoon gaat dood in het
groen, die kan niet zonder wifi en uit
gaansleven. Zo zaten we vorige keer
twee weken in Italië in de takkeherrie
- dat nooit meer.
Paniek
En ook niet: vervliegen, de hoofdprijs
betalen, in files staan, overvolle stran
den, 'levendige' campings, hotels met
Russen, snikhitte. En: slecht slapen
doordat 'pappa' oorverdovend snurkt.
Ik vertaal: iets met minstens drie
slaapkamers.
Zo'n anderhalve maand voor die
fijne zomervakantie aanbreekt,
kruipt de paniek naar binnen. Avon
den lang kan ik me nergens anders
toe zetten dan op de bank naar mijn
laptop turen. Lastminutes? Nauwe
lijks. En de meeste zou ik niet eens
met geld toe boeken. Maar shit, we
moeten toch iets vinden?!
Uiteindelijk draait het uit op een
aaneenrijging van plekken en accom
modaties (stacaravan, appartement,
hotels, tent) om iedereen maar tege
moet te komen. En dan volgen nog
drie hectische weken met schoolten-
tamens (halen ze het wel of niet?),
een eindsprint op het werk en het
verzamelen van veel te veel spullen.
Waar mijn vrouw ruimschoots op
tijd klaar is met pakken voor de ganse
familie, zoek ik traditiegetrouw nog
tot drie uur 's nachts naar m'n afrits
broek, tentharingen, verzekerings
pasjes en - vorig jaar - het iniemini
sleuteltje van de dakkoffer. Die vond
ik pas de ochtend van vertrek. Op
luchting alom. Maar... waar had ik
nou de bevestigingsbeugels gelaten?
Nooit meer gevonden.
ze een pot lavendel in de
aanbieding. Op het plaatje
kan ik niet zien of er een gat
onderin die sierpot zit, maar
ik vrees het ergste.
Dat wordt verdronken
lavendel, na een onweers
bui. Verdere suggesties om
een Toscaans sfeertje te
scheppen zijn de roos 'New
Dawn' en een olijfboompje
op stam.
Eerst die roos. 'New
Dawn' is een klimroos met
schelpjesroze bloemen. Je
zou er zo je neus in willen
duwen om de geur diep in te
ademen, maar dat kun je net
zo goed laten, want de geur
is afwezig. 'Zwakgeurend'
staat in de catalogus, maar
De olijf op stam
valt in de
categorie
pleeborstels
zelfs dat is wishful thinking.
Waarom 'New Dawn' dan
toch zo populair is? Omdat
deze roos het ook in de scha
duw doet. Mensen zouden
beter moeten weten dan een
roos in de schaduw te plan
ten, maar kennelijk is de
wens om een roos tegen de
muur te hebben, reusachtig.
In Toscane heb ik deze roos
trouwens nog nooit gezien.
Daar planten ze Rosa bank-
siae, met gele pompomme-
tjes vroeg in het seizoen (die
overigens ook niet geuren).
Dan de olijf op stam. Een
bevriende boomkweker ver
telde me dat de gemeenten
zo op hun groen aan het be
zuinigen zijn, dat er met
laanbomen niets meer te
verdienen valt. Tot zijn ver
driet was hij overgegaan tot
het kweken van pleeborstels.
In deze categorie valt de
olijf op stam. Toscane staat
vol olijfbomen, maar bij het
zien van deze typische
Nederlandse boomvorm zou
iedere Toscaan zijn wenk
brauwen optrekken.
Hoog tijd dat Intratuin
eens een personeelsuitje
naar Italië houdt.
Wat past dan wel in de Tos-
caanse tuin? De Toscaanse
jasmijn natuurlijk, een klim
plant die nu bloeit met een
lawine van roomwitte
bloempjes in de vorm van
een molentje. Schuttingen
en rozenbogen kun je ermee
behangen en de geur is over
weldigend. Met jasmijn
heeft de plant verder niet
veel te maken. Toscaanse
jasmijn is niet gegarandeerd
winterhard. Dan kun je
beter Noorwegen herschep
pen in je achtertuin.
Van Intratuin moeten
we met vakantie in
eigen tuin. Dat vind
ik ook. Beter ontspannen op
je eigen tuinbank dan in de
file op de Autoroute du so-
leil. Maar wacht - van het
tuincentrum hoeven we de
Franse snelweg niet op. We
scheppen ons eigen Toscane
in de achtertuin.
Hoe? Ik zou zeggen: met van
die chiantiflessen, met zo'n
strooien mandje eromheen.
Of met een Florentijns
stuk rundvlees op de
barbecue. Op de ach
tergrond een mu
ziekje van Zuc-
chero Fornaciari.
Intratuin ziet dat
anders. Daar doen
vrijdag 14 juli 2017
Waar is het sleuteltje?!
Reageren?
r.vandekaa@persgroep.nl
Zomerse trends,
natuurlijk heeft
tuingoeroe Romke
van de Kaa daar
een mening over.
Deze week: de
Toscaanse tuin.
