JE ZULT DE VROUWEN DE
KOST MOETEN GEVEN DIE
OPEENS GENOEG HEBBEN
VAN HUN BAAN EN BAAS,
OF DIE DENKEN DAT
EEN ANDERE PARTNER
DE OPLOSSING IS
Een dip volgde. Van een dag of twee. Een
weekend, waarin ik mezelf voor de spie
gel eens goed onder de loep nam.
Ja, het verval had duidelijk ingezet. Die
oogleden dus. Maar ook de lubberende
bovenarmen ('geen bloesjes zonder
mouwtjes meer', sprak ik mezelf streng
toe), de ouderdomsvlekjes (ja, de dokter
had ze zo genoemd) in mijn gezicht, de
plofferige knieën. En wat de beroemde
potloodtest betreft: bij mij bleef een vol
etui nog met gemak onder mijn borsten
hangen. Ja, het is waar wat ze zeggen:
alles gaat hangen als je ouder wordt,
alles valt ten prooi aan de zwaartekracht,
behalve je tandvlees. Dat maakt een om
gekeerde beweging en trekt zich terug.
Had de tandarts laatst niet gesproken
over parodontitis, een ontsteking in de
tandvleesrand waardoor het kaakbot
wordt afgebroken?
De dip ging over. Ik dacht: ach, hoe
belangrijk is dat uiterlijk nou eigenlijk?
Het gezicht kan immers altijd worden
opgepoetst met een make-upje, er zijn
hippe bloesjes met lange mouwen te
koop, de knieën zie je niet in een spijker
broek en voor die borsten zijn de beugel
beha's uitgevonden, nietwaar? Zelfs voor
het tandvleesprobleem blijkt een goede
behandeling te zijn.
Maar nu ben ik drie maanden verder en is
er iets vervelends gebeurd. De lichtgrijze
gedachten over rimpels en hangborsten
zijn langzaam veranderd in donkere
wolken die schreeuwen: 'Je bent over de
helft! Je bent oud! Je hebt haast! Denk na
over wat je nog wilt, want anders is het
te laat!' Kortom: de kwesties met betrek
king tot mijn uiterlijk hebben plaatsge
maakt voor iets veel groters: een meer
existentiële crisis. Midden in de nacht
kan ik tegenwoordig wakker schieten.
Dan denk ik aan een vriendin die vorig
jaar aan kanker is overleden, aan de
vrouw van mijn collega die overleed aan
een hartstilstand en aan bekenden die
het leven ineens niet meer zagen zitten
en er een eind aan maakten. Mijn hart
slaat op die momenten op hol en ik snak
naar adem. Hoeveel tijd heb ik nog om
dromen waar te maken? En wat zijn
eigenlijk mijn dromen?
Samenwonen
Overdag denk ik vaak aan vroeger, toen ik
de leeftijd had van de studenten aan wie
ik nu af en toe les geef. Wat een mooie
tijd was dat toch. Toen alles nog open lag
en je niet kon wachten op de volgende
fase van je leven. Want na de studie
kwam de verre reis en daarna je eerste
eigen huis, daarna zou je gaan samen
wonen en misschien wel trouwen, dan
kwamen de baan, de kindjes, een nog
groter huis...
Ik ben 46 en heb alle fases wel zo'n
beetje gehad. Zelfs mijn enige (stief)kind
is sinds een halfjaar het huis uit. Wat is er
nu nog om me op te verheugen? Ouder
wordende ouders, die straks mijn hulp
misschien nodig hebben? De overgang
met alle ongemakken van dien? Moet ik
mijn leven niet drastisch omgooien? De
boel de boel laten en emigreren?
Als ik op een avond met een vriendin
van begin 50 in een kroegje aan de wijn
zit en haar vertel over mijn gevoelens,
wijst ze me op het boek De Overgang.
Hierin staat dat deze periode in een vrou
wenleven over veel meer gaat dan alleen
lichamelijke ongemakken. Voor de vrien
din werkte het boek als een troost, door
241 zaterdag 8juli 2017
WG
