14 ZE
In het atelier
A Ilse
Fotografe Ilse Schrama ver
ruilde Amsterdam voor Kui
taart, onder Perkpolder. In
haar dijkwoning maakt ze nu he
dendaagse stillevens van bloemen
en blaadjes uit haar tuin.
Het is zo'n dag, dat iedereen aan
de Hoefkensdijk bij Kuitaart zou
willen wonen. Vlinders dartelen
in de tuin. Het geluid van een
verre tractor tekent de leegte. Wie
heeft er in deze polders
eigenlijk nog wat te zoeken sinds
de veerdienst Kruiningen-Perk-
polder in 2003 werd opgeheven?
Het antwoord is snel gegeven:
fotografe Ilse Schrama. Zes jaar ge
leden kocht ze een honderd jaar
oud dijkhuisje. Na 25 jaar in Am
sterdam gewoond en gewerkt te
hebben, raakte haar persoonlijk le
ven zo overhoop dat ze het stads
leven ontvluchtte. Dankzij de er
fenis van haar toen net overleden
vader kon ze zich het huis veroor
loven. Haar jongere zus Birgit ver
klaarde haar voor gek om in zo'n
uithoek te gaan wonen. Op weg
naar een vakantieadres in Frank
rijk kwam Birgit die eerste zomer
een kijkje nemen. Ze bleef meteen
een maand, en kocht niet lang
daarna zelf ook een huis aan de na
bij gelegen Grootmoedersdijk.
Ilse Schrama werd in 1964 gebo
ren op Curasao, waar haar vader
voor Shell werkte. Toen ze elf was
gingen haar ouders uit elkaar en
kwam ze met haar moeder naar
Nederland, naar Hulst. Omdat ze
al zo lang paard wilde rijden kreeg
ze toen een pony. Het geboorte
bordje van pony Paola - 22/4/1974 -
staat op een boekenplank in haar
werkkamer. Sinds ze terug is in
Zeeuws-Vlaanderen mag ze op
boerenknol Astrid rijden, die ver
derop in een wei bivakkeert.
Ze was in Amsterdam vijftien
jaar gelukkig getrouwd. Tot haar
eerste jeugdliefde zich meldde.
'Ben jij de Ilse uit mijn jeugd',
vroeg hij. „Het werd de meest irra
tionele gebeurtenis in mijn leven",
vertelt de fotografe. „Ik werd weer
verliefd en ben bij hem in
Zeeuws-Vlaanderen ingetrokken.
Mijn vrienden en familie waren
des duivels. Anderhalfjaar ging
het goed, toen ben ik met mijn ziel
onder de arm teruggegaan naar
Amsterdam. Maar ik wist inmid
dels zeker, dat ik een buitenmens
was. Nadat mijn vader overleed
heb ik de stap genomen."
Boven haar bureau hangt een
foto: Ilse met haar zusje Birgit. Die
maakte haar vader toen ze zes en
vier waren. „Hij was hobbyfoto
graaf. Als kind zat ik bij hem in de
doka. Hij deed het niet bewust,
maar door hem ben ik gaan foto
graferen." Ze maakte in Amster
dam jarenlang foto's voor kunste
naars. En reisreportages voor on
der andere Unicef en het Colum
bus Travel Magazine.
Australië, Vietnam en
Myanmar/Birma, Siberië, Kamer
oen. De in 2005 als boek uitgege
ven reportage van het boeddhisti
sche tempelleven in Laos be
schouwt ze als het sluitstuk van
haar reisfotografie.
Daarna ging Ilse Schrama stille
vens fotograferen. Eerst combi
neerde ze die op haar computer
met beelden van mensen uit haar
reisarchief. Nu legt ze zich toe op
bewerkte stillevens van planten en
blaadjes. „De tuin vol bloemen is
eigenlijk ook mijn atelier", zegt ze
als we naar haar studio aan de ach
terkant van het huis lopen. In de
hoek van het hok met de wasma
chine heeft ze een camera op sta
tief staan met een losse flits. Daar
fotografeert ze haar bloemen te
gen een witte of zwarte achter
grond op een manier, dat je elke
nerf kunt zien. Ze zegt: „Ik schil
der niet, ik teken niet, ik maak
echte fotografie. Alleen niet te rea
listisch. Het is een uitgeklede foto
grafie, teruggebracht tot de essen
tiële vorm."
Terug in haar werkkamer valt op
dat er schoenen hoog op een plank
staan. De zestien jaar oude kater
Bonnie besproeit ze als hij er bij
kan. Vandaar, hoog.
■4
vrijdag 30 juni 2017
Zodat j e elke nerf kunt zien
Jan van Damme
Dit is een serie over
Zeeuwse kunstenaars en
hun werkplek. Vandaag: fo
tografe Ilse Schrama in de
omgeving van Kuitaart.
Schrama in de studio van haar dijkwoning bij Kuitaart. fotosmechteldjansen
